Παρασκευή 9 Απριλίου 2010

Αδέσποτη νοσταλγία (2): Για όσους/ες γεννήθηκαν πριν το 70...


«H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε. Είμαστε μια γενιά σε αναμονή: Περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας. Επρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε. Δύο ώρες μεσημεριανού ύπνου για να ξεκουραστούμε, ήταν απαραίτητο. Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή. Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί.
Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το "σύνδρομο της τουριστικής θέσης". Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά. Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά.
Οι κούνιες ήταν φτιαγμένες από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες. Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα.
Παίζαμε "μακριά γαϊδούρα" και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση. Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δε γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μας βρει. Τότε δεν υπήρχαν κινητά. Σπάγαμε τα κόκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους "υπεύθυνους". Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα. Ηταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα. Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνον ο εαυτός σου.
Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλον και μάθαμε να το ξεπερνάμε χωρίς να μας δημιουργούνται ψυχολογικά τραύματα. Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ισως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο.Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα. Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξίδι..
Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς είχαμε φίλους. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε. Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα, μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία.
Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα. Χάσαμε χιλιάδες μπάλες ποδοσφαίρου. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση. Θεέ μου! Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα... Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε; Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι. Τι φρίκη!
Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ. Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά. Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα και όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο chat room.
Είχαμε αποτυχία, επιτυχία, υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε. Κάποιοι από μας είχαμε την τύχη να μεγαλώσουμε σαν παιδιά».

.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-

To κείμενο είναι η δεύτερη από τις δυό παλιότερες νοσταλγικές ομορφιές που κυκλοφορούσαν αδέσποτες στο διαδίκτυο... Τις έβαλα κι εδώ για να μην τις ψάχνω...

4 σχόλια:

  1. Ρήγα καλησπέρα. ΝΑ συνεχίσω;
    Είχαμε ελεύθερο χρόνο και χώρο. Πριν η ανάπτυξη, δηλαδή η παραγωγή σκουπιδιών τα γεμίσει όλα, τα κάνει σπίτια , δρόμους αεροδρόμια, τραπεζοκαθίσματα, "χώρους πρασίνου", υπεροτοπικά πάρκα. Πριν χαθεί ο δημόσιος χώρος, πριν ο πολίτης γίνει καταναλωτής. Πριν το marketing γίνει επιστήμη (και καλά).
    Όμως πιστεύω ότι τα παιδιά μας θα βρούν και πάλι δρόμο προς τη γη της επαγγελίας. Χρειάζεται απλά να νιώσουν το κακό βαθιά μέσα τους για να το αποτινάξουν. Η σύγχρονη αθλιότητα κάποια στιγμή θα ανατραπεί. Όχι με τη βία, του στυλ σπάω βιτρίνες, αλλά με μια ογκώδη και αφόρητη πίεση στους ξεσκισμένους θεσμούς τους.
    ΝΑ τα λέμε. keep walking

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. @ Άθλιους. Καλώς με!:) Καλώς σας βρήκα! Α... όσα κλικ κι αν έκανα στο χτεσινό σου δεν μπόρεσα να το μεγαλώσω για να δω το τασάκι :( :)

    @ Leo. Ότι θα σταματήσει κάποια στιγμή η "ανάπτυξη" είναι σίγουρο. Η λογική "ανάπτυξη=ευημερία" έχει αρχίσει να αγγίζει τα όρια της, αφού η μεγένθυνση (=ανάπτυξη) δεν μπορεί να πάει πέρα από τα όρια του κοινού μας σπιτιού. Ήδη πιέζει πολύ τους "τοίχους" του οικοσυστήματος και το ερώτημα δεν είναι αν θα σταματήσει ή όχι, αλλά αν προλάβουμε να συνειδητοποιήσουμε πως αν δεν την σταματήσουμε έγκαιρα, το "ταβάνι" που θα πέσει θα μας πλακώσει όλους. Και εμάς και τα παιδιά μας. Πρωτοφανέρωτο ον ο άνθρωπος από το 70 και μετά, με τρομάζει. Είναι το πρώτο ον που αδιαφορεί για την συνέχεια της ζωής... Πως έγινε αυτή η λοβοτομή στο μόνο είδος που ανέπτυξε την λογική, δεν το έχω καταλάβει ακόμα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. εφευγα απο το σπιτι πρωι και πηγενα για ψαρεμα 6 χρονων και γυριζα το απογευμα και δεν ετρεχαι τιποτα ενα που εισουν πεδακι μου τρελαθεικα και αφτο ηταν ολο ονους δεν πηγεναι στο κακο οπος τωρα που παει ο δικος μου οταν αργει ο γιος μου και παρολο που εγειρισαι απο λοκατζης στην κυπρο τα χειροτερα ερχονται δεν ειναι εδω, ακομα

    ΑπάντησηΔιαγραφή