Του Γιάννη Σχίζα (από την ΑΥΓΗ)
Τα πράγματα είναι σκούρα, η δε κυβέρνηση φαίνεται άτολμη -καραμανλικότερη της προηγηθείσας καραμανλικής... Στο νέο πολιτικό σκηνικό θα έπρεπε να έχουν κυρίαρχο λόγο αυτοί που μίλαγαν για τα λεηλατημένα ασφαλιστικά ταμεία κόντρα στους ψευδοθεωρητικούς περί της «βιολογικής» κρίσης του δυτικού ασφαλιστικού συστήματος. Αυτοί που επίμονα μιλούσαν για τη χρόνια υπερκατανάλωση, για την «κουλτούρα της απόρριψης», για την αποδυνάμωση του παραγωγικού ιστού της χώρας, για την τουριστική μονοκαλλιέργεια και γενικά για την άλωση της ελληνικής υπαίθρου από χρήσεις αεριτζήδικες, περιθωριακές όσον αφορά τα μεγάλα τεχνολογικά και γνωσιολογικά μέτωπα της εποχής... Θα έπρεπε να πέσουν τα ιδεολογικά τείχη μπροστά στους ολυμπιονίκες της διορατικότητας, που έβλεπαν τα εξωφρενικά κόστη της Ολυμπιάδας, που ορθώνονταν απέναντι στις εργολαβοκεντρικές λύσεις των μεγάλων έργων –της Γέφυρας Ρίου-Αντίρριου, της εκτροπής του Αχελώου, του αεροδρομίου των Σπάτων κλπ.
Όμως, η μετα-μεταπολίτευση δεν έχει έλθει ακόμη, οι διαχειριστές επιμένουν να μην το βουλώνουν, ο δημόσιος διάλογος κανοναρχείται από τους ίδιους και τους ίδιους. Και ο λαός αισθάνεται βαθιά ανησυχία από την παρατεταμένη περίοδο αστάθειας. Σχεδόν πανικό.
Και όμως, σε αυτή τη χώρα είχαμε επανειλημένα επεισόδια μαζικών φοβικών αντιδράσεων, που βιώθηκαν και στη συνέχεια ξεπεράσθηκαν. Ζήσαμε «φάσεις» όπως αυτές του Τσερνομπύλ το 1986, με τα ακτινοβολημένα τρόφιμα και τα μπεκερέλ στα χόρτα βουνού, που μας στοίχειωναν για εβδομάδες τον ύπνο... Ζήσαμε τον ορυμαγδό και τον πολιτικό πανζουρλισμό των πυρκαγιών -από τη περίφημη δήλωση του Ανδρέα Παπανδρέου το καλοκαίρι του 1981 για την «καμένη γη» που θέλει να αφήσει πίσω της η απερχόμενη Δεξιά έως τον γενικό χαμό του 2007. Ζήσαμε τη φοβία της αλλαγής της χιλιετίας και των επιπτώσεών της στα συστήματα πληροφορικής, του μικροβίου του άνθρακα που θα μεταδιδόταν από τους τρομοκράτες, της γρίπης που θα γινόταν πανδημία. Ζήσαμε κάποια ελληνοτουρκικά επεισόδια –π.χ. του 1987– και τις γενικευμένες εφόδους στα σούπερμάρκετ.
Θεωρητικά, θα έπρεπε να είμαστε προπονημένοι απέναντι στο φόβο. Όμως, δεν είμαστε, κι αυτό είναι ένα ζήτημα. Που παραπέμπει στην αρνητική πολιτική διαπαιδαγώγηση που ασκούν οι μεγαλοπαράγοντες της πολιτικής... Στο σκωτσέζικο ντους που υφιστάμεθα, μεταξύ των προεκλογικών εξωραϊσμών και των μετεκλογικών αποκαλυψιακών καταστάσεων. Γι’ αυτό τελικά φτάνουμε στο σημείο να έχουμε την πολιτική που μας αξίζει, αλλά και οι πολιτικοί να έχουν το λαό που τους αξίζει -κατά τη γνωστή Χεγκελιανή ρήση. Και επειδή εμείς επιμένουμε στο να μην θέλουμε να τους αλλάξουμε, μας αλλάζουν αυτοί προς το χειρότερο, σύμφωνα με το πνεύμα ενός τρομερού ποιήματος του Μπρεχτ:
Ο λαός έχασε την εμπιστοσύνη της κυβέρνησης
και δεν μπορεί να την ξανακερδίσει
παρά μονάχα με διπλή προσπάθεια
Δεν θα ‘ταν τότε πιο απλό
η κυβέρνηση να διαλύσει το λαό
και να εκλέξει έναν άλλο;
ΔΝΤ ΚΑΙ ΜΕΤΑ-ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗ
Φοβόμαστε λοιπόν. Με το ΔΝΤ, περί του οποίου πριν λίγο ακούγαμε ότι είναι «παράλληλος» μηχανισμός στήριξης με τον ευρωπαϊκό. Όμως, μια ψύχραιμη αντιμετώπιση της κρίσης θα σήμαινε και την εμπέδωση ορισμένων βασικών προτάσεων, που θα μπορούσαν να συγκροτήσουν ένα συνεκτικό σώμα πολιτικών ιδεών, να αφομοιωθούν από ευρύτατες κοινωνικές δυνάμεις και να αποτελέσουν εργαλεία δράσης:
Πρώτον, η «δανειοεξοφλητική» ικανότητα της χώρας –όπως και η φέρουσα ικανότητα των οικοσυστημάτων!- είναι περιορισμένη, γι αυτό δεν πρέπει να δεχθούμε να προσαρμοσθεί στις οποιεσδήποτε απαιτήσεις των διεθνών δοσάδων!
Δεύτερον, τα εσωτερικά ή εξωτερικά δάνεια μιας χώρας ενισχύουν σε τελική ανάλυση «τζίρο» του πιστωτικού κεφαλαίου και των διεθνών τοκιστών και σουλατσαδόρων- να εξηγήσουμε λοιπόν αυτό το σημείο και να παραγγείλουμε το «σκασμό» στους διεθνείς και εγχώριους απολογητές!
Τρίτον, η χώρα είναι σαφώς θύμα της ευρωπαϊκής «αλληλεγγύης» (όρα περίπτωση εξοπλισμών) –γι’ αυτό και οι πολιτικοί της πρέπει να αναζητήσουν λύσεις πέρα από τους ευρωαπατεώνες και ευρωμίζερους!
Τέταρτον, η χώρα έχει μια ορισμένη –ούτε μεγαλύτερη ούτε μικρότερη– ποιότητα ζωής, φυσικών πόρων, αισθητικής του αστικού χώρου, αισθητικής του τοπίου, κι αυτές οι «παράμετροί» της πρέπει να περιφρουρηθούν από τους «κακοποιούς» της διεθνούς αναπτυξιακής εργολαβίας.
Η επερχόμενη κρίση, ως πρακτική έκφραση μιας διαδικασίας αποανάπτυξης, θα μπορούσε να προσδώσει θετικά αποτελέσματα σε ορισμένους τομείς της οικονομίας και να ανακατανείμει την απασχόληση σε κατευθύνσεις πιο φιλικές για την ποιότητα ζωής: Όπως λόγου χάρη στον τομέα της αυτοκίνησης, όπου η συρρίκνωση της κυκλοφορίας θα μείωνε τις οδικές εντάσεις, τη ρύπανση της ατμόσφαιρας, την κατανάλωση καυσίμων, τα ατυχήματα. Κι ακόμη θα έβαζε στο περιθώριο διάφορες πανάκριβες παρεμβάσεις με μικρή εγχώρια προστιθέμενη αξία, όπως η δυτική περιφερειακή λεωφόρος του Υμηττού...
CODE BAR 520
Υπάρχει ακόμη ένα 5ο και 6ο σημείο σε αυτή τη μικρή κατάθεση ιδεών, που θα μπορούσαν να γίνουν «κοινός τόπος» και σαν τέτοια να αποτελέσουν υλική δύναμη, κατά τα λεγόμενα του αειμνήστου Ένγκελς...
Το 5ο αφορά την εμμονή στο πνεύμα του παρεμβατικού Κράτους που αναδύθηκε από το 2008 σε όλα τα διεθνή φόρα, κατεδαφίζοντας τις νεοφιλελεύθερες μπούρδες για τους «αυτοματισμούς» της αγοράς.
Και το 6ο αφορά την προτίμηση των ελληνικών τοπικών προϊόντων, τη λειτουργία του καταναλωτή ως ψηφοφόρου υπέρ της εγχώριας παραγωγής...
Θέλω να πω, ότι ακόμη κι όταν δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε δραματικότερο, μπορούμε τουλάχιστον να «ψηφίζουμε» τα προϊόντα που έχουν CODE BAR το 520. Να ψωνίζουμε σωστά αντί να γινόμαστε «ψώνια» (δηλαδή νούμερα, κορόϊδα κλπ), σύμφωνα με το πνεύμα μιας ευφυέστατης αφίσας, που κυκλοφορησαν προ καιρού οι εμπορουπάλληλλοι...).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου