Κυβερνητική τρικυμία

σκίτσο του Ηλία Μακρή από την Καθημερινή

από την Αυγή

Η απόφαση του υφυπουργού Εσωτερικών να επιβληθούν πρόσθετα δημοτικά τέλη στους ημιυπαίθριους χώρους ναρκοθετεί την εναπομείνασα εμπιστοσύνη των πολιτών προς το πολιτικό σύστημα. Αυτό το αντιλαμβάνεται ο καθένας. Τότε γιατί ο υφυπουργός Εσωτερικών προχώρησε σ' αυτή τη σπασμωδική κίνηση, που μάλιστα, σ' αυτή τη φάση, ναρκοθετεί τη διαδικασία νομιμοποίησης των ημιυπαίθριων χώρων;

Το πιθανότερο είναι ο υφ. Εσωτερικών να σκαρφίστηκε την κίνηση αυτή για να μην ανταποκριθεί στην υπόσχεση χρηματοδότησης των δήμων. "Χρήματα υπάρχουν, φορολογήστε τους!" μοιάζει να διατάζει η κυβέρνηση. Και η διαταγή αυτή, που ισοδυναμεί με επίθεση στο ήδη συρρικνούμενο λαϊκό εισόδημα, αφορά όλες τις κοινωνικές παροχές, που με τον "Καλλικράτη" πετάχτηκαν στο καλάθι των αχρήστων, στην άπορη αυτοδιοίκηση.

Δεν ενήργησε, λοιπόν, ο υφ. Εσωτερικών κατά παρέκκλιση της κυβερνητικής πολιτικής. Δεν προκατέλαβε τον ασθενούντα προϊστάμενό του υπουργό. Εφήρμοσε με ζήλο τη γενική κατεύθυνση της κυβερνητικής πολιτικής. Έστω άτεχνα...

Το ίδιο συνέβη και με τον υπουργό Οικονομικών, ο οποίος αντιμετώπισε την μήνιν των συναδέλφων του επειδή επιμένει στην εφαρμογή του Μνημονίου και των αποφάσεων του Ecofin, όπου ρητώς αναγράφεται η συνομολογημένη ελληνική υποχρέωση να πωληθεί δημόσια περιουσία. Το θέμα προκάλεσε, το Σαββατοκύριακο, προεκλογικό κυματισμό, αναγκάζοντας χθες τον πρωθυπουργό να αποκαταστήσει τα αυτονόητα, λέγοντας ότι δεν θα εκποιηθεί η δημόσια γη, αλλά μόνο περιουσία, και μάλιστα μετά από απόφαση της Βουλής. Και μόνον ότι τα αυτονόητα θα κατοχυρωθούν με νόμο δείχνει σε ποιο βαθμό ανυποληψίας η κυβέρνηση λογαριάζει τον εαυτό της.

Η απόφαση για πώληση δημόσιας γης περιλαμβάνεται στην απόφαση του Ecofin, που σημαίνει ότι έχει ισχύ νόμου, ανώτερη μάλιστα της εσωτερικής νομοθεσίας. Συνεπώς, ακόμη κι αν η Βουλή νομοθετήσει όσα προτείνει ο πρωθυπουργός, υπάρχει πάντοτε η υπέρτερη δέσμευση του Ecofin.

Το πρόβλημα δεν είναι νομικό, αλλά πολιτικό. Η όψιμη δέσμευση Παπανδρέου, συνδυαζόμενη με την επιτάχυνση των σκανδαλωδών επενδύσεων fast track, δείχνουν ότι δεν υφίσταται πολιτική βούληση υπεράσπισης δημόσιας περιουσίας, αλλά και αυτής της αξιοπρέπειας του ελληνικού λαού.