Σικέ

σκίτσο του Γιάννη Ιωάννου

από την Αυγή

Η αποκάλυψη του επικεφαλής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, Ντομινίκ Στρος Καν, ότι ήδη από τον Δεκέμβριο του 2009 ο πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου είχε ζητήσει την υπαγωγή της Ελλάδας στο ΔΝΤ, όσο και αν το υποπτευόμασταν όλοι, έχει ιδιαίτερη σημασία. Και η επιβεβαίωση της ουσίας της συζήτησης από τον κυβερνητικό εκπρόσωπο, έστω και αν υποβιβάστηκε σε "προσωπική" ή "γενικού περιεχομένου" συζήτηση -λες και επρόκειτο για συζήτηση για το πού θα πάνε διακοπές-, δεν αφήνει κανένα περιθώριο παρανοήσεως: Ο Παπανδρέου συνέλαβε και μεθόδευσε την έλευση του ΔΝΤ στην Ε.Ε. και την εγκατάστασή του στην Ελλάδα. Αν μάλιστα ο Στρος Καν είχε όντως "φιλοευρωπαϊκές αντιρρήσεις", όπως υποστηρίζει ο ίδιος, τότε ο ΓΑΠ προώθησε μια υπόθεση μεγαλύτερη από τα κυβικά του.

Το γεγονός ότι τότε, δύο μήνες μετά τις εκλογές, κατά τον κ. Παπανδρέου "λεφτά υπήρχαν" και οι όποιες παρεμβάσεις συζητούνταν ήταν σε αυτή τη βάση, δείχνει ότι ο υποτιθέμενος αιφνιδιασμός του Νταβός και το κυνηγητό στο κλιμακοστάσιο από τους δημοσιογράφους δεν ήταν παρά η αναγκαία αφορμή για τον ΓΑΠ για να επισημοποιήσει και να προωθήσει μέσω τρίτων την πολιτική του. Κοντολογής έκανε τον βλάκα για να ξεκαρφωθεί. Είναι όπως στις σικέ ληστείες, που ο "μιλημένος" τρώει μια γερή μπουνιά για να αποκτήσει την έξωθεν καλή μαρτυρία.

Όλες οι πράξεις και παραλείψεις του ιδίου του πρωθυπουργού και του κ. Παπακωνσταντίνου, οι αναφορές σε Τιτανικούς, οι "ομολογίες συλλογικής ενοχής" και διαφθοράς που τροφοδότησαν την αρνητική δημοσιότητα για την Ελλάδα, δεν ήταν ούτε αδεξιότητες, ούτε γκάφες, ούτε γερμανικό σχέδιο υποδούλωσης, αλλά η συστηματική δημιουργία τετελεσμένων υπέρ του ΔΝΤ. Ήταν ταυτόχρονα μια γιγαντιαία προσπάθεια παραπλάνησης της κοινής γνώμης στην Ελλάδα με τις διάφορες θεωρίες περί "γεμάτου πιστολιού", που θα απέτρεπε το "απευκταίο" έως "αδιανόητο".

Η κατάληξη, όπως περιγραφόταν από τα μίντια τις ημέρες που μπήκαμε στο Μνημόνιο, ήταν ότι ο κ. Παπανδρέου με το πιστόλι πυροβόλησε κατά λάθος το πόδι του. Όπως έχει ήδη αποδειχθεί, ο κ. Παπανδρέου δεν πυροβόλησε το πόδι του, αλλά τη χώρα. Σήμερα μαθαίνουμε με κάθε επισημότητα, μάλιστα, ότι μας σημάδευε επί μήνες.