 |
| σκίτσο του Πέτρου Ζερβού από την Ελευθεροτυπία |
από Το Βήμα (1/6)
Με ευκολία περισσή οι κυβερνώντες μεταδίδουν ότι η νέα συμφωνία με τις Βρυξέλλες, για την πέμπτη δόση και τον δανεισμό του 2012, όπου να είναι κλείνει, ότι το μεσοπρόθεσμο είναι στα τελειώματα και πως όλα συμφωνούνται χωρίς προβλήματα.
Αποφεύγουν μάλιστα οποιαδήποτε αναφορά στα διορθωτικά μέτρα του 2011 και σε εκείνα του μεσοπρόθεσμου μέχρι το 2015.
Ωστόσο, αν ήταν τόσο απλό και εύκολο, το πρόβλημα θα είχε λυθεί από καιρό.
Αρα δεν αποδίδεται το όλον. Κάτι επιμελώς κρύβεται. Και λογικώς ίσως, μετά όσα συνέβησαν τις προηγούμενες ημέρες και τους κινδύνους που οι αποσταθεροποιητικές αμφισβητήσεις ανέδειξαν.
Όμως δεν βγαίνει η εξίσωση.
Οσοι παρακολουθούν από την αρχή τη διαπραγμάτευση με την τρόικα και τους ευρωπαίους εμπειρογνώμονες γνωρίζουν ότι τίποτε δεν προσφέρεται χωρίς ανταλλάγματα.
Πληροφορίες από τα ενδότερα των δύστοκων συνομιλιών αναφέρουν ότι τα διορθωτικά μέτρα του 2011 θα είναι βαρεία και δύσκολα. Και εκείνα του μεσοπρόθεσμου θα είναι ιδιαιτέρως απαιτητικά, με αυστηρά χρονοδιαγράμματα και η έγκρισή τους θα απαιτήσει έμπρακτες αποδείξεις από την πλευρά της κυβέρνησης.
Υπό την προϋπόθεση ότι αυτά θα ψηφισθούν από το Κοινοβούλιο, στην παρούσα φάση θα προσφερθεί με πολιτική απόφαση μόνο η πέμπτη δόση ώστε να αμβλυνθεί η πίεση των αγορών και τα υπόλοιπα, δηλαδή η κάλυψη του χρηματοδοτικού κενού του 2012, θα προσφερθεί τον Σεπτέμβριο, υπό τον όρο πάντα ότι θα υπάρχουν έως τότε συγκεκριμένα δείγματα γραφής.
Αν έτσι έχουν τα πράγματα, τότε το καθεστώς αναμονής και αβεβαιότητας θα παραμείνει βασανιστικό ολόκληρο το καλοκαίρι.
Στον βαθμό μάλιστα που ορθωθούν πολιτικά εμπόδια στο εσωτερικό της χώρας, τίποτε δεν εγγυάται ότι η κοινοτική βοήθεια θα έλθει όπως πολλοί προεξοφλούν.
Γεγονός που από μόνο του μπορεί να προκαλέσει αναστατώσεις και απρόβλεπτες πολιτικές εξελίξεις.
Στον βαθμό μάλιστα που οι διαμαρτυρίες ενταθούν και οι διαθέσεις του πλήθους γίνουν επιθετικές και συγκρουσιακές, όπως διαφάνηκε χθες μετά τη συγκέντρωση των Προπυλαίων, όταν αποκλείσθηκε το Κοινοβούλιο και χρειάσθηκε να φυγαδευθούν οι βουλευτές, τότε τα πράγματα μπορεί να εξελιχθούν εντελώς διαφορετικά απ' ό,τι η κυβέρνηση μεταδίδει και υπολογίζει.
Οπως και να έχει πάντως το κλίμα στη χώρα τείνει να αλλάξει.
Η ευκολία με την οποία τα πλήθη συγκεντρώνονται στις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας και η αδυναμία τής μέχρι τώρα κυρίαρχης πολιτικής να αντιδράσει με όποιον τρόπο δημιουργούν την αίσθηση απόλυτης μεταβολής των πολιτικών συνθηκών.
Οσοι τις προηγούμενες ημέρες παρακολούθησαν το φαινόμενο της πλατείας Συντάγματος ένιωσαν ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια νέα πολιτικοποίηση. Και όσοι την Τρίτη το βράδυ είδαν από κοντά τη συγκέντρωση των Προπυλαίων, που οργανώθηκε από τον πρύτανη του Πανεπιστημίου Αθηνών και τον Μίκη Θεοδωράκη, αισθάνθηκαν ότι η ελληνική κοινωνία μετατοπίζεται και δείχνει διατεθειμένη να ξεπεράσει – αν δεν το έχει κάνει ήδη – τα υπάρχοντα σχήματα της πολιτικής.
Κάτι πολύ σοβαρό συμβαίνει εκεί έξω που τα κόμματα δεν είναι σε θέση να κατανοήσουν.
«Είναι σαν να πέφτει το καθεστώς, όπως το 1974» σχολίασε ένας πενηνταπεντάρης, που έτυχε να περάσει χθες το βράδυ από το κέντρο της Αθήνας.
Με τη διαφορά ότι τότε έπεφτε η χούντα. Τώρα τι θα πέσει άραγε; Η Δημοκρατία στην οποία όλοι ορκιζόμαστε ή κάτι που αφανώς αλλά συστηματικά την κατακρεούργησε; Και πόσο μπορεί κανείς να βεβαιώσει ότι θα συμβεί το δεύτερο;
akarakousis@dolnet.gr
Αποφεύγουν μάλιστα οποιαδήποτε αναφορά στα διορθωτικά μέτρα του 2011 και σε εκείνα του μεσοπρόθεσμου μέχρι το 2015.
Ωστόσο, αν ήταν τόσο απλό και εύκολο, το πρόβλημα θα είχε λυθεί από καιρό.
Αρα δεν αποδίδεται το όλον. Κάτι επιμελώς κρύβεται. Και λογικώς ίσως, μετά όσα συνέβησαν τις προηγούμενες ημέρες και τους κινδύνους που οι αποσταθεροποιητικές αμφισβητήσεις ανέδειξαν.
Όμως δεν βγαίνει η εξίσωση.
Οσοι παρακολουθούν από την αρχή τη διαπραγμάτευση με την τρόικα και τους ευρωπαίους εμπειρογνώμονες γνωρίζουν ότι τίποτε δεν προσφέρεται χωρίς ανταλλάγματα.
Πληροφορίες από τα ενδότερα των δύστοκων συνομιλιών αναφέρουν ότι τα διορθωτικά μέτρα του 2011 θα είναι βαρεία και δύσκολα. Και εκείνα του μεσοπρόθεσμου θα είναι ιδιαιτέρως απαιτητικά, με αυστηρά χρονοδιαγράμματα και η έγκρισή τους θα απαιτήσει έμπρακτες αποδείξεις από την πλευρά της κυβέρνησης.
Υπό την προϋπόθεση ότι αυτά θα ψηφισθούν από το Κοινοβούλιο, στην παρούσα φάση θα προσφερθεί με πολιτική απόφαση μόνο η πέμπτη δόση ώστε να αμβλυνθεί η πίεση των αγορών και τα υπόλοιπα, δηλαδή η κάλυψη του χρηματοδοτικού κενού του 2012, θα προσφερθεί τον Σεπτέμβριο, υπό τον όρο πάντα ότι θα υπάρχουν έως τότε συγκεκριμένα δείγματα γραφής.
Αν έτσι έχουν τα πράγματα, τότε το καθεστώς αναμονής και αβεβαιότητας θα παραμείνει βασανιστικό ολόκληρο το καλοκαίρι.
Στον βαθμό μάλιστα που ορθωθούν πολιτικά εμπόδια στο εσωτερικό της χώρας, τίποτε δεν εγγυάται ότι η κοινοτική βοήθεια θα έλθει όπως πολλοί προεξοφλούν.
Γεγονός που από μόνο του μπορεί να προκαλέσει αναστατώσεις και απρόβλεπτες πολιτικές εξελίξεις.
Στον βαθμό μάλιστα που οι διαμαρτυρίες ενταθούν και οι διαθέσεις του πλήθους γίνουν επιθετικές και συγκρουσιακές, όπως διαφάνηκε χθες μετά τη συγκέντρωση των Προπυλαίων, όταν αποκλείσθηκε το Κοινοβούλιο και χρειάσθηκε να φυγαδευθούν οι βουλευτές, τότε τα πράγματα μπορεί να εξελιχθούν εντελώς διαφορετικά απ' ό,τι η κυβέρνηση μεταδίδει και υπολογίζει.
Οπως και να έχει πάντως το κλίμα στη χώρα τείνει να αλλάξει.
Η ευκολία με την οποία τα πλήθη συγκεντρώνονται στις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας και η αδυναμία τής μέχρι τώρα κυρίαρχης πολιτικής να αντιδράσει με όποιον τρόπο δημιουργούν την αίσθηση απόλυτης μεταβολής των πολιτικών συνθηκών.
Οσοι τις προηγούμενες ημέρες παρακολούθησαν το φαινόμενο της πλατείας Συντάγματος ένιωσαν ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια νέα πολιτικοποίηση. Και όσοι την Τρίτη το βράδυ είδαν από κοντά τη συγκέντρωση των Προπυλαίων, που οργανώθηκε από τον πρύτανη του Πανεπιστημίου Αθηνών και τον Μίκη Θεοδωράκη, αισθάνθηκαν ότι η ελληνική κοινωνία μετατοπίζεται και δείχνει διατεθειμένη να ξεπεράσει – αν δεν το έχει κάνει ήδη – τα υπάρχοντα σχήματα της πολιτικής.
Κάτι πολύ σοβαρό συμβαίνει εκεί έξω που τα κόμματα δεν είναι σε θέση να κατανοήσουν.
«Είναι σαν να πέφτει το καθεστώς, όπως το 1974» σχολίασε ένας πενηνταπεντάρης, που έτυχε να περάσει χθες το βράδυ από το κέντρο της Αθήνας.
Με τη διαφορά ότι τότε έπεφτε η χούντα. Τώρα τι θα πέσει άραγε; Η Δημοκρατία στην οποία όλοι ορκιζόμαστε ή κάτι που αφανώς αλλά συστηματικά την κατακρεούργησε; Και πόσο μπορεί κανείς να βεβαιώσει ότι θα συμβεί το δεύτερο;
akarakousis@dolnet.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου