Το ζήτημα της βίας

 (πηγή)

Το ζήτημα της βίας. Ενα κρίσιμο σημείο διαφοροποίησης για την ελληνική αριστερά

Του Μ.Π. (αναγνώστις) (από ΑΥΓΗ)
 

Η τραγωδία της προηγούμενης εβδομάδας, ο εν ψυχρώ φόνος τριών νεαρών εργαζομένων- κατά τα φαινόμενα έργο των γνωστών κύκλων που χαίρονται σε κάθε αναμπουμπούλα- αποδείχτηκε καταλυτικός για τις πολιτικές εξελίξεις. Επέδρασε όμως και στις διαθέσεις, το συναίσθημα των αγωνιζόμενων πολιτών. Το πλατύ ποτάμι που ξεχύθηκε χωρίς ενδοιασμούς στον δρόμο για να πει το όχι του στην παραβίαση των πιο καίριων συνταγματικών του δικαιωμάτων, σαν να μούδιασε - από ανθρωπιά και δέος- κι από ένα αίσθημα αδικίας απροσμέτρητο. Τι άραγε έχουμε να αντιπαραθέσουμε στο υποκριτικό πένθος κομμάτων και ΜΜΕ; Τϊποτε, εξόν τις ιδέες και τις αξίες μας. Για μας πατρίδα είναι οι άνθρωποι, και θ’ άξιζε ίσως να προσθέσουμε όλοι τις σκέψεις που μας πνίγουν μ’αφορμή τα γεγονότα των ημερών και τα άκρως ανησυχητικά τους μηνύματα.

Η βία γεννάει την άλλη βία. Όλοι το γνωρίζουν δα αυτό,είναι ιστορικός νόμος. Όπως επίσης γνωρίζουν ότι η καλοσύνη δεν γεννά πάντοτε την καλοσύνη του άλλου, γιατί οι ψυχές «επαχύνθηκαν». Χόντρυναν οι ψυχές από το κυνήγι της καριέρας, του βολέματος, της αναγνωρισημότητας - αξίζουν δεν αξίζουν. . . Κι’ έτσι, τώρα πια, τη βία την τροφοδοτεί και η αδιαφορία του μέσου πολίτη, όποιου δηλαδή δεν ένιωσε ακόμη στο πετσί του την κρύα ανάσα των μέτρων λιτότητας, αλλά και του εξοικιωμένου με τα βίαια δρώμενα, ανεγκέφαλου, παθητικού θεατή- του απολίτικου μέσου ψηφοφόρου και άριστου πελάτη των αστικών κομμάτων. Σήμερα μόλις άκουσα και τούτο το απίστευτο, «Καλά κάνουν. Πώς αλλιώς θα μας έδιναν τη σύνταξη;»

Πόσο μαλακός ο άνθρωπος αλήθεια... σαν το χόρτο.

Και πόση, αλήθεια απόσταση από τις αξίες που ενέπνεαν τους λαούς της Ευρώπης τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια, όταν ειρήνη και ανθρωπιά σήμαιναν τον κανόνα κι όχι ένα μακρινό ζητούμενο. Το παλιό μάθημα της ιστορίας όμως επανέρχεται σήμερα,κι είναι η κρίση που το φέρνει.

Υπάρχει πολλών λογιών βία σύντροφοι. Αιματηρή κι αναίμακτη. Βία είναι ο φόνος, βία και το ψεύδος των ΜΜΕ, αλλά και η παρεμπόδιση άσκησης των ατομικών και των συνταγματικών μας δικαιωμάτων, κι ακόμη η λογοκρισία, οι διακρίσεις μεταξύ «δικών»και «ξένων», τα τρομαχτικά σύνορα του σεχταρισμού και της μισαλλοδοξίας, της υποτίμησης του άλλου ανθρώπου. Κι ακόμη τα ποικίλα κομματικά τείχη, με τα τραγικά στις συνέπειές τους Καβαφικά πρόσημα... Η αποξένωση, η αλλοτρίωση, απλώνει σαν λεκές ως προς τον άλλο, τα λόγια και τις σκέψεις του, μόνο και μόνο επειδή είναι ο άλλος, και δεν μπαίνουμε στον κόπο ούτε καν να τα σκεφτούμε. Πώς όμως να αναστήσεις μαζικό οργανωμένο κίνημα με τέτοια μυαλά; Μένεις στη φτώχεια των χαμένων ευκαιριών και τη γκρίνια των χαμένων ανοίξεων.

Όπως κι αν έχει, η βία εκπορεύεται από τη λογική του αυταρχισμού, την όποια εξουσία. Εάν σήμερα έχει λόγο- και πρέπει να έχει- ο καθένας για τη δημιουργία μιας πλατιάς συμπαράταξης των αριστερών δυνάμεων, ίσως χωρούν στον προβληματισμό των ημερών και δυο λόγια περί αξιών. Όχι αφηρημένα και αποσπασμένα από τις ανάγκες του κινήματος, αλλά στενά συναρτημένα με τις χρόνιες παθολογίες και τις απογοητευτικές για τόσους αριστερούς ανθρώπους αδυναμίες του. Αδυναμίες που πρώτοι και καλύτεροι ανακαλύπτουν οι σταθεροί εχθροί κάθε κοινωνικού αγώνα.

Δεν έχετε καλή περιφρούρηση, μας λένε μεσ’ τη θλίψη... Ή πάλι, Όλοι οι νέοι σήμερα έχουν σκαρτέψει... Δεν είναι ώριμα λόγια αυτά, μάλλον προφάσεις εν αμαρτίαις μοιάζουν. Είναι εύκολο να τα φορτώσουμε όλα στους νέους, κι’ αν είμαστε δάσκαλοι, πολύ φοβούμαι πως είναι και ανάξιο. Γιατί οι μαθητές συνήθως κάτι παίρνουν από τον δάσκαλο ή το γονιό-με θετικό ή αρνητικό τρόπο.

Δυστυχώς τα μαθήματα των τελευταίων δεκαετιών προς τους νέους δεν είναι καλά. Κακός δάσκαλος η κατανάλωση, κακός κι ο ανταγωνισμός»φάε τον συμμαθητή σου να σου πουν όλοι το ποθητό μπράβο»,κάκιστος ο εμπορικός κινηματογράφος, άθλια τα πρότυπα της τρέχουσας μαγκιάς. Και χειρότερος απ’ όλους ο πολιτισμός του παγκόσμιου εγωτισμού, η φενάκη της ασύδοτης πρωτοβουλίας που δεν αποδέχεται άλλο κανόνα, εξόν την προσωπική επιλογή, ούτε άλλη δέσμευση εξόν το «έτσι μ’ αρέσει», είτε το λέει ένας εργοδότης είτε ένας ανεύθυνος «επαναστατημένος « πιτσιρικάς, αλλά συχνά κι ένα όργανον της τάξεως.

Σε τέτοιο κλίμα όλα μοιάζουν επιτρεπτά. Αρκεί να εξυπηρετούν τους σκοπούς ή και τις φαντασιώσεις του κάθε τυχάρπαστου-του κάθε αγύρτη.

Πολύ παλιά ασθένεια, που εκδηλώνεται σταθερά σε περιόδους παρακμής κι αποτελεί χαρακτηριστικό της κατρακύλας στον φασισμό, το πολιτικό έγκλημα. Τέσσερις δολοφονίες και μια καμένη βιβλιοθήκη, της Νομικής, μέσα σε δύο χρόνια λένε πολλά.

Ωστόσο υπάρχουν γύρω μας και τα άλλα παιδιά,εκείνα που εργάζονται, εκείνα που αγωνίζονται και δεν νομιμοποιούμαστε να τα τσουβαλιάζουμε συλλήβδην, γιατί είναι η ελπίδα, το αύριο του τόπου.

Μάλλον θα πρέπει να φροντίσουμε για τη δημιουργία ενός χώρου που θα στεγάσει τις αναζητήσεις τους, θα είναι ανοιχτός στο λόγο και τον προβληματισμό τους. Ένα έντυπο λ. χ., μια λέσχη, ένα δικό τους μέσο έκφρασης αλλά και ανταλλαγής, επικοινωνίας-και όχι μόνο διαδικτυακής αλλά ζωντανής, άμεσης, ανθρώπινης.

Πιστεύω πως η νεολαία έχει απόλυτη ανάγκη να στεριώσει κάπου ιδέες,να έχει την ευκαιρία ν’ ανακαλύψει απ’ την αρχή και με τη δική της δαπάνη στοχασμού και αισθήματος τις αξίες της ζωής, την αλληλεγγύη, την ανιδιοτελή κατάθεση, τη συμβολή της στη συνέχεια της παράδοσής μας- τόσο στους αγώνες και τις αντιστάσεις όσο και στον πολιτικό στοχασμό και τον δημοκρατικό διάλογο, που οξύνουν το κριτικό πνεύμα και την απαιτητικότητα.

Η παρούσα κρίση ήδη μας ενεργοποιεί όλους, μικρούς - μεγάλους και μάλλον είναι μέσα σ’ αυτή τη μάχη που δίνεται η δυνατότητα και για παρόμοιες κινήσεις, εκτός τακτικών συνεδρίων, από τις ίδιες τις ανάγκες του κινήματος να πείσει, να εμψυχώσει και να εξηγήσει-να οργανώσει την άμυνα των ανθρώπων ενάντια στα θηρία της διεθνούς κερδοσκοπίας και της κυβερνητικής αναλγησίας.

Τα οργισμένα, δικαίως, νιάτα του συνασπισμού της ριζοσπαστικής αριστεράς δεν είναι αμνοερίφια, είναι άνθρωποι με τις αγωνίες τους, τους αγώνες τους, και πάνω απ’ όλα τα πρώτα θύματα της πολιτικής επίθεσης στα κοινωνικά δικαιώματα, μαζί με μας τους «παππούδες». Ποιος έκρινε το επίπεδο της δημοκρατίας από τη θέση των παιδιών και των γερόντων δεν θυμούμαι, αλλά νομίζω πως καλά το έλεγε.

Η πρωτιά αυτή στα άδικα μέτρα, που σαρώνουν παλιές κατακτήσεις στην παιδεία, την υγεία,την ποιότητα ζωής, υποδεικνύει και τις προτεραιότητες. Οι ηλικιακές ομάδες οφείλουν κάπου να συναντηθούν και να βάλουν νερό στο κρασί τους.

Γιατί μοιάζει και λιγάκι μπόσικο ένας χώρος που αγωνίζεται για κοινωνική δικαιοσύνη, πολιτισμό, ελευθερίες, για το περιβάλλον που καταρρέει, ενάντια στις διακρίσεις και την καταστολή-να θεωρεί κάποιες μορφές βίας ή αυταρχισμού θεμιτές. Η αριστερά εχει πληρώσει πολύ ακριβά το τίμημα του συγκεκριμένου αμαρτήματος κατά το παρελθόν-τόσο ακριβά που ακόμα δεν λέει να ορθοποδήσει.

Τα όρια της ανθρωπιάς μας πρέπει να γίνουν αντικείμενο υπεράσπισης απ’ όλους μας, αλλά και κύριο χαρακτηριστικό της ιδιαίτερης ταυτότητας μας.