Nα μη χάσουμε τη μάχη στο επίπεδο των ιδεών και αξιών...

  (πηγή)

Ας προσέξουμε να μη χάσουμε τη μάχη στο επίπεδο των ιδεών και αξιών 
(από άρθρο της Μελίνας Βολιώτη στην ΑΥΓΗ)

Όσο και να θέλεις να αποφύγεις τις εκφράσεις - θρίλερ, δεν μπορείς. Γιατί η πραγματικότητα εξελίσσεται πέραν και πάνω από τους εφιάλτες μας. Στην πράξη έχουμε ήδη υποστεί ήττα. Ως λαός, ως λαοί. Ήττα πολιτισμική είναι η κοινωνική ασφάλιση να θεωρείται απλώς δημοσιονομικό μέγεθος και όχι ύψιστο κοινωνικό δικαίωμα. Ήττα πολιτισμική είναι η μεταρρύθμιση στην Τοπική Αυτοδιοίκηση να αξιολογείται με κύριο κριτήριο τη δημοσιονομική επίπτωση της συνένωσης των δήμων. Από πού, πότε, πώς αυτή η μονομέρεια, που είναι ίδιον του νεοφιλελευθερισμού, διαχύθηκε σε όλη την κοινωνία και αγκάλιασε τόσο μεγάλο μέρος του πολιτικού φάσματος;

Τουλάχιστον, ας προσέξουμε να μη χάσουμε τη μάχη στο επίπεδο των ιδεών και αξιών. Γιατί, αν εκεί δεν συμφιλιωθούμε με τις βαθύτατα συντηρητικές πρακτικές της κυβερνώσας, εδώ και στην Εσπερία, ελίτ, υπάρχει ελπίδα το κλίμα να αντιστραφεί. Δεν είμαστε άλλωστε χωρίς εργαλεία σε αυτόν τον ανένδοτο ιδεολογικό αγώνα που πρέπει να κηρύξουμε. Η διεθνής κοινότητα έχει αποθησαυρίσει ένα αξιολογότατο κεφάλαιο ουμανιστικών αξιών και προταγμάτων. Η διεθνής νομοθεσία έχει αναγάγει τα ανθρώπινα δικαιώματα σε ευαγγέλιο του κοσμικού βίου. Το Σύμφωνο για τα Οικονομικά, Κοινωνικά και Πολιτιστικά Δικαιώματα του 1966 έχει διαρκή επικαιρότητα και σήμερα είναι χρήσιμος οδηγός όσο ποτέ. Τα κείμενα αυτά έχουν ένα χαρακτηριστικό. Αναδεικνύουν τον ρόλο της πολιτείας, της διαχρονικής διακυβέρνησης δηλαδή, ως εγγυήτριας στην εφαρμογή των οικονομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, που βάλλονται εκ θεμελίων σήμερα. Πράγμα που τα νεοφιλελεύθερης έμπνευσης ντοκουμέντα των τελευταίων δεκαετιών αυτό το παραβλέπουν και εναποθέτουν την αποκλειστική ευθύνη της εύρεσης δουλειάς και της ασφάλισης στα άτομα. Εντάξει, η ατομική ευθύνη υπάρχει.

Αλλά και η ευθύνη της πολιτείας στη διασφάλιση των όρων της ανάπτυξης, της δημιουργίας θέσεων απασχόλησης και της αναδιανομής δεν αίρεται. Ίσα - ίσα μαρτυρεί την κοινωνική ευθύνη την οποία φέρει η πολιτεία απέναντι στο κοινωνικό σύνολο. Μα, θα μου πεις, δεν υπάρχει και ιδιωτικός τομέας του επιχειρείν; Ασφαλώς, αλλά και πάλι η πολιτεία θέτει τους όρους λειτουργίας του. Αυτή δημιουργεί το πλαίσιο για να μπορούν να δρουν τα κοινωνικά υποκείμενα, οι φορείς, οι πολίτες. Μόνο έτσι οικοδομούνται συνθήκες ευνομίας και ευημερίας, που είναι τελικά ο σκοπός της κοινωνικής προόδου.

Τι γελοίο είναι τούτο 'δώ τελευταία, τι απάνθρωπο και αρχαϊκά αναχρονιστικό, το οικονομικό αποτέλεσμα, η συσσώρευση να γίνονται αυτοσκοπός και να μην αναδιανέμονται προς όφελος των πολιτών! Και ιδιαίτερα εκείνων που έχουν ανάγκη στήριξης και προστασίας. Τι ανταγωνισμός είναι αυτός και δικαίωση του γνωστού ανθρωποφαγικού ρητού «ο άνθρωπος για τον άνθρωπο λύκος». Επανέρχομαι.  

Όσο εμείς μέσα μας λέμε ΟΧΙ σε κάθε βάρβαρο, απολίτιστο, οπισθοδρομικό μέτρο, η νίκη των πολιτικών επιτελείων είναι υπό αμφισβήτηση. Έχει κοντά ποδάρια. Αρκεί να μη χάσουμε την κορυφαία μάχη, αυτή της ελεύθερης συνείδησης και της αξιοπρέπειας!

Το βλέπεις κι εσύ, άλλωστε, δεν τους φτάνει που παίρνουν μέτρα αντιλαϊκά. Θέλουν να τα συνοδέψουν με ψευδοεπιχειρήματα από τη μία και από την άλλη να πλήξουν το φρόνημα του λαού. Ενός λαού που ούτε ο χιτλερικός φασισμός δεν τον γονάτισε, παρά οργάνωσε τη μεγαλειώδη αντίσταση σε όλα τα επίπεδα και όλες τις μορφές. Και αυτός ο λαός δεν είπε ακόμα την τελευταία του λέξη...