Όσα συνέβησαν (προ)χτες στο κέντρο της Αθήνας δεν έχουν σχεδόν καμία διαφορά από όσα είχαν συμβεί στις 15 Δεκεμβρίου. Μέγα πλήθος, μέγα πάθος, αλλά, όταν φτάνουμε στο Σύνταγμα, η Αστυνομία ακολουθεί το ίδιο κόλπο και καταφέρνει να διαλύσει τη διαδήλωση πριν φτάσει στη Βουλή.
Ξαφνικά, την ώρα που φτάνει η πορεία στο Σύνταγμα, σκάει –εντελώς τυχαία- μια μολότοφ και οι άνδρες των ΜΑΤ βρίσκουν την ευκαιρία να μας ταράξουν στα χημικά, οπότε –αφού είμαστε απροετοίμαστοι- προσπαθούμε να διαφύγουμε στα γύρω στενά, για να πάρουμε μια ανάσα.
Αυτό συνέβη και (προ)χτες, αν και (προ)χτες πολύς κόσμος δεν έφυγε. Ευτυχώς, αυτή τη φορά δεν είχα ξεχάσει το Aerolin –όπως είχε συμβεί στις 15 Δεκεμβρίου-, οπότε έκανα μερικές εισπνοές και επέστρεψα στην πλατεία Συντάγματος.
Στο σημείο αυτό αφήνω λίγο τη διαδήλωση και θα σας μιλήσω για το Aerolin. Το Aerolin μπήκε στη ζωή μου σε πολύ μικρή ηλικία, όταν ένας γιατρός ανακάλυψε πως είμαι ελαττωματικός. Από τότε, μου κάνει συνέχεια παρέα, εκτός από το διάστημα της στρατιωτικής μου θητείας. Όταν κατατάχτηκα, μου το πήραν στην είσοδο –μαζί με τα χάπια μου- και στη συνέχεια εγώ δεν είπα στους γιατρούς πως έχω άσθμα γιατί φοβήθηκα μήπως αποφασίσουν πως δεν είμαι Ι1 και γίνω ρεζίλι στην κοινωνία. Αυτή η ανοησία μου μου χάρισε κάτι αξέχαστα βράδια, όπου δεν μπορούσα να πάρω ανάσα και νόμιζα πως θα μείνω στον τόπο. Βέβαια, μετά από χρόνια, όταν βρέθηκα ανάμεσα σε δημοσιογράφους, συνειδητοποίησα πως ο μόνος που είχε κάνει κανονικά τη στρατιωτική του θητεία ήμουν εγώ.
Με το Aerolin μου παρέα, λοιπόν, βρέθηκα για πολλές ώρες στην πλατεία Συντάγματος, όπου είχα την ευκαιρία να συζητήσω με γνωστούς αλλά και με άγνωστους ανθρώπους για την πορεία της χώρας, την πορεία της επανάστασης αλλά και για εντελώς άσχετα θέματα. Μου αρέσουν πολύ οι διαδηλώσεις, γιατί μαζεύουν πολύ κόσμο και εμένα μου αρέσει πολύ η πάρλα, οπότε μιλάω ακατάπαυστα και, μόλις με βαρεθεί κάποιος διαδηλωτής και το βάλει στα πόδια, βρίσκω αμέσως κάποιον άλλον και τον τρελαίνω με τις παρλαπίπες μου.
Μετά από πάρα πολλές συζητήσεις, κατέληξα στο συμπέρασμα πως υπάρχει ένα μεγάλο ποσοστό κόσμου που θέλει να διαμαρτυρηθεί, θέλει να αντιδράσει και δεν ξέρει πώς. Είναι άνθρωποι που δεν ανήκουν σε κάποιο κόμμα. Δηλαδή, είναι φυσιολογικοί άνθρωποι, γιατί, αν μετά τη χρεοκοπία της χώρας και την πλήρη ατιμωρησία, είσαι ακόμα ΠΑΣΟΚ ή Νέα Δημοκρατία, το πιθανότερο είναι πως είσαι εντελώς κάθαρμα ή εντελώς καθυστερημένος. Αυτοί οι άνθρωποι δεν θέλουν να πάνε βόλτες με το ΠΑΜΕ, ούτε είναι διατεθειμένοι να ενημερωθούν για όλες τις τάσεις του ΣΥΡΙΖΑ – αυτό που θέλουν είναι να πάνε στο γαμωΣύνταγμα και να διαδηλώσουν. Φυσικά, μόλις πέσουν τα πρώτα δακρυγόνα, δεν ξέρουν κατά πού να κάνουν – πάντως, (προ)χτες πολλοί απ’ αυτούς δεν έφυγαν.
Ένα άλλο συμπέρασμα που έβγαλα είναι πως η πλατεία Συντάγματος δεν ταιριάζει στις διαδηλώσεις μας. Και δεν μας ταιριάζει, επειδή δεν ξέρουμε τι θέλουμε. Αν θέλουμε να περικυκλώσουμε τη Βουλή και να μείνουμε εκεί, δεν υπάρχει λόγος να κάνουμε πορείες ως το Σύνταγμα – μπορούμε να συναντηθούμε κατευθείαν στο Σύνταγμα. Ή μπορούμε να κάνουμε οκτώ διαφορετικές πορείες και να σκάσουμε μαζί στο Σύνταγμα από οκτώ διαφορετικούς δρόμους. Θα είναι αδύνατο για την Αστυνομία να αναχαιτίσει οκτώ διαφορετικές πορείες, ενώ μάλλον θα καρφωθεί πάρα πολύ άσχημα αν –εντελώς συμπτωματικά- αρχίσουν να πέφτουν μολότοφ και στους οκτώ δρόμους που οδηγούν στο Σύνταγμα την ώρα που θα φτάνουν οι πορείες.
Επίσης, μπορούμε να λέμε πως θα πάμε στο Σύνταγμα, να μαζεύονται εκεί 30 χιλιάδες αστυνομικοί και εμείς να πηγαίνουμε αλλού. Γιατί πρέπει να πηγαίνουμε συνέχεια στο Σύνταγμα που είναι και άθλιο; Να κάνουμε πορεία στο Θησείο που είναι και ωραία βόλτα. Χαζοί είναι οι σύντροφοι του ΠΑΜΕ που τρέχουν πρώτοι-πρώτοι να παρελάσουν μπροστά από τη Βουλή και μετά ξαμολιούνται για ηλιοθεραπεία στα καφέ του Θησείου, αφήνοντας εμάς να τρελαινόμαστε στους εμετούς από τα δακρυγόνα; Πάντως, είναι κρίμα που το ΚΚΕ δεν προσφέρει στο λαϊκό κίνημα τις εμπειρίες του από τις τόσες διαδηλώσεις σε αυτή τη συγκεκριμένη συγκυρία. Εκτός από κρίμα, αρχίζει πια να γίνεται και ύποπτο – όχι για τον κόσμο του, αλλά για τις επιλογές της ηγεσίες του.
Τις τελευταίες ημέρες, πάρα πολλοί –και πολλοί γνωστοί ανάμεσά τους- έκαναν συγκρίσεις ανάμεσα στην Ελλάδα και την Αίγυπτο, ενώ μοιραία συνέκριναν την πλατεία Συντάγματος με την πλατεία Ταχρίρ. Άλλοι για να ζητήσουν να παραμείνουν οι Έλληνες στην πλατεία –όπως έκαναν οι Αιγύπτιοι- και άλλοι για να χλευάσουν αυτούς που ζητάνε κάτι τέτοιο.
Δεν ξέρω σε τι ωφελούν αυτές οι συγκρίσεις. Πάντως, ο όμορφος και γενναίος αγώνας των νεαρών –κυρίως- Αιγυπτίων κατέληξε σε ένα στρατιωτικό καθεστώς και οι εκλογές δεν μοιάζουν και πολύ πιθανές στο κοντινό μέλλον. Αυτό το ξέχασαν τόσο οι υποστηρικτές του μοντέλου «Ταχρίρ», όσο και αυτοί που τους ειρωνεύτηκαν. Άρχισαν να μαλώνουν και ξέχασαν την ουσία – πολύ ελληνικό φαινόμενο.
Βέβαια, στην Ελλάδα, δεν κινδυνεύουμε από ένα στρατιωτικό καθεστώς, όπως οι Αιγύπτιοι, αφού έχουμε ένα αστυνομοκρατικό καθεστώς – το ίδιο είναι. Πραγματικά, είναι απίστευτος ο αριθμός των αστυνομικών – απίστευτη είναι και η λύσσα τους. Ο ρόλος τους δεν είναι να προστατέψουν τους πολίτες –η εγκληματικότητα οργιάζει-, αλλά όλους αυτούς που καταδυναστεύουν τους πολίτες. Βέβαια, τελευταία παρουσιάζουν σημάδια κόπωσης, ενώ το βρισίδι που ακούν καθημερινά από τους απλούς πολίτες έχει κάμψει κάπως το ηθικό τους. Βαράνε ακόμα, αλλά, ώρες-ώρες, μοιάζουν έτοιμοι να βάλουν τα κλάματα.
Οι αστυνομικοί είναι για λύπηση. Νομίζω πως κανείς δεν θέλει να γίνει αστυνομικός – εκτός, ίσως, από κάτι πυροβολημένους. Είναι τραγικό να ζεις μόνο μια φορά και να γίνεις αστυνομικός. Πόσω μάλλον, όταν είσαι αστυνομικός όχι στη Δανία αλλά σε μια χώρα που έχει μια ιδιόμορφη χούντα. Ας πρόσεχαν κι αυτοί, όμως. Υπάρχει πάντα και ο δρόμος της παραίτησης. Για όλους μας.
Η άρχουσα τάξη φοβάται πάρα πολύ και αυτό φαίνεται στις εντολές που έχουν οι αστυνομικοί - η βαρβαρότητά τους όλο και αυξάνεται. Όσοι κυκλοφορούν στους δρόμους της Αθήνας και όσοι βρέθηκαν στις τελευταίες διαδηλώσεις γνωρίζουν καλά τι εννοώ.
Το συμπέρασμα που βγαίνει από τα όσα συνέβησαν στη χτεσινή διαδήλωση είναι πως το καθεστώς έχει τρομοκρατηθεί. Όλες αυτές οι συζητήσεις για τις εκλογές, το τελευταίο διάστημα, έχουν ως αποκλειστικό σκοπό να διατηρείται μια αίσθηση δημοκρατίας. Στην πραγματικότητα, έχουμε χούντα, έχουμε μια κυβέρνηση που εξελέγη με τις ψήφους του 30% του εκλογικού σώματος –λιγότερο από το 1/3 όσων έχουν δικαίωμα ψήφου- και τα όσα πράττει δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με όσα υποστήριξε για να πάρει τις ψήφους και την εξουσία.
Αυτό που τρέμει το πολιτικό σύστημα –και οι νταβατζήδες του- είναι πως το 30% της αποχής στις προηγούμενες εκλογές μπορεί να γίνει 50% στις επόμενες εκλογές, οπότε πέφτει και το τελευταίο φύλλο συκής για τη «δημοκρατία» μας. Το «Δεν πληρώνω» τους έχει σκιάξει. Το «Δεν ψηφίζω» τους τρομοκρατεί – τους τρομοκρατεί γιατί αντιλαμβάνονται πως κάποιο νέο κίνημα θα γεννηθεί μέσα από τους «Δεν ψηφίζω». Το κόλπο της δήθεν εναλλαγής ΠΑΣΟΚ και Νέας Δημοκρατίας στην εξουσία –χωρίς να αλλάζει το καθεστώς- δεν πιάνει πια. Και τώρα;
Ο πανικός τους φαίνεται σε όλες τους τις κινήσεις – ιδιαίτερα στα όσα ανεφάρμοστα και βλακώδη νομοθετούν. Επίσης, χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο Τύπος. Ποτέ δεν υπήρχε μεγαλύτερη αναντιστοιχία ανάμεσα στο κοινό αίσθημα και στα όσα λέγονται ή γράφονται στα καθεστωτικά ΜΜΕ. Διαβάζεις αρθρογράφους που έγραφαν ορθολογικά να γράφουν πια σαν Ταλιμπάν. Διαβάζεις ανθρώπους που επί χρόνια κατηγορούν και χλευάζουν την Αριστερά με το επιχείρημα πως έχει μείνει κολλημένη σε ιδεοληψίες του παρελθόντος και δεν αντιλαμβάνονται πως έχουν γίνει κι αυτοί σαν τους παλαιοκομουνιστές που κοροϊδεύουν: υποστηρίζουν θέσεις που έχουν καταρρεύσει και ψάχνουν δικαιολογίες για να στηρίξουν τις μεγαλύτερες ανοησίες. Τελικά, το λούζεσαι αυτό που κοροϊδεύεις. Κι όσο πιο σοβαρά και επίμονα τα γράφεις, τόσο πιο γελοίος γίνεσαι.
Αν και στο Σύνταγμα δεν τα πάμε και πολύ καλά, σε άλλους τομείς διαπρέπουμε. Οι κάτοικοι της Κερατέας δείχνουν το δρόμο, ενώ το κίνημα «Δεν πληρώνω» εξαπλώνεται και πέρα από τα διόδια, και είναι πολύ πιο αποτελεσματικό από μια πορεία στο Σύνταγμα. Αποτελεσματικές είναι και οι δολιοφθορές στα ακυρωτικά μηχανήματα. Είναι συναρπαστικό το σαμποτάζ στα ακυρωτικά μηχανήματα. Επίσης, είναι πάρα πολύ εύκολο. Σας διαβεβαιώνω…
Καλά πάει και το σαμποτάζ στις φυλλάδες τους. Προσπαθούν οι έρμοι –για να δείξουν κυκλοφορίες, αξιοπιστία και εγκυρότητα- να πουλήσουν ξανά Θεοδωράκη, Νταλάρα και τα Αρχοντορεμπέτικα σε κάνα γεροσάψαλο που έχει ξεχάσει πως έχει ήδη τα cd επειδή έχει Αλτσχάιμερ. Και να ξέρετε πως οι –ήδη χαμηλές- κυκλοφορίες των εφημερίδων είναι πολύ χαμηλότερες από αυτές που υποστηρίζουν πως έχουν. Επίσης, να ξέρετε πως οι εφημερίδες δεν τυπώνουν τόσα φύλλα όσα υποστηρίζουν πως τυπώνουν – αυτά τα λένε, μπας και τσιμπήσει κάνας άσχετος και βάλει διαφήμιση. Πιστέψτε με – έχω κι εγώ μια μικρή εμπειρία στο χώρο και κάτι έμαθα.
Το συμπέρασμα από όλα αυτά είναι πως όλα πάνε μια χαρά. Οι Έλληνες βγαίνουν στους δρόμους, είναι ανυπάκουοι, διαδηλώνουν, βρίζουν, ελπίζουν, αντιδρούν, συζητούν επιτέλους μεταξύ τους, γνωρίζουν κόσμο, τσακώνονται, ερωτεύονται, πίνουν, μεθάνε, γελάνε, παίζουν, χορεύουν, τραγουδάνε και αυτό είναι υπέροχο.
Εντάξει, δεν είναι όλοι οι Έλληνες έτσι – αφού οι περισσότεροι συνεχίζουν να αποβλακώνονται-, αλλά τι να κάνουμε τώρα; Μόλις απελευθερώσουμε τη χώρα, θα τους κάνουμε εντατικά μαθήματα και θα τους εκπολιτίσουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου