Απόσπασμα άρθρου από ΤΟ ΒΗΜΑ
Να διηγηθώ μια διδακτική ιστορία. Προτού έλθει στην Αθήνα, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο είχε την ευγενή καλοσύνη να περάσει από τη Λετονία. Το έλλειμμα ήταν και εκεί 12% και εκλήθησαν να το περιορίσουν κάτω του 3% ως το 2012. Ησυνδρομή του ΔΝΤ στην επίλυση του προβλήματος ήταν καθοριστική: η οικονομική ύφεση της Λετονίας έφτασε το 2009 στο-18% και ελπίζουν να την περιορίσουν στο-4% για το 2010! Αυτό, στη γλώσσα του Ντομινίκ ΣτροςΚαν, ονομάζεται «αποπληθωρισμός». Ο πλούτος της χώρας μειώθηκε (περίπου) κατά 25% μέσα σε τρία χρόνια.
Και πάλι καλά, διότι η Λετονία είχε τουλάχιστον εθνικό νόμισμα το οποίο μπόρεσε να υποτιμήσει.
Η έλευση του ΔΝΤ και στην Αθήνα θεωρείται περίπου δεδομένη. Η χώρα (για πρώτη φορά από το 1944 που ιδρύθηκε το Ταμείο) οδεύει ολοταχώς για τα σαγόνια του καρχαρία, ο οποίος έχει ήδη προαναγγείλει ότι προτίθεται να μας «αποπληθωρίσει» για να σώσει την «ανταγωνιστικότητά » μας. Το κοινωνικό κόστος του «αποπληθωρισμού» φαντάζει ήδη τρομακτικό: περικοπή εισοδημάτων, μείωση συντάξεων, μαζική ανεργία.
Τα υπόλοιπα θα τα βρουν οι οικονομολόγοι. Σε πολιτικό επίπεδο, όμως, ορθώνονται δύο αμείλικτα ερωτήματα:
Πρώτον, ποιος ευθύνεται που οδηγηθήκαμε στα σαγόνια του καρχαρία. Δεύτερον, ποιος θα σηκώσει το πολιτικό βάρος της οικονομικής καταστολής και της κοινωνικής αποδιάρθρωσης.
Σε ό,τι αφορά το πρώτο ερώτημα, δεν θα μπω στον πειρασμό να μπλέξω σε επιμερισμό των ευθυνών. Μεταξύ μας, δεν θεωρώ καν ότι είναι το ζητούμενο αυτή τη στιγμή. Θα αρκεστώ στο προφανές: ευθύνονται αυτοί που οδήγησαν την οικονομία στο πρόβλημα και εκείνοι που δεν μπόρεσαν να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα της οικονομίας. Τελεία.
Το δεύτερο ερώτημα, το θεωρώ απείρως πιο ουσιώδες. Διότι όποιος νομίζει ότι υπάρχει ελληνική κυβέρνηση, ανεξαρτήτως πλειοψηφίας και φυσιογνωμίας, που μπορεί να αντέξει το πολιτικό βάρος ενός τέτοιου «αποπληθωρισμού» είναι βαθιά νυχτωμένος. Μόλις την περασμένη Κυριακή και σε ηπιότερες συνθήκες, οι Ούγγροι Σοσιαλιστές που ηγήθηκαν παρόμοιας θεραπείας πέρασαν από το 42% στο 19% των ψήφων μέσα σε δύο χρόνια...
Η έλευση του ΔΝΤ και στην Αθήνα θεωρείται περίπου δεδομένη. Η χώρα (για πρώτη φορά από το 1944 που ιδρύθηκε το Ταμείο) οδεύει ολοταχώς για τα σαγόνια του καρχαρία, ο οποίος έχει ήδη προαναγγείλει ότι προτίθεται να μας «αποπληθωρίσει» για να σώσει την «ανταγωνιστικότητά » μας. Το κοινωνικό κόστος του «αποπληθωρισμού» φαντάζει ήδη τρομακτικό: περικοπή εισοδημάτων, μείωση συντάξεων, μαζική ανεργία.
Τα υπόλοιπα θα τα βρουν οι οικονομολόγοι. Σε πολιτικό επίπεδο, όμως, ορθώνονται δύο αμείλικτα ερωτήματα:
Πρώτον, ποιος ευθύνεται που οδηγηθήκαμε στα σαγόνια του καρχαρία. Δεύτερον, ποιος θα σηκώσει το πολιτικό βάρος της οικονομικής καταστολής και της κοινωνικής αποδιάρθρωσης.
Σε ό,τι αφορά το πρώτο ερώτημα, δεν θα μπω στον πειρασμό να μπλέξω σε επιμερισμό των ευθυνών. Μεταξύ μας, δεν θεωρώ καν ότι είναι το ζητούμενο αυτή τη στιγμή. Θα αρκεστώ στο προφανές: ευθύνονται αυτοί που οδήγησαν την οικονομία στο πρόβλημα και εκείνοι που δεν μπόρεσαν να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα της οικονομίας. Τελεία.
Το δεύτερο ερώτημα, το θεωρώ απείρως πιο ουσιώδες. Διότι όποιος νομίζει ότι υπάρχει ελληνική κυβέρνηση, ανεξαρτήτως πλειοψηφίας και φυσιογνωμίας, που μπορεί να αντέξει το πολιτικό βάρος ενός τέτοιου «αποπληθωρισμού» είναι βαθιά νυχτωμένος. Μόλις την περασμένη Κυριακή και σε ηπιότερες συνθήκες, οι Ούγγροι Σοσιαλιστές που ηγήθηκαν παρόμοιας θεραπείας πέρασαν από το 42% στο 19% των ψήφων μέσα σε δύο χρόνια...
Και τους ακροδεξιούς στο 16%, για να συμπληρώσω τον εφιάλτη...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου