Πόσο θα κρατήσει το "θαύμα";

σκίτσο του Πάνου από το Ποντίκι

του Ρούσσου Βρανά

από Τα Νέα 

Ας παίξουµε λίγο µε τις λέξεις. Όπως µε τη λέξη «φιλοδοξία». Πότε άραγε νοµιµοποιείται ένας φιλόδοξος ηγέτης; Μόνον αν η φιλοδοξία του εξαντλείται στην υπηρεσία του λαού του. Είδαµε τι απέγιναν οι ηγέτες που µε τα «φιλόδοξα» προγράµµατά τους, όπως τα έλεγαν οι ίδιοι, έβαλαν τα συµφέροντα των τοκογλύφων πάνω από τα συµφέροντα των λαών τους. Οι λαοί έστειλαν τους πρωθυπουργούς των µνηµονίων στο σπίτι τους. Πρώτα τον Ισλανδό, ύστερα τον Ούγγρο και κατόπιν τον Ιρλανδό. Οσονούπω τον Πορτογάλο. Και έπεται συνέχεια…

Η μοναδική νόμιμη φιλοδοξία ενός ηγέτη είναι η υποχρέωσή του να ανταποκρίνεται στις προσδοκίες του λαού του. Όσο και αν είναι χρεωμένη μια χώρα στο εξωτερικό, η κυβέρνησή της δεν παύει να έχει και εσωτερικές υποχρεώσεις. Οι εσωτερικές υποχρεώσεις είναι να καταβάλλει μισθούς και συντάξεις και να εξασφαλίζει την παροχή υπηρεσιών και αγαθών στους πολίτες. Όταν αφαιρεί από αυτές τις παροχές και μεταβιβάζει διαρκώς τον παραγόμενο πλούτο στο εξωτερικό προκειμένου να ικανοποιούνται οι απαιτήσεις των ξένων δανειστών, υποθηκεύει αυτούς τους πολίτες ως ενέχυρο για το χρέος. Με τα μνημόνια δεσμεύει τους πολίτες να εργάζονται στο διηνεκές για την αποπληρωμή του χρέους, με όρους που καθιστούν ουσιαστικά ανέφικτη την απαλλαγή τους από αυτό. 

Ας παίξουμε με μια άλλη λέξη. Τη λέξη «πτώχευση». Όταν πρόκειται για την ικανοποίηση των ξένων δανειστών, οι κυβερνήσεις των μνημονίων την επισείουν ως φόβητρο στον λαό, ώστε να υποταχθεί στη λογική μιας «κατάστασης έκτακτης ανάγκης». Όταν πρόκειται για την πτώχευση του λαού, την αναβαπτίζουν σε «εσωτερική υποτίμηση» για να μετριάσουν τις δυσάρεστες εντυπώσεις.

Τι είναι όμως πραγματικά μια εσωτερική υποτίμηση, δηλαδή μια μείωση του γενικού επιπέδου των μισθών και των τιμών σε μια χώρα; Είναι μια εσωτερική πτώχευση. Μολονότι τις ψηφίζει ο λαός, οι κυβερνήσεις των μνημονίων προτιμούν να πτωχεύουν έναντι του λαού, παρά να πτωχεύουν έναντι των διεθνών τοκογλύφων. Και διαμηνύουν με κάθε ευκαιρία πόσο αισχύνονται για το εξωτερικό χρέος των χωρών τους, σαν να μην είναι καταισχύνη παρά μονάχα το χρέος ενός κράτους προς τους διεθνείς τραπεζίτες και όχι το χρέος του έναντι του λαού του.

Οι πρωθυπουργοί των μνημονίων κυβέρνησαν και κυβερνούν χώρες που μέχρι πριν από μερικά χρόνια οι αναπτυσσόμενες οικονομίες τους χαρακτηρίζονταν «μικρά θαύματα»: το ιρλανδικό θαύμα, το ισλανδικό θαύμα, ακόμη και το ελληνικό θαύμα. Σήμερα πια που οι οικονομίες αυτών των χωρών έχουν απαχθεί από τους ξένους δανειστές τους και η λιτότητα βυθίζει τις κοινωνίες τους στην ανέχεια, ο κόσμος μιλάει για ένα άλλο θαύμα. Και ο πολιτικός σχολιαστής της ραδιοφωνίας της «Ντόιτσε Βέλε» Κρίστοφ Χάσελμπαχ το διατυπώνει έτσι: «Είναι ένα θαύμα που ο ελληνικός λαός, ο πορτογαλικός λαός, ο ιρλανδικός λαός και ο ισπανικός λαός έχουν παραμείνει βουβοί τόσον καιρό». Όμως από όλα τα θαύματα, ποτέ κανένα δεν άντεξε στον χρόνο.