 |
| (πηγή) |
από την Αυγή
Ακούμε από πολλές μεριές την εποχή αυτή το τραγούδι του ρεαλισμού. Ο πρώτος στίχος διεκτραγωδεί την κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε. Ο δεύτερος τον θανάσιμο κίνδυνο που διατρέχουμε -ταλαντευόμαστε στο χείλος του γκρεμού. Ο τρίτος τη μόνη λύση -πικρή, στυφή, ταπεινωτική, βάρβαρη- που υπάρχει στις δεδομένες συνθήκες. Και ο τέταρτος τη σωφροσύνη που πρέπει να επιστρατεύσουμε, αφήνοντας στην άκρη ιδεαλισμούς, λαϊκισμούς και ριζοσπαστισμούς.
Φυσικά τον ρεαλισμό δεν είναι η πρώτη φορά που τον συναντάμε στην πολιτική, στην κοινωνία, στις ιδέες. Είναι πρόθυμος ο καημένος και έρχεται όποτε τον καλούν εκείνοι που τον χρειάζονται για να στηρίξει τα αστήριχτα. Είτε πρόκειται για σκληρά αντικοινωνικά μέτρα, είτε πρόκειται για τη συμμετοχή μας σε πολεμικούς τυχοδιωκτισμούς, είτε πρόκειται για το μεταναστευτικό, είτε για μέτρα περιστολής δικαιωμάτων, τραβάνε οι αυτουργοί τους και μια επιστράτευση του ρεαλισμού.
Η πείρα δείχνει λοιπόν ότι συνήθως ο ρεαλισμός του είδους πάει χέρι-χέρι με τη βαρβαρότητα. Συνηθέστερα βολεύει τους δυνάστες και τους δωσίλογους. Συνηθέστατα δίνει μια αξιοπρεπή βάση για την εθελοδουλία και τον καναπέ. Και πάντα η επίκλησή του συνδυάζεται με τα χειρότερα, με το τσαλάκωμα και τον εκμηδενισμό οραμάτων. Τα ωραία και δύσκολα είναι αυταπάτες, τα άσχημα και εύκολα είναι ρεαλισμός. Εξ ου και τα παιδιά του γαλλικού Μάη τον πυροβόλησαν με το γνωστό: Είμαστε ρεαλιστές, ζητάμε το ανέφικτο.
Επί του πρακτέου πάντως υπάρχει μια πλευρά του ρεαλισμού που αγνοούν επιδεικτικά και ανόητα οι θιασώτες των μνημονίων. Καλώς, ας δεχτούμε ότι είναι ρεαλισμός το πικρό ποτήρι τους. Πόθεν προκύπτει ότι εκατομμύρια άνθρωποι θα το κατεβάζουν αδιαμαρτύρητα ενώ αυτοί θα το γεμίζουν πάλι και πάλι; Γιατί θεωρούν ρεαλιστικό το δόγμα που προκύπτει από τα αλλεπάλληλα μνημόνια, ότι οι Έλληνες έχουν ανεξάντλητες ανοχές και αντοχές; Και γιατί δεν βλέπουν και δεν προβλέπουν, αφού είναι τόσο καλά καταρτισμένοι στον ρεαλισμό, ότι υπάρχει και η ρεαλιστική πιθανότητα το γαϊδούρι να κλωτσήσει και να κλωτσήσει άσχημα έτσι που το φορτώνουν;
Εν ολίγοις οι ρεαλιστές μας έχουν ένα σοβαρό πρόβλημα. Ο ρεαλισμός τους είναι μισός -τουλάχιστον. Προσφέρουν στον λύκο των δανειστών την Κοκκινοσκουφίτσα, βέβαιοι ότι αυτή θα καθίσει να φαγωθεί. Και δεν βλέπουν αυτό που εκτυλίσσεται τώρα στις πλατείες: Η Κοκκινοσκουφίτσα αποκτά τον δικό της ρεαλισμό…
Ακούμε από πολλές μεριές την εποχή αυτή το τραγούδι του ρεαλισμού. Ο πρώτος στίχος διεκτραγωδεί την κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε. Ο δεύτερος τον θανάσιμο κίνδυνο που διατρέχουμε -ταλαντευόμαστε στο χείλος του γκρεμού. Ο τρίτος τη μόνη λύση -πικρή, στυφή, ταπεινωτική, βάρβαρη- που υπάρχει στις δεδομένες συνθήκες. Και ο τέταρτος τη σωφροσύνη που πρέπει να επιστρατεύσουμε, αφήνοντας στην άκρη ιδεαλισμούς, λαϊκισμούς και ριζοσπαστισμούς.
Φυσικά τον ρεαλισμό δεν είναι η πρώτη φορά που τον συναντάμε στην πολιτική, στην κοινωνία, στις ιδέες. Είναι πρόθυμος ο καημένος και έρχεται όποτε τον καλούν εκείνοι που τον χρειάζονται για να στηρίξει τα αστήριχτα. Είτε πρόκειται για σκληρά αντικοινωνικά μέτρα, είτε πρόκειται για τη συμμετοχή μας σε πολεμικούς τυχοδιωκτισμούς, είτε πρόκειται για το μεταναστευτικό, είτε για μέτρα περιστολής δικαιωμάτων, τραβάνε οι αυτουργοί τους και μια επιστράτευση του ρεαλισμού.
Η πείρα δείχνει λοιπόν ότι συνήθως ο ρεαλισμός του είδους πάει χέρι-χέρι με τη βαρβαρότητα. Συνηθέστερα βολεύει τους δυνάστες και τους δωσίλογους. Συνηθέστατα δίνει μια αξιοπρεπή βάση για την εθελοδουλία και τον καναπέ. Και πάντα η επίκλησή του συνδυάζεται με τα χειρότερα, με το τσαλάκωμα και τον εκμηδενισμό οραμάτων. Τα ωραία και δύσκολα είναι αυταπάτες, τα άσχημα και εύκολα είναι ρεαλισμός. Εξ ου και τα παιδιά του γαλλικού Μάη τον πυροβόλησαν με το γνωστό: Είμαστε ρεαλιστές, ζητάμε το ανέφικτο.
Επί του πρακτέου πάντως υπάρχει μια πλευρά του ρεαλισμού που αγνοούν επιδεικτικά και ανόητα οι θιασώτες των μνημονίων. Καλώς, ας δεχτούμε ότι είναι ρεαλισμός το πικρό ποτήρι τους. Πόθεν προκύπτει ότι εκατομμύρια άνθρωποι θα το κατεβάζουν αδιαμαρτύρητα ενώ αυτοί θα το γεμίζουν πάλι και πάλι; Γιατί θεωρούν ρεαλιστικό το δόγμα που προκύπτει από τα αλλεπάλληλα μνημόνια, ότι οι Έλληνες έχουν ανεξάντλητες ανοχές και αντοχές; Και γιατί δεν βλέπουν και δεν προβλέπουν, αφού είναι τόσο καλά καταρτισμένοι στον ρεαλισμό, ότι υπάρχει και η ρεαλιστική πιθανότητα το γαϊδούρι να κλωτσήσει και να κλωτσήσει άσχημα έτσι που το φορτώνουν;
Εν ολίγοις οι ρεαλιστές μας έχουν ένα σοβαρό πρόβλημα. Ο ρεαλισμός τους είναι μισός -τουλάχιστον. Προσφέρουν στον λύκο των δανειστών την Κοκκινοσκουφίτσα, βέβαιοι ότι αυτή θα καθίσει να φαγωθεί. Και δεν βλέπουν αυτό που εκτυλίσσεται τώρα στις πλατείες: Η Κοκκινοσκουφίτσα αποκτά τον δικό της ρεαλισμό…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου