Στη θέση της Ευγενίας Μανωλίδου

Στη θέση της Ευγενίας Μανωλίδου
από protagon.gr
της Ρέας Βιτάλη

Κοροϊδέψτε με, γελάστε, ειρωνευτείτε με. Εγώ θα το πω όπως το σκέφτομαι. Τον ζήλεψα! Ναι, τον ζήλεψα απόλυτα! Αλλά ας πιάσουμε τα πράγματα από την αρχή. Ήταν στην εκπομπή «Ελλάδα έχεις ταλέντο». Ένας κύριος από τους χιλιάδες που συναντάς στους δρόμους, στις στάσεις των λεωφορείων, στη σειρά του σούπερ μάρκετ με το καροτσάκι γεμάτο. Κοντός, χοντρός, φαλακρός. Μάλλον όχι, είχε μια γλύκα οπότε θα τον έλεγες: κοντούλη, χοντρούλη, φαλακρούλη.

Βγήκε λοιπόν πάνω στη σκηνή με στολή μπαλαρίνας ροζ κι άρχισε να χορεύει. Η επιτροπή πρωτοστατούσης της Ευγενίας Μανωλίδου έσπευσε να εκφράσει την αποδοκιμασία και δυσανασχέτησή της...Σε ελεύθερη μετάφραση κάτι σαν- είστε ότι πιο γελοίο έχω δει- και cresento -δεν θα ήθελα να σας ξαναδώ στη σκηνή. «Σας κατανοώ» απάντησε εκείνος με το πιο γλυκό χαμόγελο που μπορεί να έχει άνθρωπος, «Για μένα ήταν το πιο περίεργο θέαμα που έχω δει» είπε άλλος της επιτροπής «Και εσάς κατανοώ απόλυτα» απάντησε ξανά με το ίδιο συγκαταβατικό, καλοκάγαθο χαμόγελο. Μετά υποκλίθηκε ως μπαλαρίνα και αποχώρησε. Τον λάτρεψα!
Πριν χρόνια, σε μια συνέντευξη που πήρα από τη λατρεμένη μου συγγραφέα, Ιωάννα Καρυστιάνη, μου είχε πει μια φράση συγκλονιστική «η ζωή δεν είναι πρόβα»…Γι αυτό ζήλεψα τον κύριο μπαλαρίνα. Κατείχε το κλειδί της ζωής. Έκανε το κέφι του, α-πό-λυ-τα! Πόσες ευκαιρίες θάχεις στη ζωή; Πόσες ζωές σου αναλογούν να κάνεις αυτό που θες, όταν δεν ενοχλείς τους άλλους; Και ποιος ακριβώς καθορίζει το γελοίο από το μη γελοίο; Ποιος δικαιούται να στερήσει μια μεγάλη τζούρα ελευθερίας και αποενοχοποίησης από έναν άνθρωπο;
Πολλές φορές επισκέπτομαι δημόσιες υπηρεσίες. Παρακολουθώ εκείνα τα ζόμπι του Δημοσίου μέσα στα μούτρα, τη μίρλα, την κατήφεια, τα νεύρα. Εκείνα που από τη μέρα που διορίζονται, μετράνε πόσες μέρες τους μένουν μέχρι τη σύνταξη. Σπαταλούν ζωή, φτύνουν στιγμές, ξευτελίζουν ώρες, χρόνια, ανατολές και δύσεις… Καμιά επιτροπή δεν θα τους πει «είστε το πιο γελοίο θέαμα που έχω δει!» Ποιος καθορίζει το πρέπον και το μη πρέπον στη ζωή; Σε ποιόν γιατρό θα πούμε «είσαι το πιο γελοίο θέαμα που έχω δει» όταν χώνει το φακελάκι στο τσεπάκι και χτυπάει ενθαρρυντικά τον συγγενή στην πλάτη; Από ποια επιτροπή θα κριθούν όλα αυτά τα θλιβερά τραβεστί πλάσματα, (με την έννοια που υπερπροβάλλουν τα κάλλη τους), που κατακλύζουν την TV με ντεκολτέ αβυσσαλέα και σαχλοκουβέντες του κερατά που μιλάνε ακατάπαυστα και κρίνουν; «Είσαι το πιο γελοίο θέαμα που έχω δει».
Οι φιλάνθρωπες κυρίες που το ρούχο τους για την εκδήλωση στοιχίζει πιο πολύ από την συνδρομή στην εκδήλωση και που καταπίνουν την αναξιοπρέπεια και το κέρατο με το κουτάλι έναντι Louboutin… «Είσαι το πιο γελοίο θέαμα που έχω δει».

Παρακολουθούσα τα σκέρτσα και τις μεγαλοστομίες της Ευγενίας Μανωλίδου και σκεφτόμουν, την πρώτη φορά που τη συνάντησα, σε μια συναυλία κλασικής μουσικής. Μαέστρος. Στάθηκε με τη μπαγκέτα της στο χέρι… Τι κορμοστασιά, τι κίνηση, τι καταπληκτικό σινιόν χτένισμα! Έμεινα ξερή! Τηλεφώνησα στο Διευθυντή του περιοδικού που συνεργαζόμουν «Πρέπει να της πάρουμε συνέντευξη! Είναι θεϊκό πλάσμα. Στάσου να δω πώς τη λένε –Ευγενία Μανωλίδου-. Σου λέει τίποτα;» Μετά από χρόνια την είδα στο «παιχνίδι της αλήθειας» και στη γνωστή διαδρομή πολλών χαρισματικών ανθρώπων που καμιά φορά αντί να κοιτάνε μπροστά αρχίζουν και κοιτάνε τον κόσμο που χτυπάει παλαμάκια στο περπάτημά τους. Άλλοι κρατάνε πια την μπαγκέτα στο χέρι. Χορεύεις στο ρυθμό της αναγνωρισιμότητος. Πρόστυχος χορός, επικίνδυνος...
Τι έγινε εκείνη η μαέστρος; Που χάθηκε; Κι αν δικαιούται να τσαλαβουτάει στα ελαφριά και στα σοβαρά και στα φτηνά και στ΄ακριβά γιατί είναι τόσο κάθετη με τον κύριο ροζ μπαλαρίνα; Γιατί το να ρωτάς «έχετε κάνει παρτούζα με τη μάνα σας και τον πατέρα σας;» είναι λιγότερο γελοίο από το να ντυθεί ένας κύριος μπαλαρίνα; Ποιος καθορίζει στη ζωή το γελοίο από το μη γελοίο; Πώς ορίζετε η αισθητική; Ποιος καθορίζει τους κανόνες του παιχνιδιού;
Λατρεμένε άγνωστε Κύριε Ροζ μπαλαρίνα, έμαθα ότι σας συνόδεψε η μητέρα σας στο «Ελλάδα έχεις ταλέντο» και συγκινήθηκα… Ξέρετε πόσες μαμάδες επιμένουν στα παιδιά τους να γίνουν, για παράδειγμα, πολιτικοί σαν τους μπαμπάδες τους ή τους θείους τους ενώ δεν κάνουν; Ξέρετε πόσες μαμάδες φιμώνουν επιθυμίες και όνειρα; Πόσες τραβούν τα παιδιά στη δυστυχία προκειμένου να συμβαδίζουν με τον μέσο όρο ηθικής και μ*λ*κίας.
Λατρεμένε άγνωστε Κύριε Ροζ μπαλαρίνα, είστε το πιο αισιόδοξο, ανατρεπτικό μήνυμα που πήρα τον τελευταίο καιρό. Η ζωή λατρεμένε Κύριε μπαλαρίνα και αξιαγάπητη μαμά συνοδός του Κυρίου μπαλαρίνα, δεν είναι πρόβα. You did it your way!
Θα ήθελα να σας ξαναδώ!