Η τάξη που τα έφαγε

(πηγή)

του Στάθη Στασινού

από την Αυγή 

Η δημόσια συζήτηση της ελληνικής κρίσης έχει τεθεί πολλές φορές σε επίπεδο ηθικής, αλλά ελάχιστες σε επίπεδο αριθμών. Έτσι, πέρα από τα κλασικά “είμαστε τεμπέληδες” και “μαζί τα φάγαμε”, υπάρχει κι ένα σαφές κάλεσμα σε εθνική επαγρύπνηση. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός δεν χάνει καμία ευκαιρία να αναφερθεί σε ιστορικές εθνικές στιγμές, σε εθνικό χρέος κ.λπ. κ.λπ.

Όπως η αριστερά αρέσκεται να τσουβαλιάζει τον “λαό” σ' έναν άμορφο ομοιογενή χυλό προκειμένου να κρύψει τις πραγματικές της αδυναμίες αντιπροσώπευσης στην κοινωνία, έτσι και η δεξιά χρησιμοποιεί τον όρο “έθνος” προκειμένου να καλύψει όλη τη βρώμα και τη δυσωδία του κυβερνητικού συστήματος.

Κι αν για την αριστερά αυτό το τσουβάλιασμα σημαίνει συνήθως χαμένες προσδοκίες και πνιγμένα όνειρα κοινωνικής δικαιοσύνης, για την κοινωνική και οικονομική δεξιά, που αντιπροσωπεύεται από το 70% του εκλογικού σώματος, σημαίνει κυριολεκτικά χοντρές κοιλιές, ζεστό χρήμα και συγκάλυψη του ποιος πραγματικά μας οδήγησε στην καταστροφή.

Στον πίνακα βλέπετε σε απόλυτα νούμερα τα έσοδα του ελληνικού Δημοσίου από την άμεση φορολογία την τελευταία δεκαετία. Είναι χωρισμένα σε φυσικά πρόσωπα (πολίτες) και σε νομικά πρόσωπα (επιχειρήσεις). Το πρώτο που μπορεί να παρατηρήσει κανείς είναι πως στη δεκαετία της ανάπτυξης, δηλαδή “της μεγάλης και ισχυρής Ελλάδας”, οι φόροι των πολιτών διπλασιάστηκαν, τη στιγμή που οι φόροι των επιχειρήσεων μειώθηκαν στα 3/5 του 2000. Κι έτσι ενώ το 2000 οι δύο κατηγορίες πλήρωναν σχεδόν ίσα ποσά (5 δισ. προς 5 δισ.), το θρυλικό 2008 η διαφορά έγινε 11 δισ. προς 4 δισ., διαφορά που διατηρήθηκε και το 2009 παρά τις εξαγγελίες περί έκτακτης εισφοράς και άλλων πατριωτικών δεκάρικων. Με λίγα λόγια, οι επιχειρήσεις, μέσα στη δεκαετία της ανάπτυξης, πλήρωναν κάθε χρόνο και λιγότερα.

Και προσέξτε, με τον όρο "επιχειρήσεις", στην ουσία βάζουμε μέσα και τους περισσότερους ελεύθερους επαγγελματίες που βγάζουν παραπάνω από 40-45 χιλιάδες ευρώ τον χρόνο. Αυτό συμβαίνει διότι -μετά τον Αλογοσκούφη-, φορολογικά μιλώντας, συνέφερε περισσότερο να ανοίξεις επιχείρηση παρά να είσαι ελεύθερος επαγγελματίας αν έβγαζες πάνω από 40-45 χιλιάδες ευρώ τον χρόνο. Άρα, στην ουσία, η φορολογία των πραγματικών επιχειρήσεων είναι ακόμα μικρότερη από τα νούμερα που βλέπουμε.

Ας πάει το παλιάμπελο

Διότι, στην ουσία, ήθελα να κάνω μια υπόθεση: Τι θα γινόταν εάν οι επιχειρήσεις πλήρωναν κι αυτές εξίσου με τους πολίτες τις χρονιές της ανάπτυξης; Τι θα γινόταν δηλαδή εάν οι επιχειρήσεις έπρατταν το χρέος τους σε μια κοινωνία που τους χάριζε κάθε χρόνο και περισσότερα κέρδη; Προσέξτε, η υπόθεση που κάνουμε συμπεριλαμβάνει όλες τις ελληνικές “ιδιαιτερότητες”, δηλαδή όλα τα παράθυρα νόμιμης και παράνομης φοροδιαφυγής που εφαρμόζουν τα φυσικά πρόσωπα. Διότι τα παρακάτω νούμερα μας λένε πως μπορεί όλοι να κλέβαμε, αλλά κάποια γουρουνάκια σίγουρα έκλεβαν παραπάνω. Ας δούμε πόσο παραπάνω.

Στη στήλη Δ λοιπόν μάζεψα τη διαφορά μεταξύ των φόρων που πλήρωναν οι πολίτες και των φόρων που πλήρωναν οι επιχειρήσεις. Και βλέπετε πως στο τέλος ο λογαριασμός γράφει σχεδόν 44 δισ. Μας φτάνουν αυτά; Όχι φυσικά. Διότι για κάθε χρονιά που τα γουρουνάκια-επιχειρήσεις απέφευγαν να συνεισφέρουν εξίσου με τους πολίτες, το κράτος έβαζε τη διαφορά από την τσέπη του δανειζόμενο. Στην ουσία επιχορηγούσε τα κέρδη των επιχειρήσεων, κι αυτή η επιχορήγηση έχει κόστος. Το οποίο υπολογίσαμε στην τελευταία στήλη (τόκοι). Οι τόκοι υπολογίστηκαν με βάση τον μέσο όρο των τόκων που πληρώναμε για το χρέος μας την κάθε αντίστοιχη χρονιά. Τετραετής αναχρηματοδότηση, σημαίνει πως το κράτος κάθε 4 χρόνια (κατά μέσο όρο) έπρεπε να ξαναδανειστεί τα χρήματα, σε αυτό που στην αργκό ονομάζεται ρολάρισμα των ομολόγων. Έτσι π.χ., τα 378 εκ. ευρώ του 2000, τα οποία το κράτος δανείστηκε με επιτόκιο 7,4%, αναχρηματοδοτούνταν το 2004 με επιτόκιο 4,8% κ.ο.κ.

Ο λογαρισμός των τόκων που πλήρωσε το κράτος για τη δεκαετία μάς βγαίνει 13,5 δισ. ευρώ. Με λίγα λόγια, το συνολικό κοστουμάκι που πληρώσαμε ως επιδότηση για τα κέρδη των επιχειρήσεων ήταν χοντρικά περίπου 57,5 δισ. ευρώ μέσα στη δεκαετία. Τι σημαίνουν 57,5 δισ.;

Το 2009, με την καταστροφική κυβέρνηση της Ν.Δ. και του Καραμανλή να έχει διαλύσει οτιδήποτε κινείται σε αυτή τη χώρα, το χρέος της κυβέρνησης είχε φτάσει περίπου στα 300 δισ. ευρώ, δηλαδή πάνω από 120% του ΑΕΠ. Αν οι επιχειρήσεις είχαν κάνει το χρέος τους προς την κοινωνία στην οποία βασίζονται για να τρώνε και πλήρωναν όσους φόρους πλήρωναν και τα φυσικά πρόσωπα, το δημόσιο χρέος θα ήταν 300-57 = 243 δισ. ευρώ, δηλαδή κάτω από 100% του ΑΕΠ. Άρα η χώρα, σύμφωνα με την επίσημη αφήγηση, θα είχε γλυτώσει τη λαίλαπα των αγορών, το Μνημόνιο, το ΔΝΤ και τα ρέστα.

Ο παραπάνω χοντρικός, αλλά ακριβής στην ιδέα του, υπολογισμός, δεν έγινε για να πούμε πως δεν έφαγαν οι περισσότεροι σε αυτή τη θρυλική δεκαετία του ευρώ. Έγινε για να δείξει πως μερικά γουρουνάκια έφαγαν (και συνεχίζουν να τρώνε, εάν δείτε τα αποτελέσματα του 2010) πολύ παραπάνω από μερικά άλλα. Κι έτσι, την επόμενη φορά που θα ακούσετε κάποιον να μιλάει για εθνική προσπάθεια, σας παρακαλώ θυμηθείτε να του τρίψετε αυτόν τον πίνακα στη μούρη.

Και θα κάνω και μια δίκαιη πρόταση. Το κράτος επί μία δεκαετία “δάνειζε” τις επιχειρήσεις με προνομιακότατους όρους (καμία επιχείρηση δεν μπορούσε να πάρει δάνειο με μικρότερο επιτόκιο κάθε αντίστοιχη εποχή). Μήπως λοιπόν ήρθε η ώρα να ξεπληρώσουν στο κράτος αυτά τα 57 δισ.; Ξέρω, τα πράγματα είναι δύσκολα, αλλά τόσο μεγάλες και υγιείς επιχειρήσεις που έχουμε, θα βρούνε έναν τρόπο. Το χρωστάνε άλλωστε στο έθνος.