Κάποια παιδιά είναι πιο άτυχα

του Οδυσσέα Ιωάννου  
από protagon

Πρόσφατα η Ελληνική Βουλή αποφάσισε να «υιοθετήσει» εννέα ανήλικα παιδιά αστυνομικών και πυροσβεστών που έχασαν την ζωή τους εν ώρα υπηρεσίας. Το ίδιο είχε πράξει και για τριάντα εννέα ανήλικα παιδιά στελεχών των Ενόπλων Δυνάμεων που έχασαν την ζωή τους, κυρίως σε πτώσεις πολεμικών αεροσκαφών και ελικοπτέρων. Περίπου 10.000 ευρώ τον χρόνο για κάθε παιδί. Αξιέπαινο και ανθρωπιστικό. Συγκινούμαι ειλικρινά, ειδικά για τα παιδιά των πιλότων –δεν τους διακρίνω από τους υπόλοιπους, απλά τους έχω ζήσει περισσότερο, παρά το γεγονός πως είμαι αδερφός υπαστυνόμου- στους οποίους έψηνα καφέ κατά την διάρκεια της θητείας μου στην 110 Πτέρυγα Μάχης στην Λάρισα, και δεν ένιωθα καθόλου υποτιμητικά, αντιθέτως. Όποτε πέφτει ένα αεροπλάνο νιώθω πως χάνω έναν φίλο μου.

Για τα παιδιά των εργατών που έχουν χάσει την ζωή τους σε εργατικά ατυχήματα- σε αρκετά εργοδότης ήταν το κράτος, βλέπε Ολυμπιακοί Αγώνες- υπήρξε ανάλογη ευαισθησία;   Και αν υπήρξε, σε τι ποσό αποτιμήθηκε; Η υπηρεσία των Σωμάτων Ασφαλείας και των Ενόπλων Δυνάμεων είναι πιο «χρήσιμη», πιο «ελληνική», πιο «πατριωτική» από το μεροκάματο στις κατασκευές για το σύγχρονο κράτος; Με βάση ποια κλίμακα ηθικής και αλληλεγγύης; Αυτά τα παιδιά έχουν μικρότερο στόμα ή απλά πιο άτυχο πατέρα; Θα μου πεις γιατί ψάχνω να βρω το αρνητικό σε κάτι που παραδέχομαι πως είναι εξαιρετικά θετικό. Δεν είναι δύσκολο να το καταλάβουμε. Αυτές οι «διακρίσεις» δεν έχουν να κάνουν απλά με οικονομικές δυνατότητες και αντοχές της Βουλής των Ελλήνων και της Πολιτείας. Φοβάμαι πως κρύβουν –μάλλον φανερώνουν- την  «έλλειψη αντοχής»  για τον κόσμο της εργασίας. Στο αμέτρητο βάθος της ψυχής τους ίσως τους θεωρούν αναλώσιμες δευτεράντζες, παράπλευρες απώλειες, ή ακόμη χειρότερα –όπως διατείνονται διάφοροι «ρεαλιστές» αρθρογράφοι που ο κυνισμός τους μόνο με την πηχτή μαλακία μπορεί να αντιπαρατεθεί- δεν θα σωθούμε και όλοι από την κρίση… (αλλοίμονο).