Η κοινωνική ανυπακοή ως δημοκρατική υποχρέωση

(πηγή)

από την Αυγή

Υλικές, αλλά και ιδεολογικές μορφές προσλαμβάνει ο αυταρχισμός με τον οποίο η κυβέρνηση επιχειρεί να καταστείλει τις κοινωνικές αντιδράσεις και να επιβάλει τον νόμο και την τάξη του Μνημονίου. Στις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις συμμετέχουν υπουργοί, ΜΑΤ, διανοούμενοι του συστήματος, κανάλια και προπαγανδιστές δημοσιογράφοι...

Είναι χαρακτηριστικός ο καταιγισμός αρθρογραφίας [1, 2, 3, 4] προκειμένου να απονομιμοποιηθεί πολιτικά το κίνημα της κοινωνικής ανυπακοής, που εξαπλώνεται με διάφορες μορφές, κατά κανόνα ειρηνικές και μη βίαιες. Η κυβέρνηση φοβάται ότι οι κινήσεις πολιτών με σύνθημα "Δεν πληρώνω", που επί του παρόντος αναφέρονται σε ορισμένες πτυχές, μπορεί να διασυνδεθούν στο κεντρικό πολιτικό αίτημα για την ανατροπή της κυβέρνησης του Μνημονίου. Γι' αυτό επιχειρείται η κατασυκοφάντηση των κινήσεων, με το επιχείρημα μάλιστα ότι "είναι η ίδια λογική που συνδέει τα διόδια με τις επιθέσεις στα θέατρα και με τη Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς". Ντροπή και αίσχος!

Ορισμένοι χαρακτηρίζουν την κοινωνική ανυπακοή ως αυτοδικία. Προφανώς υποκρίνονται ότι αγνοούν πως η σημασία της αυτοδικίας εμπεριέχει την άσκηση βίας.

Χθες ο κ. Ρέππας, πιο προσεκτικός, είπε ότι είναι αδιανόητη η μη πληρωμή για προσφερόμενες υπηρεσίες. Αλήθεια, η προκαταβολή στα διόδια για δρόμους που δεν έχουν κατασκευαστεί εμπίμπτει σ' αυτόν τον κανόνα; Η αραίωση των δρομολογίων και η υποβάθμιση των δημόσιων συγκοινωνιών δικαιολογεί την εκτόξευση των εισιτηρίων; Όταν το κράτος προχωρεί στην υποβάθμιση των κοινωνικών υπηρεσιών, εν ονόματι ποιας "αντιπαροχής" αξιώνει την υποταγή των πολιτών;

Γενικότερα η εφαρμογή των νόμων προσδιορίζεται από τις εκάστοτε κοινωνικές συνθήκες. Το παραδέχτηκε και ο υπουργός Δικαιοσύνης κι έπεσαν να τον φάνε! Ας γνωρίζουν οι θεματοφύλακες της τάξης ότι ο νόμος αντανακλά και διαπλάθει τη διαλεκτική των κοινωνικοπολιτικών συσχετισμών. Η τήρησή του προϋποθέτει, με δημοκρατικό τρόπο, την πίεση για τη διεύρυνση ή και την αναίρεσή του. Και οι μη βίαιες εκδηλώσεις κοινωνικής ανυπακοής συνιστούν μορφές δημοκρατικής διεκδίκησης, που κρίνονται, πολιτικά και με βάση την κοινωνική απήχηση.

Άλλωστε το ίδιο το Σύνταγμα έχει καθιερώσει την "ανυπακοή" ως υποχρέωση για την υπεράσπισή του. Όταν ακούμε ότι πρέπει να αναθεωρηθεί το Σύνταγμα, ακόμη και κατά παρέκκλιση των κειμένων διατάξεων για την αναθεώρησή του, όταν συνειδητοποιούμε ότι η συνταγματοποίηση του νεοφιλελευθερισμού στην ουσία σημαίνει κατάλυση δημοκρατικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, το ακροτελεύτιο άρθρο του Συντάγματος, το ιστορικό 114*, αποκτά νέα διάσταση.

.-.-.-.-.-.

* Το παλιό 114 που πια είναι το 120.4: 

Η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία