Η επέμβαση στη Λιβύη, με απόφαση του ΟΗΕ, θέτει ηθικά ζητήματα υψίστης σημασίας και έχει διχάσει έντονα την αριστερά. Καταρχάς, η κατάσταση στη Λιβύη αναδεικνύει μια σοβαρή αντίθεση ανάμεσα σε δύο βασικές αρχές της πολιτικής της αριστεράς: της υποστήριξης των λαών και της αντίθεσης στις ξένες επεμβάσεις. […]
Αν η αριστερά αντιτίθεται στην επέμβαση, τότε συγκατατίθεται de facto στην απόφαση του Καντάφι να τσακίσει ένα κίνημα που ενσαρκώνει τις προσδοκίες της πλειονότητας των εργαζόμενων και των φτωχών της Λιβύης, καθώς και μεγάλου αριθμού εργαζόμενων της μεσαίας τάξης. Ο Καντάφι θα αποκαταστήσει τη θέση του στην εξουσία, συνθλίβοντας το απελευθερωτικό κίνημα και η χώρα θα επανέλθει στην εξουσία της μυστικής αστυνομίας. Οι συνέπειες από αυτή την ανάκαμψη του θυμωμένου και πληγωμένου Παράφρονος, με τα ταμεία του γεμάτα από τα δισεκατομμύρια του πετρελαίου, μπορεί να είναι ολέθριες για τα δημοκρατικά κινήματα στις γειτονικές χώρες, την Αίγυπτο και την Τυνησία.
Τα επιχειρήματα εναντίον της διεθνούς επέμβασης δεν είναι αμελητέα· ωστόσο, όλα δέχονται υπορρήτως ότι τα πάντα θα είχαν καλώς στη διεθνή κοινότητα αν ο Καντάφι έστελνε τα τανκς του ενάντια στα πλήθη των αθώων πολιτών, που απλώς ασκούν το δικαίωμα της ειρηνικής συνάθροισης και διαμαρτυρίας προς την κυβέρνησή τους. (Δεν είναι αλήθεια ότι πολλοί διαδηλωτές πήραν τα όπλα από την αρχή· κάποιοι το έκαναν αργότερα, αναγκασμένοι από τη στρατιωτική επίθεση του Καντάφι εναντίον τους. Ακόμα και σήμερα, δεν υπάρχουν εκπαιδευμένα στρατεύματα στην πλευρά των εξεγερμένων).
Ορισμένοι υποστηρίζουν ότι η επέμβαση στη Λιβύη αναδίδει ένα πολιτικό άρωμα νεοσυντηρητισμού. Ωστόσο, οι νεοσυντηρητικοί μισούν τα Ηνωμένα Έθνη και θέλουν να τα διαλύσουν. Ξεκίνησαν τον πόλεμο στο Ιράκ χωρίς απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας, με τρόπο που παραβίαζε σαφώς τον Χάρτη του ΟΗΕ. Ο εκπρόσωπός τους, και για σύντομο διάστημα πρεσβευτής των ΗΠΑ στον ΟΗΕ, Τζον Μπόλτον, έφτασε κάποια στιγμή να αρνηθεί ακόμα και την ύπαρξη του ΟΗΕ. Οι νεοσυντηρητικοί επιθυμούν την εκδήλωση της αμερικανικής δύναμης μονομερώς, χωρίς έλεγχο, όπως τους καπνίσει.
Επιτρέποντας στους νεοσυντηρητικούς να μονοπωλούν την ανθρωπιστική επέμβαση και να την εμφανίζουν σαν αποκλειστικά δική τους υπόθεση, δημιουργούμε μια πολύ αρνητική υποθήκη για το διεθνές δίκαιο και τους θεσμούς, και πρσφέροντάς τους μια αξιοπιστία που δεν τους αξίζει, για πράγματα που στην πραγματικότητα δεν πιστεύουν. […]
Οι αριστεροί δεν ήταν ποτέ οπαδοί του απομονωτισμού. Στις ΗΠΑ, προοδευτικοί πολίτες πήγαν να πολεμήσουν στον Ισπανικό Εμφύλιο, συγκροτώντας την Ταξιαρχία Λίνκολν. Και αυτή ήταν μια ξένη επέμβαση. Οι αριστεροί ήταν ευτυχείς με την παρέμβαση του Τσώρτσιλ και εν συνεχεία του Ρούσβελτ κατά του Άξονα. Το να ανάγουμε αψήφιστα τον «αντιιμπεριαλισμό» σε απόλυτη αξία οδηγεί σε εντελώς παράλογες θέσεις. Με ενοχλεί εξαιρετικά μια αριστερή κολακεία που περιβάλλει τον Ιρανό πρόεδρο Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ, με τη λογική ότι είναι «αντιιμπεριαλιστής», καθώς και η παραδοχή ότι κατά κάποιον τρόπο τοποθετείται στην αριστερά. Ως στυλοβάτης ενός καταπιεστικού θεοκρατικού καθεστώτος που καταπιέζει τους εργαζόμενους, ανήκει στην Άκρα Δεξιά και το γεγονός ότι δεν του αρέσουν οι ΗΠΑ και η Δυτική Ευρώπη δεν τον εξευγενίζει.
Η άποψη ότι τα κοινωνικά προβλήματα δεν μπορούν να επιλυθούν μόνο με στρατιωτική βία μπορεί να αληθεύει. Υπάρχουν όμως ορισμένα προβλήματα που δεν μπορούν να λυθούν χωρίς στρατιωτική επέμβαση, γιατί αλλιώς θα είχαμε μια συντριβή των προοδευτικών δυνάμεων. Όσοι υποστηρίζουν ότι οι «Λίβυοι» πρέπει να διευθετήσουν μόνοι τους το ζήτημα, αγνοούν ηθελημένα το συντριπτικό κατασταλτικό πλεονέκτημα που έχει ο Καντάφι, χάρη στα αεροπλάνα, τα πολεμικά ελικόπτερα και τα τανκς του: οι «Λίβυοι» θα συνθλιβούν ανελέητα. […]
Θα ήθελα να παροτρύνω την αριστερά να μην είναι μονοδιάστατη. Είναι δυνατόν να σκεφτούμε κατά περίπτωση και να οδηγηθούμε σε μια ηθική πολιτική θέση, που θα υποστηρίζει τους λαούς στις δύσκολες μάχες τους, όπως στη Λιβύη. Αν αδιαφορούμε για το αν ο λαός της Βεγγάζης δολοφονείται και συνθλίβεται μαζικά, τότε δεν ανήκουμε στην αριστερά. Πρέπει να αποφύγουμε να αναγορεύσουμε την «ξένη επέμβαση» σε απόλυτο ταμπού, όπως έχει κάνει η δεξιά με τις εκτρώσεις, αν αυτό μας οδηγεί να γίνουμε τόσο ανάλγητοι (και οι ανελαστικές a priori θέσεις συχνά οδηγούν στην αναλγησία). Είναι πια εύκολο να ξεχνάμε ότι οι πολιτικές θέσεις του Ουίνστον Τσώρτσιλ ήταν απολύτως απεχθείς από τη σκοπιά της αριστεράς, ενώ ο ίδιος υπήρξε ένας ανυπόφορος αποικιοκράτης που αντιτάχθηκε στην ανεξαρτησία της Ινδίας το 1947. Τα γραφτά του είναι γεμάτα από ρατσιστικά στερεότυπα, που ηχούν εξαιρετικά προσβλητικά στ’ αυτιά μας σήμερα. Ωστόσο, ορισμένες από τις παρεμβάσεις του ήταν αναμφισβήτητα ιδιοφυείς και έτυχαν της καθολικής υποστήριξης της παγκόσμιας Αριστεράς. Οι συμμαχικές δυνάμεις του ΟΗΕ που απωθούν τον Καντάφι κάνουν μια καλή πράξη, ανεξάρτητα από τη γνώμη μας για ορισμένους από τους ηγέτες τους.
.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.
- Η δυτική επέμβαση στη Λιβύη έχει πυροδοτήσει μια μεγάλη διαμάχη ανάμεσα σε πολιτικούς και στρατιωτικούς αναλυτές, πολιτικούς και στρατιωτικούς, διανοούμενους και αγωνιστές. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει η διαμάχη στους κόλπους της αριστεράς, όχι μόνο για το τελικό διά ταύτα (υπέρ ή κατά της επέμβασης), αλλά και για τις αποχρώσεις και τα επιχειρήματα που χρησιμοποιούνται. Δημοσιεύουμε σήμερα εκτενή αποσπάσματα από τρία σχετικά κείμενα, που καλύπτουν όλο το φάσμα των απόψεων: του γνωστού κοινωνιολόγου και ιστορικού Immanuel Wallerstein («The Great Libyan Distraction», http://www.iwallerstein.com/great-libyan-distraction/, 1.4.2011), του καθηγητή στο Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν, ειδικού για θέματα της Μέσης Ανατολής Juan Cole («An open letterto the Left on Libya», www.juancole.com/2011/03/an-open-letter-to-the-left-on-libya.html, 27.3.2011) και του γνωστού διανοούμενου και αγωνιστή Tariq Ali («Libya is another case of selective vigilantism by the west», Τhe Guardian, 29.3.2011).
Στρ. Μπ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου