Μουλωχτή "δημοκρατία"

του Γαλαξιάρχη

Την εποχή που βρισκόταν στο επίκεντρο της δημοσιότητας το περίφημο "τείχος του Έβρου" (που δεν πρόκειται να φτιαχτεί όπως όλα δείχνουν) είχα αναρωτηθεί "ποιος παίζει με τη φωτιά;". Ο εκφασισμός της κοινωνίας που καλλιεργείται συστηματικά από το ΠΑΣΟΚ, παραπέμποντας μοιραία στη δράση των γερμανών ομόδοξων σοσιαλδημοκρατών του μεσοπολέμου, καθρεφτίζει τα τυπικά ανακλαστικά της αστικής δημοκρατίας σε περιόδους καπιταλιστικής κρίσης: υπερσυγκέντρωση εξουσιών, αδιαφάνεια, ψυχολογική βία, εκμαυλισμός της κοινωνίας. Όμως σκοπός μου δεν είναι να θεωρητικολογήσω...

Από όλα τα μειονεκτήματα του πρωθυπουργού -και όπως φαίνεται δεν είναι και λίγα- η αρχομανία του αναδεικνύεται στο μεγαλύτερό του. Η υπερβολική χρήση πρώτου ενικού στους λόγους του, θα έπρεπε να μας βάλει στην υποψία ότι από κάποιο σημείο και μετά δεν γίνεται για απλούς επικοινωνιακούς λόγους ανάδειξης του Παπανδρέου σε έναν στιβαρό και αποφασιστικό ηγέτη, αλλά αποτελεί συστατικό της προσωπικότητάς του. Το παιχνίδι των αποκαλύψεων που παίζεται τις τελευταίες ημέρες, αρχής γενόμενης με το "κομμένο" βίντεο της συνέντευξης του Στρος-Καν όπου ο πρόεδρος του ΔΝΤ δηλώνει ευθαρσώς ότι διεξήγαγε υπόγειες συνομιλίες με την ελληνική κυβέρνηση τον καιρό που "λεφτά υπήρχαν", φέρνει στο προσκήνιο ένα ακόμη τεράστιο κομμάτι του παζλ του εκφασισμού στη μνημονιακή Ελλάδα. 

Μέσα σε λίγα εικοσιτετράωρα ο Παπανδρέου κατάφερε να βρεθεί δύο φορές εντελώς εκτεθειμένος. Την περασμένη Τρίτη, το βίντεο Στρος-Καν φέρνει στην επιφάνεια αυτό που υποπτεύονταν όλοι: ο ΓΑΠ κανόνιζε κρυφά την υπαγωγή της χώρας στο ΔΝΤ, ίσως και πριν καταλάβει (*) την εξουσία. Δύο ημέρες μετά και κατά τη διάρκεια ενός αηδιαστικού ξεκατινιάσματος και εμετικής ξανθοπουλιάδας από τα έδρανα της βουλής, ο πρωθυπουργός υποστηρίζει ότι "δεν κρύβεται από τον ελληνικό λαό". Για να έρθει την επόμενη ένα δημοσίευμα του Spiegel να τον διαψεύσει πανηγυρικά για δεύτερη φορά. Έτσι, αυτό το σαββατοκύριακο στο Λουξεμβούργο διεξαγόταν άτυπη συνάντηση υπουργών οικονομικών της Ευρωζώνης όπου και παρεβρισκόταν ο Γ. Παπακωνσταντίνου, για θέματα που έχουν να κάνουν με την ελληνική οικονομική κατάσταση, κάτι το οποίο αναγκάστηκε το υπουργείο να επιβεβαιώσει το Σάββατο το πρωί. Ουδείς δεν γνωρίζει ποιο επεισόδιο "μυστικής διπλωματίας" ήταν αυτό που παίχτηκε αυτές τις ημέρες, ωστόσο δεν υπάρχει πλέον καμία αμφιβολία ότι η κυβέρνηση Παπανδρέου έχει μετατρέψει την πολιτική σε ένα δαιδαλώδες σκοτεινό υπόγειο μυστικών διαβουλεύσεων και συστηματικής παραπληροφόρησης τόσο του υπόλοιπου πολιτικού σώματος, όσο και του συνόλου της κοινωνίας. 

Πράγμα που μας ξαναφέρνει στο υπερφύαλο ΕΓΩ του Γιώργου Παπανδρέου και τη συστηματική απονεύρωση των έστω και κατ' επίφαση αστικοδημοκρατικών χαρακτηριστικών του πολιτεύματός μας. Από την αρχική σύνθεση της κυβέρνησης με τους πολυάριθμους εξωκοινοβουλευτικούς "ανθρώπους του Παπανδρέου" σε θέσεις κλειδιά, έως την ανιαρά επαναλαμβανόμενη χρήση του πρώτου ενικού σε όλες τις κρίσιμες ομιλίες του πρωθυπουργού είτε στη βουλή είτε στα συχνά διαγγέλματά του, ο ΓΑΠ έκανε φανερό ότι θεωρεί τη διακυβέρνηση απολύτως προσωπική του υπόθεση. Το πρόβλημα είναι όμως ότι θεωρεί και το πολίτευμα προσωπικό του ζήτημα. 

Εκτροπή 

Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη αναφορά στο μνημονιακό κοινοβουλευτικό πραξικόπημα, με την μη κύρωση της εμφανώς αντισυνταγματικής δανειακής σύμβασης από τη βουλή και την προσάρτησή της στο νόμο του μνημονίου ημέρες μετά την ψήφισή του με 172 βουλευτές. Η κυβέρνηση προχωρά διαλύοντας μία-μία τις κατακτήσεις εκατό χρόνων, επαναλαμβάνοντας μονότονα ότι "δεν νοιάζεται για το πολιτικό κόστος". Δηλαδή, με όρους αντιπροσώπευσης δεν την νοιάζει το ίδιο το πολίτευμα, καθώς το πολιτικό κόστος είναι ο μόνος μηχανισμός λαϊκού ελέγχου στην εξουσία κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησής της. Αν το αγνοήσεις, είναι σα να ισχυρίζεσαι ανοικτά ότι γνωρίζεις πως πας κόντρα στη θέληση των ψηφοφόρων σου και εκμεταλλεύεσαι το χρονικό περιθώριο που σου προσφέρει η τετραετία για να επιβάλεις μη "συμφωνημένες" πολιτικές. Πριν λίγες εβδομάδες ο Γιώργος Παπανδρέου προχώρησε ένα βήμα παραπέρα. Αποφάσισε επιδεικτικά να αγνοήσει τη βουλή αλλά και την ίδια την κυβέρνησή του! Λέγοντας "εγώ θα προχωρήσω με όσους θέλουν και μπορούν" ουσιαστικά θέτει εαυτόν εκτός κυβέρνησης και σε θέση απόλυτου άρχοντα. Τα εγωπαθή λογύδρια μετουσιώνονται σε εγωπαθή πολιτική και ενός ανδρός αρχή. Πρόκειται για ένα ξεκάθαρο σκηνικό πολιτειακής εκτροπής, της οποίας τα χαρακτηριστικά κωδικοποιούνται στις κατηγορίες που ακολουθούν: 

- Υπερσυγκέντρωση εξουσίας: Από τις αλλεπάλληλες δανειακές συμβάσεις που υπογράφονται, χωρίς καν κοινοβουλευτική ενημέρωση, από τον υπουργό οικονομικών, ο οποίος αξίζει να σημειωθεί ότι είναι διορισμένος, έως το fast track που επιτρέπει την υπέρβαση μίας σειράς θεσμικών ελέγχων στα μεγάλα έργα και από τη συγκρότηση εταιρειών holding που πρακτικά μετατρέπουν την δημόσια περιουσία σε ιδιωτική (της κυβέρνησης, δηλαδή του διαχειριστή της) έως το ανεξέλεγχτο πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων των ΔΕΚΟ, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ συγκεντρώνει αδιανόητες -για τις συνταγματικές επιταγές- εξουσίες. 

- Αναγωγή του πρωθυπουργού σε αυτοκράτορα: Η τοποθέτηση "διορισμένων" από τον πρωθυπουργό στελεχών (εξωκοινοβουλευτικοί και βουλευτές επικρατείας) σε υπουργεία-κλειδιά (οικονομικών, εσωτερικών, εξωτερικών, επικρατείας). Η επίκληση της κομματικής πειθαρχίας σε μία πλειάδα νομοθετημάτων που περνούν με διαδικασία του κατεπείγοντος, άρα με τον μικρότερο δυνατό κοινοβουλευτικό έλεγχο. Οι δεκάδες ανεξέλεγχτοι προσωπικοί σύμβουλοι που διορίζονται απευθείας από τον πρωθυπουργό. Και βέβαια η εμμονική χρήση του "εγώ" στις εφαρμοζόμενες πολιτικές, συνθέτουν ένα μονοπρόσωπο ηγεμονικό σύστημα διακυβέρνησης, με τους υπουργούς σε ρόλο υπηρετικού προσωπικού και τη βουλή σε ρόλο κομπάρσου. 

- Αδιαφάνεια/παραπληροφόρηση:  Η εκτενέστατη μυστική διπλωματία με προσωπική ατζέντα, η οποία αφορά μάλιστα στο μέλλον της χώρας πολύ μετά την παρέλευση της τετραετίας, αποτελεί ίσως το υπ' αριθμόν ένα στοιχείο αδιαφάνειας των "αντεξουσιαστών στην εξουσία" του Παπανδρέου. Ξένα δημοσιεύματα φαίνεται να γνωρίζουν με λεπτομέρειες, δύο και τρεις μήνες πριν, το περιεχόμενο των διαδοχικών μνημονίων. Κάτι που θα μπορούσε να σημαίνει ότι ο πρωθυπουργός εκτός από τις προσυμφωνίες που συνάπτει ερήμην του ελληνικού κοινοβουλίου, δίνει πληροφορίες σε ισχυρούς οικονομικούς κύκλους  (βλ. ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας). Παράλληλα η ενημέρωση της βουλής και της κοινωνίας γίνεται με αυτοσκοπό τη συσκότιση της πραγματικότητας: ισχυρίζομαι κάτι έως ότου διαψευστώ και αποδειχτεί ότι έχω συμφωνήσει το ακριβώς αντίθετο. 

- Εκμηδενισμός του κοινοβουλευτικού και λαϊκού ελέγχου: Όπως σημείωσα παραπάνω στην πράξη δεν υφίσταται κοινοβουλευτικός έλεγχος σε όλες τις κρίσιμες αποφάσεις και ταυτόχρονα η μόνη αντιμετώπιση του αντιλόγου εξαντλείται στη λοιδωρία και την εκκωφαντική σιωπή. Ταυτόχρονα ο ΓΑΠ εκλαμβάνει την κοινωνία ως άβουλο βρέφος, για το οποίο πρέπει να αποφασίζει ο κηδεμόνας. Ο πρωθυπουργός όχι μόνο δεν καταφεύγει σε δημοψήφισμα που θα του παρείχε τη νομιμοποίηση για τη λήψη έκτακτων πολιτικών μέτρων που εκτείνονται σε βάθος δεκαετίας, αλλά αντιλαμβάνεται την "πατρίδα" ως ιδιόκτητο χωράφι του.Είναι η αλήθεια ότι η ελληνική περίπτωση δεν αποτελεί πρωτοτυπία σε ό,τι αφορά τη στροφή της αστικής δημοκρατίας προς την απολυταρχία σε περιόδους καπιταλιστικής κρίσης. Πέρα από την εκτροπή αυτή καθεαυτή, προκύπτουν δύο πολύ επικίνδυνα κοινωνικά επακόλουθα με απρόβλεπτες επιπτώσεις: 

(1) Ο εκφασισμός που διογκώνεται από τον πολιτικό κυνισμό (βλ. "μαζί τα φάγαμε") και την απερίσκεπτη και συστηματική χρήση τεχνικών κοινωνικού αυτοματισμού (ομάδα εργαζομένων εναντίον άλλης ομάδας εργαζομένων, ημεδαποί εναντίον αλλοδαπών, γείτονας εναντίον γείτονα κ.λπ.).

(2) Η μυστική διπλωματία, τα επαναλαμβανόμενα ψέματα και η μιντιακή συγκάλυψη, οδηγούν την κοινωνία σε κατάσταση συλλογικής σχιζοφρένειας. Η εμπιστοσύνη προς την κυβέρνηση και το σύστημα εξουσίας είναι μηδενική και τα σενάρια συνωμοσίας παίρνουν τόσο μεγάλη έκταση που μπορούν να οδηγήσουν σε ανεξέλεγχτες εκρήξεις (σ.σ. καμία σχέση με επανάσταση) προς κάθε κατεύθυνση και όχι μόνο ειδικά το πολιτικό επιτελείο.

Επαναλαμβάνω λοιπόν, ακόμη πιο έντονα, το ερώτημα: Ποιος και γιατί παίζει με τη φωτιά; 

(*) Η εκλογή κατόπιν συστηματικής εξαπάτησης και η εγκατάλειψη του προεκλογικού προγράμματος την επομένη των εκλογών, δε συνιστούν αντιπροσωπευτική δημοκρατία, αλλά κατάληψη και κατάχρηση εξουσίας.