 |
| σκίτσο του Ηλία Μακρή από την Καθημερινή (πηγή) |
από την Αυγή
Μεταξύ οβελία και κόκκινων αυγών έκανε πάλι την εμφάνισή της φέτος το Πάσχα η ανάσταση του γένους, με τη συνδρομή του αποκλειστικού μας Θεού της Ελλάδας, ο οποίος ποτέ δεν μας αφήνει αβοήθητους. Η βεβαιότητα μάλιστα της ανάστασής μας, με τη βοήθεια του Θεού μας εννοείται, γνώρισε τις μέρες αυτές πανεθνική αποδοχή, αφού την προανήγγειλαν τόσο ο Παπανδρέου όσο κι ο Σαμαράς, αλλά και ο αρχιεπίσκοπος, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, η Ντόρα Μπακογιάννη και πλείστοι όσοι άλλοι.
Έθιμο είναι, θα πεις. Κάθε χρόνο η ανάσταση συνοδεύεται από το μπλα-μπλα για την ανάσταση του γένους, των εσόδων, των μεγάλων έργων, της Ολυμπιάδας, του κράτους, της μοίρας μας και το ίδιο ήταν φυσικό να γίνει και φέτος. Σωστά, αλλά φέτος προσυπογράφουμε κι εμείς όλοι, άθεοι, μουσουλμάνοι, Εβραίοι, μαζί με τους ορθοδόξους, την έκκληση στον Θεό της Ελλάδας να κάνει κάτι όσο είναι καιρός για λογαριασμό μας. Γιατί αν εξακολουθήσει να αφήνει τον λογαριασμό μας στην τρόικα, στην κυβέρνηση, στη Εurostat, στις αγορές, στη Μέρκελ, στους Γραμματείς και Φαρισαίους, τα πράγματα θα είναι πολύ άσχημα για όλους.
Πώς θα βγουν, για παράδειγμα, τα 26 μεσοπρόθεσμα δισ. χωρίς νηστεία και προσευχή; Πού θα βρεθούν τα άλλα 50 μακροπρόθεσμα δισ. χωρίς ένα θαύμα; Πώς θα χτυπηθεί η φοροδιαφυγή χωρίς να παράσχει ο Κύριος τον κατάλληλο εξοπλισμό, έστω το φραγγέλιο με το οποίο έδιωξε τους εμπόρους από τον ναό; Πώς θα μπορέσουμε να πληρώσουμε ως πολίτες όσα μας ζητούν και ταυτόχρονα να έχουμε να φάμε, χωρίς μια επανάληψη του θαύματος της Κανά; Πώς θα φτάσουμε όσοι φτάσουμε στη Νέα Ζωή που υπόσχεται ο θρήσκος πρωθυπουργός μας, χωρίς εκείνη τη ζωοποιό δύναμη που μόνο ο Θεός της Ελλάδας χαρίζει;
Ως εκ τούτου ο Θεός μας δεν είναι πλέον η γνωστή προστατευτική εικόνα των εορτών. Είναι ένα άκρως απαραίτητο εθνικό και πολιτικό μέγεθος, το οποίο ορθώς επικαλούνται οι ταγοί. Σκεφτείτε, μετά τον Γολγοθά που κατά γενική ομολογία ανεβαίνουμε και τη μεσομακροπρόθεσμη σταύρωση που κατά γενική ομολογία έρχεται, να μας ξεχάσει κι ο Θεός επί ξύλου κρεμάμενους. Τι κάνουμε τότε; Αρκεί να φωνάζουμε Ηλί Ηλί λαμά σαβαχθανί; Ή πρέπει από τώρα συν προσευχή να κινούμε και την χείρα;
Έθιμο είναι, θα πεις. Κάθε χρόνο η ανάσταση συνοδεύεται από το μπλα-μπλα για την ανάσταση του γένους, των εσόδων, των μεγάλων έργων, της Ολυμπιάδας, του κράτους, της μοίρας μας και το ίδιο ήταν φυσικό να γίνει και φέτος. Σωστά, αλλά φέτος προσυπογράφουμε κι εμείς όλοι, άθεοι, μουσουλμάνοι, Εβραίοι, μαζί με τους ορθοδόξους, την έκκληση στον Θεό της Ελλάδας να κάνει κάτι όσο είναι καιρός για λογαριασμό μας. Γιατί αν εξακολουθήσει να αφήνει τον λογαριασμό μας στην τρόικα, στην κυβέρνηση, στη Εurostat, στις αγορές, στη Μέρκελ, στους Γραμματείς και Φαρισαίους, τα πράγματα θα είναι πολύ άσχημα για όλους.
Πώς θα βγουν, για παράδειγμα, τα 26 μεσοπρόθεσμα δισ. χωρίς νηστεία και προσευχή; Πού θα βρεθούν τα άλλα 50 μακροπρόθεσμα δισ. χωρίς ένα θαύμα; Πώς θα χτυπηθεί η φοροδιαφυγή χωρίς να παράσχει ο Κύριος τον κατάλληλο εξοπλισμό, έστω το φραγγέλιο με το οποίο έδιωξε τους εμπόρους από τον ναό; Πώς θα μπορέσουμε να πληρώσουμε ως πολίτες όσα μας ζητούν και ταυτόχρονα να έχουμε να φάμε, χωρίς μια επανάληψη του θαύματος της Κανά; Πώς θα φτάσουμε όσοι φτάσουμε στη Νέα Ζωή που υπόσχεται ο θρήσκος πρωθυπουργός μας, χωρίς εκείνη τη ζωοποιό δύναμη που μόνο ο Θεός της Ελλάδας χαρίζει;
Ως εκ τούτου ο Θεός μας δεν είναι πλέον η γνωστή προστατευτική εικόνα των εορτών. Είναι ένα άκρως απαραίτητο εθνικό και πολιτικό μέγεθος, το οποίο ορθώς επικαλούνται οι ταγοί. Σκεφτείτε, μετά τον Γολγοθά που κατά γενική ομολογία ανεβαίνουμε και τη μεσομακροπρόθεσμη σταύρωση που κατά γενική ομολογία έρχεται, να μας ξεχάσει κι ο Θεός επί ξύλου κρεμάμενους. Τι κάνουμε τότε; Αρκεί να φωνάζουμε Ηλί Ηλί λαμά σαβαχθανί; Ή πρέπει από τώρα συν προσευχή να κινούμε και την χείρα;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου