Με τη σημερινή κινητοποίηση, που προβλέπεται μεγάλη και δυναμική, τελειώνει η ιδιότυπη περίοδος χάριτος που επί ένα χρόνο μεθόδευσε η κυβέρνηση εκμεταλλευόμενη τον φόβο των πολιτών για τις ανεξέλεγκτες οικονομικές εξελίξεις. Ένα χρόνο μετά το Μνημόνιο, έχει καταστεί συνείδηση ότι η πολιτική της τρόικας και της κυβέρνησης οδηγεί την οικονομία και την κοινωνία απ' το κακό στο χειρότερο. Είναι θέμα σωτηρίας για τη χώρα να ανατραπεί το Μνημόνιο και η εθελόδουλη κυβέρνηση που το διεκπεραιώνει. Είναι θέμα χρόνου να υπάρξουν πολιτικές ανατροπές.
Ο θυμός και η οργή των πολιτών είναι μεγάλοι. Μόλις προχθές αποκαλύφθηκε ότι ο ίδιος ο πρωθυπουργός έφερε αυτοβούλως το ΔΝΤ στην Ελλάδα. Άνοιξε την κερκόπορτα στην Ευρωζώνη για να μπει ο πολιτικός βραχίονας του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, το ΔΝΤ. Μετέτρεψε τη χώρα σε πειραματόζωο, ώστε οι σκληρές πολιτικές που εξαμερικανίζουν την Ευρώπη να απλωθούν σε ολόκληρη την Ε.Ε.
Η σημερινή απεργία βοηθάει να ξεπεράσει η κοινωνία εκείνο το λεπτό, συχνά αδιαπέραστο, σημείο του φόβου, πέραν του οποίου οι πολίτες και οι κοινωνικές τάξεις συνειδητοποιούν τη δύναμή τους και την ικανότητα να υπερασπιστούν την αξιοπρέπειά τους. Τι άλλο από τον αγώνα για την αξιοπρέπεια σηματοδοτεί ο αγώνας για την επιβίωση, ο αγώνας για ανάπτυξη με ραχοκοκαλιά την εργασία, για δημοσιονομική πολιτική χωρίς τον βραχνά του συνταγματοποιημένου νεοφιλελευθερισμού, για την ικανότητα κάθε κυβέρνησης να ακολουθεί πολιτική με βάση τη λαϊκή εντολή, να μην είναι αιχμάλωτη δογμάτων που διαλύουν την κοινωνική συνοχή και εξαπλώνουν την κοινωνική αδικία.
Η σημερινή απεργία είναι και εσωτερικό τεστ για το συνδικαλιστικό κίνημα. Θα κατορθώσει να εκπροσωπήσει με έλλογο τρόπο τη λαϊκή οργή, περνώντας το ίδιο μέσα από την καθαρτήρια διαδικασία της εκ βάθρων αλλαγής του, με βάση τις αρχές της ενότητας, της αυτονομίας, της αλληλεγγύης και της ταξικής εκπροσώπησης;
Στον δρόμο της ΓΣΕΕ προς τη Βουλή, τον οποίο θα ακολουθήσει η σημερινή πορεία, υπάρχει το μέγαρο Υπατία, με τους 250 μετανάστες απεργούς πείνας, για να θυμίζει τη νέα, διευρυμένη, μορφή των απόκληρων και εργαζόμενων τάξεων, την ανάγκη να υπάρχουμε ο ένας για τον άλλον, χτίζοντας ένα νέο "εμείς", ένα νέο "μαζί". Ποτέ μόνος του κανείς δεν πέτυχε σε συλλογικούς στόχους.
Ένα χρόνο μετά τα δραματικά γεγονότα στη Marfin κατά τη διάρκεια της μεγαλύτερης πορείας κατά του Μνημονίου, η αξία της ειρηνικής, δημοκρατικής διαμαρτυρίας, με τις αναπόφευκτες εντάσεις, που δεν κηλιδώνουν όμως τον αγώνα με αίμα, παραμένει μια άσβεστη υπόμνηση γι' αυτά που πρέπει να αποφεύγονται, αλλά και γι' αυτά που πρέπει πρωταρχικά να υπερασπιζόμαστε. Το δικαίωμα στη ζωή, σε μιαν αξιοβίωτη ζωή!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου