Ο πορτογαλικός άνεμος φέρνει ζαλάδες…

(πηγή)

από το Δρόμο της Αριστεράς 

Ποιος φοβάται την «επαφή» με τον… οπορτουνισμό;

Η είδηση και μόνον πως δύο μεγάλες οργανώσεις της Αριστεράς στην Πορτογαλία, το Πορτογαλικό Κ.Κ. και το Μπλόκο της Αριστεράς, συναντήθηκαν και χάραξαν μια κοινή πολιτική για την αντιμετώπιση του Μνημονίου -χωρίς να καταργούν την αυτοτέλειά τους και παρουσιαζόμενα στις προσεχείς εκλογές με διαφορετικούς συνδυασμούς- γέμισε με αισθήματα αισιοδοξίας τους αριστερούς σε όλη την Ευρώπη και σκόρπισε θλίψη και αμφιβολία σε όσους μάχονται την ενότητα αριστερών δυνάμεων στο όνομα της πάλης ενάντια στον οπορτουνισμό και για την καθαρότητα (στόχων, πλατφόρμας, προοπτικής, ανατροπής κ.λπ.).

Η Αλέκα Παπαρήγα στις 14/4 στις καθιερωμένες συνεντεύξεις Τύπου που δίνει συχνά-πυκνά, όταν ρωτήθηκε για τις εξελίξεις αυτές απάντησε αφοπλιστικά: «Ε, το Κ.Κ. Πορτογαλίας θα περάσει ετεροχρονισμένα τις δραματικές εμπειρίες που υπήρχαν στην Ελλάδα το 1974, το 1989. Φαντάζομαι, θα του είναι μέσα απ' όλη αυτή την ιστορία μια εμπειρία χρήσιμη. Τώρα, πότε θα κριθεί…» Προκαθορισμένο το αποτέλεσμα, βγήκε ήδη η ετυμηγορία και η καταδίκη της συνεργασίας.

Στον Ριζοσπάστη της 17/4 ο Γ. Μαρίνος του Πολιτικού Γραφείου, σε εκτενέστατο άρθρο του, αναλαμβάνει να φτιασιδώσει κάπως τα πράγματα. Μπόλικα λόγια για τη σημασία της πολιτικής των συμμαχιών, πολλά λόγια για τη μελέτη της πείρας και φυσικά έντονη επίθεση στο Μπλόκο της Αριστεράς και σε όσους στην Ελλάδα χαιρέτισαν αυτήν τη συνάντηση, δηλαδή τον ΣΥΝ και το «συνονθύλευμα» του ΣΥΡΙΖΑ.

Αυτό που οδήγησε ένα ορθόδοξο κόμμα και στενό σύμμαχο του ΚΚΕ, εδώ και δεκαετίες, το Πορτογαλκό Κ.Κ., να προχωρήσει σε αυτονόητες κινήσεις μπροστά στο Μνημόνιο και την οικονομική καταστροφή της Πορτογαλίας κριτικάρεται από το ΚΚΕ με ευθύ τρόπο. Καμιά συνάντηση με τον «οπορτουνισμό». Αυτή είναι η γραμμή. Μάλιστα, ο Γ. Μαρίνος χαρακτηρίζει αρνητικά όλα τα εγχειρήματα: την ΕΔΑ στις δεκαετίες του ’50 και ’60, την Ενωμένη Αριστερά το 1974, τον ενιαίο Συνασπισμό το 1989-91. Θεωρεί πως η όποια συνάντηση κομμουνιστών και οπορτουνιστών ενισχύει πάντα τους δεύτερους. Σύμφωνοι, αλλά γιατί συμβαίνει αυτό σ. Μαρίνο; Μήπως πρόκειται για μια νομοτέλεια, δηλαδή όποτε συναντιέται το κομμουνιστικό με το οπορτουνιστικό να νικάει το δεύτερο, να επηρεάζεται το πρώτο και να διαλύεται έως ένα βαθμό;

Εδώ εκφράζεται μάλλον μια ηττοπαθής άποψη, στο όνομα της υπεράσπισης μιας καθαρότητας και ορθοδοξίας, και δηλώνεται με τον πιο σαφή και κατηγορηματικό τρόπο ο φόβος της «επαφής» και η έλλειψη εμπιστοσύνης στην γραμμή και στις ιδέες που υποστηρίζονται. Γιατί ο φόβος της επαφής με το μίασμα του «οπορτουνισμού» οδηγεί στη σεχταριστική αναδίπλωση, στην αναδίπλωση από το μαζικό πολιτικό αγώνα, στην αναδίπλωση από τα καθήκοντα ανάπτυξης και οικοδόμησης της πιο πλατιάς πολιτικής και κοινωνικής μετωπικής συγκρότησης και οργάνωσης του λαού. Αυτή η πολιτική θα γίνει και μπορεί να προωθηθεί μέσα από ποικίλες μορφές και συμμαχίες, μέσα από τη δοκιμή και από πάνω και από τα κάτω ενιομετωπικών εγχειρημάτων.

Γι’ αυτό, συναντήσεις κορυφής και συμφωνίες πάνω σε μίνιμουμ βάση, σε προτάσεις έκτακτης ανάγκης και σχεδίων κίνησης, μπορούν να βοηθήσουν τη συνεργασία στο κοινωνικό επίπεδο, να δώσουν ώθηση σε αγώνες και σε διαφοροποιήσεις στο αντίπαλο στρατόπεδο. Μπορούν να οδηγήσουν και σε νίκες, σε μικρές και μεγάλες επιτυχίες. Όλα αυτά είναι γνωστά, αλλά απορρίπτονται με κατηγορηματικότητα. Με αυτήν δηλώνεται ο φόβος και η επιφυλακτικότητα απέναντι σε μια αυτονόητη ανάγκη. Η εχθρότητα απέναντι στην ιδέα της ενότητας, η επίθεση σε κάθε απόπειρα και δοκιμασία για νέα σχήματα και συνεργασίες βοηθά όχι τη συσπείρωση πάνω σε σωστές βάσεις, αλλά την αποσυσπείρωση, τον κατακερματισμό, τη διάσπαση δυνάμεων και, εν τέλει, την αντίπαλη πλευρά.

Ο πολύπλευρος ευρωπαϊκός οπορτουνισμός δεν θα απομονωθεί με καταγγελίες και διακηρύξεις. Θα ξεπεραστεί μέσα από την ταξική πάλη, μέσα από την ανάπτυξή της, μέσα από τη δοκιμή στην πράξη του καθένα. Όποιος φοβάται τις συμμαχίες και τις συνεργασίες -ακόμα και τις πρόσκαιρες και ασταθείς- δεν έχει εμπιστοσύνη στις γραμμές του, δεν έχει πολιτική στέρεα, παρά τα μεγάλα λόγια και τις μεγαλόστομες διακηρύξεις. 

Μ.Σ.