 |
| (πηγή) |
της Αλκμήνης Ψιλοπούλου
από την Αυγή Όταν κάτι νέο γεννιέται, όχι από σένα αλλά από μιαν άλλη μήτρα, είναι καλό να είσαι παρατηρητής. Οι παρατηρητές είναι δυσεύρετοι και σπάνιοι στις μέρες μας.
Ορισμένες φορές η σιωπή είναι απαραίτητη κατά τη γέννηση του καινούργιου. Στην περίπτωση του νέου κινήματος των «αγανακτισμένων», η σιωπή από όλους εμάς που συνηθίσαμε στους παραδοσιακούς τρόπους αγωνιστικότητας -πορείες, απεργίες, διαδηλώσεις, μπλοκ κομμάτων και συνδικάτων- μπορεί να είναι χρυσός, για να αναστοχαστούμε και να ξεκινήσουμε τις μάχες από μια διαφορετική αφετηρία.
Τι είναι λοιπόν αυτό που συμβαίνει σήμερα στις πλατείες και στους δρόμους των μεγαλουπόλεων του κόσμου; Είναι μια τυφλή και συναισθηματική εξέγερση των νέων, μια εκτόνωση, ένα απολίτικο κίνημα της μόδας του Διαδικτύου - όπως ανέφερε ο προκλητικός Πάγκαλος; Είναι ένα κίνημα με ιδεολογικό υπόβαθρο, ένα κίνημα ανατρεπτικό, αναρχικό, αντιεξουσιαστικό; Ή μήπως κάτι τελείως διαφορετικό;
Το σίγουρο είναι ότι ζούμε ιστορικές στιγμές. Στιγμές όπου ο κόσμος του πλανήτη έχει χωριστεί στα δύο: Από τη μια οι συνηθισμένοι άνθρωποι, οι καθημερινοί που βιώνουν την εξαθλίωση ή τον προπομπό της εξαθλίωσης, κι από την άλλη η παγκόσμια ελίτ της εξουσίας που απολαμβάνει με απόλυτο κυνισμό τους λεηλατημένους φυσικούς και ανθρώπινους πόρους του πλανήτη.
Ο κόσμος των συνηθισμένων ανθρώπων, μετά το πρώτο σοκ από την κρίση, εξεγείρεται. Και εξεγείρεται για τα αυτονόητα: Μια καλή και αξιοπρεπή ζωή, ένα καλύτερο και πιο δίκαιο μέλλον. Μια κοινωνία δημοκρατίας, τώρα! Λειτουργώντας με το θυμικό, με συναισθηματική νοημοσύνη, αλλά και με τις μνήμες από τον αγώνα πολλών αιώνων, για απλές ανθρώπινες αξίες, όπως ισότητα, ελευθερία, αλληλεγγύη.
Ο καιρός των ψευδαισθήσεων έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί. Η χλιδή στους συνηθισμένους ανθρώπους αποδείχτηκε μια φενάκη. Μια ξώβεργα για αθώα και απονήρευτα πουλιά, που στήθηκε από το σύστημα της ελίτ. Τώρα οι συνηθισμένοι άνθρωποι καταλαβαίνουν ότι έπεσαν σ’ αυτή την παγίδα. Ότι ήρθε ο καιρός να λογαριαστούν με το έχει τους μέσα από την καθημερινότητά τους. Αυτό που τόσον καιρό σιγόβραζε, ήταν η εξέγερση της καθημερινότητας. Δεν θα πληρώσουμε άχρηστους δρόμους, δεν θα ξεπουλήσουμε τη φύση και το περιβάλλον και το δικαίωμά μας να μορφωθούμε, να θεραπευτούμε, να ευχαριστηθούμε τις χαρές της ζωής, σε κανένα «αρπακτικό».
Από την άλλη πλευρά, ο κόσμος της ελίτ-εξουσίας, παραμένει αδιάφορος, κουφός και αυτιστικός. Βουλιμικός, καθισμένος πάνω στα γκρίζα του πλούτη, γραβατωμένος, οχυρωμένος πίσω από γκρίζα γραφεία και μαύρα εγκληματικά σχέδια, δεν ενδιαφέρεται για την εξέγερση των καθημερινών ανθρώπων.
Το πλήθος αυτό, ο λαός, η «πλέμπα», τον ενοχλεί όπως ένα σμήνος κουνουπιών πάνω στο σώμα του. Αν μπορούσε, θα το εξαφάνιζε αυτό το πλήθος από προσώπου γης. Επιπλέον, η ελίτ-εξουσία απεχθάνεται τους ελεύθερους ανθρώπους. Η ανθρώπινη ελευθερία είναι τροχοπέδη στα σχέδια της.
Επιχειρηματίες, τραπεζίτες, χρηματιστές, πολιτικοί, κομματικά στελέχη, εργατοπατέρες, μηντιάνθρωποι, αρνούνται να ακούσουν και να δουν τα σημάδια των καιρών. Τυφλωμένοι από την αλαζονεία, έχουν ξεχάσει την ιστορία, που αδιάκοπα επαναλαμβάνεται: Αυτοκρατορίες που έχουν ισοπεδωθεί από εξεγέρσεις της καθημερινότητας. Βασιλιάδες έχουν εξοντωθεί από το σμήνος των μικρών, ανήμπορων, καθημερινών ανθρώπων που ξυπνούν και διεκδικούν δημοκρατία, τώρα!
Το ίδιο επαναλαμβάνεται και σήμερα. Το κίνημα των αγανακτισμένων, χωρίς σημαίες, χωρίς ιδεολογίες, χωρίς διαμεσολαβήσεις, δίνει τη μάχη του για απλά πράγματα της ζωής. Για παμπάλαιες ανθρώπινες αξίες.
Στον επόμενο τόνο, τίποτα πια δεν θα είναι όπως παλιά. Ούτε οι θεσμοί, ούτε τα συστήματα, ούτε οι κοινωνίες των ανθρώπων. Το καινούργιο έχει ήδη γεννηθεί. Ας το υποδεχτούμε με ταπεινότητα και σεβασμό.
Ορισμένες φορές η σιωπή είναι απαραίτητη κατά τη γέννηση του καινούργιου. Στην περίπτωση του νέου κινήματος των «αγανακτισμένων», η σιωπή από όλους εμάς που συνηθίσαμε στους παραδοσιακούς τρόπους αγωνιστικότητας -πορείες, απεργίες, διαδηλώσεις, μπλοκ κομμάτων και συνδικάτων- μπορεί να είναι χρυσός, για να αναστοχαστούμε και να ξεκινήσουμε τις μάχες από μια διαφορετική αφετηρία.
Τι είναι λοιπόν αυτό που συμβαίνει σήμερα στις πλατείες και στους δρόμους των μεγαλουπόλεων του κόσμου; Είναι μια τυφλή και συναισθηματική εξέγερση των νέων, μια εκτόνωση, ένα απολίτικο κίνημα της μόδας του Διαδικτύου - όπως ανέφερε ο προκλητικός Πάγκαλος; Είναι ένα κίνημα με ιδεολογικό υπόβαθρο, ένα κίνημα ανατρεπτικό, αναρχικό, αντιεξουσιαστικό; Ή μήπως κάτι τελείως διαφορετικό;
Το σίγουρο είναι ότι ζούμε ιστορικές στιγμές. Στιγμές όπου ο κόσμος του πλανήτη έχει χωριστεί στα δύο: Από τη μια οι συνηθισμένοι άνθρωποι, οι καθημερινοί που βιώνουν την εξαθλίωση ή τον προπομπό της εξαθλίωσης, κι από την άλλη η παγκόσμια ελίτ της εξουσίας που απολαμβάνει με απόλυτο κυνισμό τους λεηλατημένους φυσικούς και ανθρώπινους πόρους του πλανήτη.
Ο κόσμος των συνηθισμένων ανθρώπων, μετά το πρώτο σοκ από την κρίση, εξεγείρεται. Και εξεγείρεται για τα αυτονόητα: Μια καλή και αξιοπρεπή ζωή, ένα καλύτερο και πιο δίκαιο μέλλον. Μια κοινωνία δημοκρατίας, τώρα! Λειτουργώντας με το θυμικό, με συναισθηματική νοημοσύνη, αλλά και με τις μνήμες από τον αγώνα πολλών αιώνων, για απλές ανθρώπινες αξίες, όπως ισότητα, ελευθερία, αλληλεγγύη.
Ο καιρός των ψευδαισθήσεων έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί. Η χλιδή στους συνηθισμένους ανθρώπους αποδείχτηκε μια φενάκη. Μια ξώβεργα για αθώα και απονήρευτα πουλιά, που στήθηκε από το σύστημα της ελίτ. Τώρα οι συνηθισμένοι άνθρωποι καταλαβαίνουν ότι έπεσαν σ’ αυτή την παγίδα. Ότι ήρθε ο καιρός να λογαριαστούν με το έχει τους μέσα από την καθημερινότητά τους. Αυτό που τόσον καιρό σιγόβραζε, ήταν η εξέγερση της καθημερινότητας. Δεν θα πληρώσουμε άχρηστους δρόμους, δεν θα ξεπουλήσουμε τη φύση και το περιβάλλον και το δικαίωμά μας να μορφωθούμε, να θεραπευτούμε, να ευχαριστηθούμε τις χαρές της ζωής, σε κανένα «αρπακτικό».
Από την άλλη πλευρά, ο κόσμος της ελίτ-εξουσίας, παραμένει αδιάφορος, κουφός και αυτιστικός. Βουλιμικός, καθισμένος πάνω στα γκρίζα του πλούτη, γραβατωμένος, οχυρωμένος πίσω από γκρίζα γραφεία και μαύρα εγκληματικά σχέδια, δεν ενδιαφέρεται για την εξέγερση των καθημερινών ανθρώπων.
Το πλήθος αυτό, ο λαός, η «πλέμπα», τον ενοχλεί όπως ένα σμήνος κουνουπιών πάνω στο σώμα του. Αν μπορούσε, θα το εξαφάνιζε αυτό το πλήθος από προσώπου γης. Επιπλέον, η ελίτ-εξουσία απεχθάνεται τους ελεύθερους ανθρώπους. Η ανθρώπινη ελευθερία είναι τροχοπέδη στα σχέδια της.
Επιχειρηματίες, τραπεζίτες, χρηματιστές, πολιτικοί, κομματικά στελέχη, εργατοπατέρες, μηντιάνθρωποι, αρνούνται να ακούσουν και να δουν τα σημάδια των καιρών. Τυφλωμένοι από την αλαζονεία, έχουν ξεχάσει την ιστορία, που αδιάκοπα επαναλαμβάνεται: Αυτοκρατορίες που έχουν ισοπεδωθεί από εξεγέρσεις της καθημερινότητας. Βασιλιάδες έχουν εξοντωθεί από το σμήνος των μικρών, ανήμπορων, καθημερινών ανθρώπων που ξυπνούν και διεκδικούν δημοκρατία, τώρα!
Το ίδιο επαναλαμβάνεται και σήμερα. Το κίνημα των αγανακτισμένων, χωρίς σημαίες, χωρίς ιδεολογίες, χωρίς διαμεσολαβήσεις, δίνει τη μάχη του για απλά πράγματα της ζωής. Για παμπάλαιες ανθρώπινες αξίες.
Στον επόμενο τόνο, τίποτα πια δεν θα είναι όπως παλιά. Ούτε οι θεσμοί, ούτε τα συστήματα, ούτε οι κοινωνίες των ανθρώπων. Το καινούργιο έχει ήδη γεννηθεί. Ας το υποδεχτούμε με ταπεινότητα και σεβασμό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου