Καλά τα κροκοδείλια δάκρυα, αλλά να λέμε και καμιά αλήθεια!

-Πέρασες την πρώτη κρίσιμη νύχτα με τη μητέρα του Αμιντολά Νατζαφί... 
-Ναι, ήταν διπλό καθήκον να είμαι εκεί. Δεν μίλαγε, έκλαιγε συνεχώς. Θα μου επιτρέψετε όμως να μην επεκταθούμε σε αυτές τις στιγμές, από σεβασμό στην οικογένεια. Ο υφυπουργός, κ. Βούγιας, επισκέφτηκε την οικογένεια και τοποθετήθηκε εκτενώς. Μόνο μία φράση θα ήθελα να πω: Με αφορμή το τραγικό συμβάν, ας καταλάβουμε επιτέλους εμείς οι Ελληνες ότι το 15χρονο αυτό παιδί θα μπορούσε να ήταν ο δικός μας γιος, θα μπορούσε να ήταν ο οποιοσδήποτε ανεξαρτήτως χρώματος, φυλής, καταγωγής ή θρησκείας, και επομένως ο ρατσιστικός λόγος είναι απλά θλιβερά αδιάφορος όταν έρχεται αντιμέτωπος με τον πάντα εξισωτικό θάνατο. 

Nα προσθέσω όμως κάτι: η οικογένεια αυτή των Αφγανών πριν από 6 μήνες βρισκόταν έγκλειστη στη διαβόητη Παγανή. Αφού κρατήθηκε για κάποιο χρονικό διάστημα αφέθηκε ελεύθερη, δίχως κανείς να εξετάσει την περίπτωσή τους, δίχως να ληφθεί μέριμνα από την πολιτεία.
Οι άνθρωποι αυτοί επί μήνες προσπαθούσαν να επιβιώσουν στο κέντρο της Αθήνας και να καταθέσουν αίτημα ασύλου στη διεύθυνση αλλοδαπών. Πράγμα προφανώς ανέφικτο λόγω του πολυπληθούς των αιτημάτων και της έλλειψης αρμόδιου και επαρκούς προσωπικού. Η τελευταία τους ελπίδα ήταν να μεταβούν λάθρα σε άλλο κράτος-μέλος της ΕΕ. Πράγμα διόλου πιθανό εξαιτίας του Κανονισμού του Δουβλίνου ΙΙ. Την εξέλιξη τη γνωρίζετε. Συνεπώς, καλά τα κροκοδείλια δάκρυα, αλλά να λέμε και καμιά αλήθεια: η πολιτεία έχει ευθύνες για το πώς χειρίζεται το άσυλο αλλά και η ΕΕ έχει μερίδιο ευθύνης, αν όχι το μεγαλύτερο και στο δράμα της οικογένειας αυτής. 
(Συνέντευξη Αφροδίτης Αλ Σάλεχ στο Έθνος της Κυριακής: ολόκληρη στο "αφηρημένες κάποιες σκέψεις")

Για το ζήτημα του ασύλου αναλυτικά εδώ: DELENDA EST! Ναι, αλλά τι;