του Νίκου Γ. Ξυδάκη
από την Καθημερινή
Όσα διαδραματίστηκαν το Σαββατοκύριακο στο γήπεδο Καραϊσκάκη, εντός και εκτός αγωνιστικού χώρου, σε τηλεοπτικούς σταθμούς, γραφεία και σπίτια, με κροτίδες, φωτοβολίδες, καπνογόνα, γροθιές, κλωτσιές, προπηλακισμούς, η κατάλυση κάθε έννοιας έλλογου συλλογικού βίου, δεν αφορούν πλέον μόνο την ΠΑΕ Ολυμπιακός, την ΠΑΕ Παναθηναϊκός, τη Σούπερ Λίγκα, τους διαιτητές, τους παίκτες· δεν αφορούν καν το ποδόσφαιρο, σαν βιομηχανία.
Όσα διαδραματίστηκαν στο ντέρμπι αφορούν την ελληνική κοινωνία, την ήδη σκληρά δοκιμαζόμενη: πώς αυτή η κοινωνία αντιλαμβάνεται τον εαυτό της, πώς αυτοπροσδιορίζεται. Είναι αγέλη αλληλοσπαρασσόμενων θηρίων; Είναι όχλος ανδρείκελων του Στοιχήματος; Είναι άβαταρ σε πίστα του Playstation; Είναι δούλοι φυλάρχων;
Η ελληνική κοινωνία πρέπει να αντικρίσει κατάματα αυτές τις εικόνες και να απαντήσει. Τώρα, τη στιγμή της κρίσης, τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή. Να αποτινάξει τη φενάκη απ’ τα βλέφαρά της, να πάψει να αποδέχεται σαν ρυθμιστές της ποδοσφαιρικής βιομηχανίας στοιχεία με συμπεριφορά υποκόσμου ή και προσδεδεμένα με τον υπόκοσμο.
Διότι η βιομηχανία του ποδοσφαίρου, όπως κάθε βιομηχανία, είναι στοιχείο του δημόσιου χώρου, επηρεάζει συνειδήσεις και προσπορίζεται πολιτικά οφέλη. Εκδίδει οπαδικές εφημερίδες, συντηρεί ηλεκτρονικά μέσα, αναδεικνύει φασίζοντες σαμάνους και νωδούς γελωτοποιούς. Πουλάει πρόγραμμα στα τηλεοπτικά δίκτυα. Τροφοδοτεί τη βιομηχανία του τζόγου. Το ποδόσφαιρο παραείναι μεγάλη βιομηχανία για να αφήνεται αρρύθμιστο, ατιμώρητο, ασύδοτο, να ξεπλένει χρήμα, να προσφέρει κοινωνικό status και πολιτική κάλυψη.
Μια στοιχειώδης αναδρομή στις ηγεσίες των συλλόγων και των ΠΑΕ, τα τελευταία 20 - 25 χρόνια, δείχνει ποιοι μπήκαν στο ποδόσφαιρο σαν φίλαθλοι ή από θεμιτή ματαιοδοξία, και ποιοι μπήκαν για να ξεπλύνουν όνομα και χρήμα. Μια στοιχειώδης σύγκριση με τα διεθνή ανάλογα δείχνει επίσης ότι το ελληνικό πρωτάθλημα είναι ένα κακομοίρικο καρτέλ που πουλάει υποβαθμισμένο προϊόν σε κάφρους, αλλά προπαγανδίζεται από στρατιές μηντιοπαράσιτων και στηρίζεται σιωπηρά απ’ όλο σχεδόν το πολιτικό σύστημα, με οριζόντια συναίνεση.
Ποιος δεν έχει δει πολιτικούς, μεγαλοδημοσιογράφους, και δημόσιες περσόνες στις προνομιούχες θέσεις και στις VIP, να κορδώνονται, να ουρλιάζουν ή να εκσφενδονίζουν αντικείμενα, μαζί με τον όχλο; Όποιος τολμήσει δε να αμφισβητήσει τις αισθητικές και ηθικές αξίες αυτού του θηριοτροφείου χλευάζεται ως «ξενέρωτος» αμφιβόλου ανδρισμού.
Το πραγματικό πρόσωπο του επαγγελματικού ποδοσφαίρου είναι αυτό που είδαμε το Σαββατοκύριακο. Ένα πρόσωπο σκυλόβιο, προκλητικό, χυδαίο, αδιάλλακτο. Είναι η σκυλόβια Ελλάδα που φέρουμε ακόμη μέσα μας σαν αρρώστια. Είναι μια όψη παρακμής· μάλλον, μια μόνιμη πηγή παρακμής, την οποία κάποτε την ανεχόμασταν, από συνενοχή, αδράνεια ή σνομπισμό. Τώρα όμως μάς καταστρέφει.
Όσα διαδραματίστηκαν το Σαββατοκύριακο στο γήπεδο Καραϊσκάκη, εντός και εκτός αγωνιστικού χώρου, σε τηλεοπτικούς σταθμούς, γραφεία και σπίτια, με κροτίδες, φωτοβολίδες, καπνογόνα, γροθιές, κλωτσιές, προπηλακισμούς, η κατάλυση κάθε έννοιας έλλογου συλλογικού βίου, δεν αφορούν πλέον μόνο την ΠΑΕ Ολυμπιακός, την ΠΑΕ Παναθηναϊκός, τη Σούπερ Λίγκα, τους διαιτητές, τους παίκτες· δεν αφορούν καν το ποδόσφαιρο, σαν βιομηχανία.
Όσα διαδραματίστηκαν στο ντέρμπι αφορούν την ελληνική κοινωνία, την ήδη σκληρά δοκιμαζόμενη: πώς αυτή η κοινωνία αντιλαμβάνεται τον εαυτό της, πώς αυτοπροσδιορίζεται. Είναι αγέλη αλληλοσπαρασσόμενων θηρίων; Είναι όχλος ανδρείκελων του Στοιχήματος; Είναι άβαταρ σε πίστα του Playstation; Είναι δούλοι φυλάρχων;
Η ελληνική κοινωνία πρέπει να αντικρίσει κατάματα αυτές τις εικόνες και να απαντήσει. Τώρα, τη στιγμή της κρίσης, τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή. Να αποτινάξει τη φενάκη απ’ τα βλέφαρά της, να πάψει να αποδέχεται σαν ρυθμιστές της ποδοσφαιρικής βιομηχανίας στοιχεία με συμπεριφορά υποκόσμου ή και προσδεδεμένα με τον υπόκοσμο.
Διότι η βιομηχανία του ποδοσφαίρου, όπως κάθε βιομηχανία, είναι στοιχείο του δημόσιου χώρου, επηρεάζει συνειδήσεις και προσπορίζεται πολιτικά οφέλη. Εκδίδει οπαδικές εφημερίδες, συντηρεί ηλεκτρονικά μέσα, αναδεικνύει φασίζοντες σαμάνους και νωδούς γελωτοποιούς. Πουλάει πρόγραμμα στα τηλεοπτικά δίκτυα. Τροφοδοτεί τη βιομηχανία του τζόγου. Το ποδόσφαιρο παραείναι μεγάλη βιομηχανία για να αφήνεται αρρύθμιστο, ατιμώρητο, ασύδοτο, να ξεπλένει χρήμα, να προσφέρει κοινωνικό status και πολιτική κάλυψη.
Μια στοιχειώδης αναδρομή στις ηγεσίες των συλλόγων και των ΠΑΕ, τα τελευταία 20 - 25 χρόνια, δείχνει ποιοι μπήκαν στο ποδόσφαιρο σαν φίλαθλοι ή από θεμιτή ματαιοδοξία, και ποιοι μπήκαν για να ξεπλύνουν όνομα και χρήμα. Μια στοιχειώδης σύγκριση με τα διεθνή ανάλογα δείχνει επίσης ότι το ελληνικό πρωτάθλημα είναι ένα κακομοίρικο καρτέλ που πουλάει υποβαθμισμένο προϊόν σε κάφρους, αλλά προπαγανδίζεται από στρατιές μηντιοπαράσιτων και στηρίζεται σιωπηρά απ’ όλο σχεδόν το πολιτικό σύστημα, με οριζόντια συναίνεση.
Ποιος δεν έχει δει πολιτικούς, μεγαλοδημοσιογράφους, και δημόσιες περσόνες στις προνομιούχες θέσεις και στις VIP, να κορδώνονται, να ουρλιάζουν ή να εκσφενδονίζουν αντικείμενα, μαζί με τον όχλο; Όποιος τολμήσει δε να αμφισβητήσει τις αισθητικές και ηθικές αξίες αυτού του θηριοτροφείου χλευάζεται ως «ξενέρωτος» αμφιβόλου ανδρισμού.
Το πραγματικό πρόσωπο του επαγγελματικού ποδοσφαίρου είναι αυτό που είδαμε το Σαββατοκύριακο. Ένα πρόσωπο σκυλόβιο, προκλητικό, χυδαίο, αδιάλλακτο. Είναι η σκυλόβια Ελλάδα που φέρουμε ακόμη μέσα μας σαν αρρώστια. Είναι μια όψη παρακμής· μάλλον, μια μόνιμη πηγή παρακμής, την οποία κάποτε την ανεχόμασταν, από συνενοχή, αδράνεια ή σνομπισμό. Τώρα όμως μάς καταστρέφει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου