από τις "Συναντήσεις"
της Αυγής
Άνω κάτω έγινε ο κόσμος μας, αγαπητοί, κι εγώ δεν ξέρω πού να πρωτοκοιτάξω... Ξεκινώ από τα δικά μου κι από τη σημερινή επιχείρηση της «Ακατονόμαστης» λεχώνας γάτας μου, που πήρε τα τέσσερα μωρά της, άφησε το ευάερο και ευήλιο καφασάκι που της έστησα να μην κρυώνει και να μην κινδυνεύει από τον «ανθρωποφάγο» αλητόγατο της περιφερείας που τρώει γατάκια και κίνησε γι' αλλού. Προς ώρας, έχει μεταφερθεί σε ηλιόλουστη άκρη του κήπου, ανάμεσα σε ραδίκια, αγριάδα, μαργαριτούλες και μάραθα, και απολαμβάνει εξοχή! Απελπίζομαι όσο σκέφτομαι ότι υπάρχει πιθανότητα να βρέξει σύμφωνα με προβλέψεις της ΕΜΥ, αλλά εκείνη με έχει «γραμμένη». Δεν μπορώ να καταλάβω αν μετακομίζει οριστικά, λεχώνα γάτα, ή αν πήρε των ομματιών της, επιλέγοντας ταλαιπωρία και διακινδύνευση -η ανόητη- σαν «αναρχική» ποιήτρια του 19ου, κοινώς σαν να «την τρώει ο ποπός της» για συγκρούσεις και ρίσκο. Την ακολουθεί πιστά η πρωτότοκή της, η Χιώνα, που βοηθάει στο μεγάλωμα των μικρών.
Θα μου πείτε, εδώ αιγυπτιακά, τυνησιακά, κερατέικα και σερραίικα καράβια χάνονται και εσύ «γατούλες αρμενίζεις»; Βεβαίως, αφού είμαι συγκάτοικος οικόσιτων, η Φαίδρα μου άρχισε αγωγή για την οστεοπόρωσή της κι εγώ πλάι της με αποχρεμπτικά και αντιβίωση για τη γρίπη που με κατατρέχει, που με κυνηγά με επιμονή και υπομονή μέσα σε μια λανθάνουσα άνοιξη, που κι αυτή αμφιθυμεί και αναρχείται, όπως ο υπέροχος κόσμος μας.
Μ' αρέσουν γενικώς τα «άνω-κάτω» όχι τόσο για το παρόν τους αλλά για τις υποσχέσεις τους... Και η «βία» μού αρέσει, η άναρχη, κι όχι η «οργανωμένη» κρατική με την πυγμή και τα «εφ' όπλου λόγχη»... Η σπουδή για τα νεόκοπα δόγματα και για τον «νέο επιχειρησιακό ρόλο του ΝΑΤΟ και των στρατών» που παρεμβαίνουν σε περιόδους... αναταράξεων και... «τρομοκρατικών» επιθέσεων ούτε με συγκινεί, ούτε με θυμώνει. Απλά νομίζω ότι πάει γάντι το νέο καθεστώς με εκείνο το σοφό ρητό που λέει «δουλειά δεν είχε ο διάβολος... τα παιδιά του!». Ξέρω ότι κινδυνεύω να χαρακτηριστώ «λαϊκίστρια» με όσα γράφω, αλλά εμείς οι... τουρίστριες -γενικώς- ακούσαμε τα μύρια όσα επειδή δεν ταυτιστήκαμε ποτέ με τον συρμό. Οι απόλυτες ύβρεις του παρόντος θα μας φοβίσουν; Στα «σοβαρά» ζητήματα που απασχολούν σήμερα τον κόσμο απαντώ με τις δικές μου προσλαμβάνουσες κι από δω πάν' κι άλλοι...
Αναρωτιέμαι, βέβαια, γιατί να θεωρηθώ εγώ «μη σοβαρή» που "αρμενίζω" γατιά στη σελίδα και να μη θεωρηθούν οι Βερολινέζοι για παράδειγμα, οι οποίοι «αρμενίζουν» Ρίγκαν στα ιδεολογήματά τους, αυτοί οι... σοβαροί Ευρωπαίοι που κρατούν τα τεφτέρια μας και κανονίζουν τις δόσεις μας!!! Οι Βερολινέζοι πλακώνονται αυτό τον καιρό, κατά τη λαϊκή ελληνική, για ένα θέμα επί του οποίου κι εμείς παλιότερα ρίξαμε θριαμβικούς καβγάδες! Η διαμάχη αφορά «ονοματοθεσία» μιας οδού, μιας πλατείας, ενός σταδίου, η εν τέλει τοποθέτηση πλακέτας κάπου επί τιμή... του εξ Αλτσχάιμερ αποθανόντος πρώην προέδρου των ΗΠΑ Ρόναλντ Ρίγκαν. Όπως ακριβώς έχει βαφτιστεί με το όνομα John F. Kennedy και σχολείο, και μουσείο, και πλατεία στη γερμανική πρωτεύουσα, εις ανάμνηση της επίσκεψής του στο διχασμένο από το «τείχος» Βερολίνο και τη φράση του «Είμαστε όλοι Βερολινέζοι!». (Και ο Ρίγκαν εκστόμισε το 1987 την «ιστορική» φράση "Κύριε Γκορμπατσόφ, γκρεμίστε αυτό το τείχος" μπροστά στη Πύλη του Βραδεμβούργου, άρα δεν μπορεί να μείνει... αμνημόνευτος!).
Τα σχετικά μού θυμίζουν απίστευτες ομοιότητες, κυρίως για το «τερέν», επαρχιακής διαμάχης, που ξέσπασε για την ονοματοθεσία του φράγματος Πηνειού σε «Κ. Καραμανλή», του Νομαρχιακού Νοσοκομείου σε «Α. Παπανδρέου», της οδού Ιωάννου Μεταξά σε «Τσε Γκεβάρα» και άλλα παρόμοια... Τι Λωζάνη, αγαπητοί, τι Κοζάνη, τι Κολοπετινίτσα, τι Βερολίνο, όλοι σε ένα καζάνι μαζεμένοι «αναβράζουμε»!
Κι εγώ... ξεφεύγοντας από την ανθρωποφαγία και τους κανιβαλισμούς, ακολουθώ την ποιήτρια γάτα μου, την τρελή, που αρμενίζει τα νεογνά της ανάμεσα σε ραδίκια και μάραθα, Φλεβάρη μήνα, «Άγιο» μήνα, με τη γη να εγείρεται καταιγιστικά για την άνοιξη!
Άνω κάτω έγινε ο κόσμος μας, αγαπητοί, κι εγώ δεν ξέρω πού να πρωτοκοιτάξω... Ξεκινώ από τα δικά μου κι από τη σημερινή επιχείρηση της «Ακατονόμαστης» λεχώνας γάτας μου, που πήρε τα τέσσερα μωρά της, άφησε το ευάερο και ευήλιο καφασάκι που της έστησα να μην κρυώνει και να μην κινδυνεύει από τον «ανθρωποφάγο» αλητόγατο της περιφερείας που τρώει γατάκια και κίνησε γι' αλλού. Προς ώρας, έχει μεταφερθεί σε ηλιόλουστη άκρη του κήπου, ανάμεσα σε ραδίκια, αγριάδα, μαργαριτούλες και μάραθα, και απολαμβάνει εξοχή! Απελπίζομαι όσο σκέφτομαι ότι υπάρχει πιθανότητα να βρέξει σύμφωνα με προβλέψεις της ΕΜΥ, αλλά εκείνη με έχει «γραμμένη». Δεν μπορώ να καταλάβω αν μετακομίζει οριστικά, λεχώνα γάτα, ή αν πήρε των ομματιών της, επιλέγοντας ταλαιπωρία και διακινδύνευση -η ανόητη- σαν «αναρχική» ποιήτρια του 19ου, κοινώς σαν να «την τρώει ο ποπός της» για συγκρούσεις και ρίσκο. Την ακολουθεί πιστά η πρωτότοκή της, η Χιώνα, που βοηθάει στο μεγάλωμα των μικρών.
Θα μου πείτε, εδώ αιγυπτιακά, τυνησιακά, κερατέικα και σερραίικα καράβια χάνονται και εσύ «γατούλες αρμενίζεις»; Βεβαίως, αφού είμαι συγκάτοικος οικόσιτων, η Φαίδρα μου άρχισε αγωγή για την οστεοπόρωσή της κι εγώ πλάι της με αποχρεμπτικά και αντιβίωση για τη γρίπη που με κατατρέχει, που με κυνηγά με επιμονή και υπομονή μέσα σε μια λανθάνουσα άνοιξη, που κι αυτή αμφιθυμεί και αναρχείται, όπως ο υπέροχος κόσμος μας.
Μ' αρέσουν γενικώς τα «άνω-κάτω» όχι τόσο για το παρόν τους αλλά για τις υποσχέσεις τους... Και η «βία» μού αρέσει, η άναρχη, κι όχι η «οργανωμένη» κρατική με την πυγμή και τα «εφ' όπλου λόγχη»... Η σπουδή για τα νεόκοπα δόγματα και για τον «νέο επιχειρησιακό ρόλο του ΝΑΤΟ και των στρατών» που παρεμβαίνουν σε περιόδους... αναταράξεων και... «τρομοκρατικών» επιθέσεων ούτε με συγκινεί, ούτε με θυμώνει. Απλά νομίζω ότι πάει γάντι το νέο καθεστώς με εκείνο το σοφό ρητό που λέει «δουλειά δεν είχε ο διάβολος... τα παιδιά του!». Ξέρω ότι κινδυνεύω να χαρακτηριστώ «λαϊκίστρια» με όσα γράφω, αλλά εμείς οι... τουρίστριες -γενικώς- ακούσαμε τα μύρια όσα επειδή δεν ταυτιστήκαμε ποτέ με τον συρμό. Οι απόλυτες ύβρεις του παρόντος θα μας φοβίσουν; Στα «σοβαρά» ζητήματα που απασχολούν σήμερα τον κόσμο απαντώ με τις δικές μου προσλαμβάνουσες κι από δω πάν' κι άλλοι...
Αναρωτιέμαι, βέβαια, γιατί να θεωρηθώ εγώ «μη σοβαρή» που "αρμενίζω" γατιά στη σελίδα και να μη θεωρηθούν οι Βερολινέζοι για παράδειγμα, οι οποίοι «αρμενίζουν» Ρίγκαν στα ιδεολογήματά τους, αυτοί οι... σοβαροί Ευρωπαίοι που κρατούν τα τεφτέρια μας και κανονίζουν τις δόσεις μας!!! Οι Βερολινέζοι πλακώνονται αυτό τον καιρό, κατά τη λαϊκή ελληνική, για ένα θέμα επί του οποίου κι εμείς παλιότερα ρίξαμε θριαμβικούς καβγάδες! Η διαμάχη αφορά «ονοματοθεσία» μιας οδού, μιας πλατείας, ενός σταδίου, η εν τέλει τοποθέτηση πλακέτας κάπου επί τιμή... του εξ Αλτσχάιμερ αποθανόντος πρώην προέδρου των ΗΠΑ Ρόναλντ Ρίγκαν. Όπως ακριβώς έχει βαφτιστεί με το όνομα John F. Kennedy και σχολείο, και μουσείο, και πλατεία στη γερμανική πρωτεύουσα, εις ανάμνηση της επίσκεψής του στο διχασμένο από το «τείχος» Βερολίνο και τη φράση του «Είμαστε όλοι Βερολινέζοι!». (Και ο Ρίγκαν εκστόμισε το 1987 την «ιστορική» φράση "Κύριε Γκορμπατσόφ, γκρεμίστε αυτό το τείχος" μπροστά στη Πύλη του Βραδεμβούργου, άρα δεν μπορεί να μείνει... αμνημόνευτος!).
Τα σχετικά μού θυμίζουν απίστευτες ομοιότητες, κυρίως για το «τερέν», επαρχιακής διαμάχης, που ξέσπασε για την ονοματοθεσία του φράγματος Πηνειού σε «Κ. Καραμανλή», του Νομαρχιακού Νοσοκομείου σε «Α. Παπανδρέου», της οδού Ιωάννου Μεταξά σε «Τσε Γκεβάρα» και άλλα παρόμοια... Τι Λωζάνη, αγαπητοί, τι Κοζάνη, τι Κολοπετινίτσα, τι Βερολίνο, όλοι σε ένα καζάνι μαζεμένοι «αναβράζουμε»!
Κι εγώ... ξεφεύγοντας από την ανθρωποφαγία και τους κανιβαλισμούς, ακολουθώ την ποιήτρια γάτα μου, την τρελή, που αρμενίζει τα νεογνά της ανάμεσα σε ραδίκια και μάραθα, Φλεβάρη μήνα, «Άγιο» μήνα, με τη γη να εγείρεται καταιγιστικά για την άνοιξη!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου