Αυτοχειρία σοσιαλιστών...

"Νεοφιλελεύθερες παρωπίδες" (πηγή)

Κατασπαράζουν τους σοσιαλιστές.  Πολιτικό ρεύμα υπό εξαφάνιση;  
Του Γιώργου Δελαστίκ  (από το Έθνος)

Θανάσιμη είναι πλέον η πολιτική απειλή που αντιμετωπίζει η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία ως μία από τις δύο κυβερνητικές λύσεις του συστήματος. Ενας ένας οι σοσιαλιστές πρωθυπουργοί χάνουν την εξουσία επειδή εφαρμόζουν πρωτοφανή αντεργατικά μέτρα υπό την πίεση των συντηρητικών δυνάμεων που κυριαρχούν στην ΕΕ. Δεν διστάζουν να απεμπολήσουν τις αρχές τους προκειμένου να παραμείνουν στην εξουσία.

Αυτό μπορεί να παρατείνει την προσωπική τους κυβερνητική θητεία επί μερικούς μήνες ή ένα δύο χρόνια. Οδηγεί όμως σε κατάρρευση της ιδεολογικής και πολιτικής επιρροής της σοσιαλδημοκρατίας επί των κοινωνικών στρωμάτων που τη στηρίζουν επί έναν αιώνα και πλέον.

Ηρθε και η σειρά του Θαπατέρο, λοιπόν. Πολιτικά νεκρός θεωρείται πλέον ο Ισπανός σοσιαλιστής πρωθυπουργός από τις φιλικές του δυνάμεις στην ίδια του τη χώρα, ελάχιστα 24ωρα μετά την ανακοίνωση μέτρων λιτότητας κάτω από την πίεση της Γερμανίας, σε συνδυασμό με τις κερδοσκοπικές επιθέσεις εναντίον της Ισπανίας στο επίπεδο του διεθνούς δανεισμού.

Καταβαραθρώθηκε αμέσως το σοσιαλιστικό κόμμα στις δημοσκοπήσεις μετά την ανακοίνωση των πιο αντεργατικών μέτρων στην ιστορία της Ισπανίας και βρέθηκε εν ριπή οφθαλμού πάνω από εννέα (!) εκατοστιαίες μονάδες πίσω από τη Δεξιά. «Σβήνει το φως στο τέλος του τούνελ - Οι πολίτες απορρίπτουν το σχέδιο λιτότητας» ήταν οι χαρακτηριστικοί τίτλοι με τους οποίους παρουσίασε την προαναφερθείσα δημοσκόπηση η φιλοσοσιαλιστική εφημερίδα «Ελ Παΐς», η οποία σημειωτέον θεωρεί αναγκαία τα μέτρα. Πολιτική «κηδεία» τού κάνουν ήδη οι αρθρογράφοι της εφημερίδας παρά την εμφανή συμπάθεια που τρέφουν προς το πρόσωπό του, εκτιμώντας ότι είναι αδύνατον πλέον να επιβιώσει πολιτικά.

Με τα μέτρα «ο Θαπατέρο πρόδωσε τον ίδιο τον εαυτό του, διαψεύδοντας όλο τον προηγούμενο πολιτικό του λόγο ως εγγυητή των κοινωνικών δικαιωμάτων» γράφει σε άρθρο με τον χαρακτηριστικό τίτλο «Ναυάγιο» ο Ενρίκε Χιλ Κάλβο. «Ο Θαπατέρο αυτοκτόνησε πολιτικά παίρνοντας για απόφαση που θα του κοστίσει τη θέση του, γιατί αυτή η κίνηση θα τον κάνει να φύγει από την κυβέρνηση» υποστηρίζει ο αρθρογράφος.

«Η πολιτική δολοφονία του Θαπατέρο» είναι ο τίτλος άλλης ολοσέλιδης ανάλυσης της ίδιας εφημερίδας. «Ο Θαπατέρο κορύφωσε τη διαδικασία ρήξης της προσωπικής σύνδεσής του με τους εκλογείς του που τον χαρακτήριζε καθ’ όλη τη διάρκεια της κρίσης.

Τώρα είναι μόνο ένας επαγγελματίας πολιτικός, ένα μέλος του «κατεστημένου» τονίζεται στους τίτλους. Ανελέητο το συμπέρασμα: «Ηδη δεν ελέγχει την πολιτική και την οικονομία. Το μόνο στο οποίο μπορεί ακόμη να ασκήσει επιρροή είναι η διαδοχή του».

Πάμπολλα τα άρθρα, οι αναλύσεις, τα σχόλια, οι τίτλοι ανάλογου περιεχομένου. Βέβαιη πλέον η επάνοδος της Δεξιάς στην εξουσία εξαιτίας των μέτρων του Θαπατέρο, ο οποίος δεν έχει κανένα επιχείρημα να υποστηρίξει την εγκατάλειψη των σοσιαλιστικών, υποτίθεται, ιδανικών και πολιτικής του, πέρα από τις γνωστές μεγαλόστομες κενολογίες: «Η ευθύνη μου, η ευθύνη ενός προέδρου κυβέρνησης είναι να σκέπτεται το μέλλον της χώρας του περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο πολιτικό ή προσωπικό μέλλον» δήλωσε.

Μετά τον ηγέτη των Βρετανών Εργατικών Γκόρντον Μπράουν, ο οποίος με την πολιτική του τα έκανε μαντάρα και παρέδωσε την εξουσία στη Δεξιά, ο Θαπατέρο ακολουθεί με μαθηματική ακρίβεια τον ίδιο δρόμο. Ο Πορτογάλος σοσιαλιστής πρωθυπουργός Ζοζέ Σόκρατες είναι ήδη όμηρος της Δεξιάς της χώρας του εφαρμόζοντας ανάλογα, αλλά ηπιότερα ακόμα μέτρα και όλα δείχνουν ότι και στην Πορτογαλία οι σοσιαλιστές θα εκδιωχθούν κακήν κακώς από την εξουσία με τις πρώτες εκλογές.

Οσο για την Ελλάδα, όλοι έχουμε προσωπική άποψη για την πρωτοφανή ρήξη στις σχέσεις λαού και κυβέρνησης Παπανδρέου εξαιτίας των βάρβαρων μέτρων λεηλασίας μισθών και συντάξεων που επέβαλαν ΔΝΤ και ΕΕ, αλλά υλοποιεί και αναλαμβάνει το τεράστιο πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό κόστος ο πρωθυπουργός, ο οποίος δυστυχώς είναι και πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς. Τι σχέση έχει αυτή η ακραία αντεργατική πολιτική με τις αρχές της σοσιαλδημοκρατίας; Προφανώς καμία και γι’ αυτό δικαίως ο κόσμος αισθάνεται ότι εξαπατήθηκε και είναι εξαγριωμένος.

Η ουσία είναι ότι ενώ στις 15 χώρες της «παλιάς» ΕΕ είχαν απομείνει τέσσερις όλες κι όλες αμιγώς σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις (Βρετανία, Ισπανία, Ελλάδα, Πορτογαλία) η ζοφερή προοπτική είναι πως σύντομα ενδέχεται να μην υπάρχει καμία από αυτές στην εξουσία. Και αυτό όχι εξαιτίας κάποιας ιδεολογικής και πολιτικής υπεροχής των κομμάτων της Δεξιάς, όχι εξαιτίας της παγίδευσης των λαών σε δεξιές θεωρίες που τους εξαπατούν υποσχόμενες απατηλή ευημερία, όπως ο νεοφιλελευθερισμός, αλλά εξαιτίας της υποχώρησης των σοσιαλιστών ηγετών στις πιέσεις της παγκόσμιας Δεξιάς, της απεμπόλησης των αρχών τους και την εθελούσια μετατροπή τους σε όργανα εφαρμογής ακραία αντιλαϊκών πολιτικών. Είναι άξιοι της μοίρας τους. 

.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.

Κοιτάζω τη δήλωση Θαπατέρο παραπάνω (με τα πορτοκαλί γράμματα). Είναι καρμπόν τα λόγια του ΓΑΠ! Άλλη μια περίπτωση της συνταγής...
Κοιτάζω όμως και την στάση της Ελ Παΐς (με τα κίτρινα γράμματα παραπάνω) που πάντα στήριζε τους σοσιαλιστές. Κάτι σαν να λέμε "Ελευθεροτυπία" και "Νέα" στα καθ' ημάς. Αλήθεια, είδατε να βάζουν τέτοιους τίτλους; Όχι βέβαια! 

Προφανώς στην Ισπανία υπάρχει ακόμα δημοσιογραφία...