"Αποπληθωρισμός" μόνο μισθών!

 (πηγή)

(Από ΑΥΓΗ)

Θυμάστε τον Στρος Καν, όταν, υιοθετώντας τη σκληρή νεοφιλελεύθερη ορθοδοξία, υποδείκνυε και προέβλεπε για την Ελλάδα ότι εισέρχεται στην περίοδο αποπληθωρισμού; Εννοούσε, όπως έλεγε, μείωση μισθών, αλλά και τιμών.

Στο πρώτο σκέλος έπεσε μέσα! Πράγματι οι μισθοί (και μάλιστα με διοικητικό τρόπο στον δημόσιο τομέα) θα πέσουν - σε ορισμένες περιπτώσεις και 25%! Το ίδιο και οι συντάξεις. Εκεί, όμως, που τα διατάγματα Στρος Καν φαίνεται να πέφτουν έξω είναι στο σκέλος των τιμών.

Με βάση την εκτίναξη του τιμάριθμου τον Απρίλιο, αναμένεται ότι ο μέσος πληθωρισμός το 2010 θα διαμορφωθεί στο 4,1% έναντι 1,2% το 2009.

Και πώς αλλιώς να γίνει, όταν οι συντελεστές ΦΠΑ αυξήθηκαν, καθώς και οι Ειδικοί Φόροι Κατανάλωσης; Η εκτίναξη του πληθωρισμού είναι αποτέλεσμα του ίδιου πακέτου μέτρων, που κόβει άγρια τους μισθούς και επιβαρύνει με φόρους τα προϊόντα.

Και πώς να πέσουν οι τιμές, όταν, μεσούσης της κρίσης, ένα χρόνο τώρα, αυξάνονται τα ποσοστά κέρδους των επιχειρήσεων, στην ουσία εξισορροπείται η πτώση της ζήτησης με την αύξηση των κερδών; Σε μια οικονομία με μονοπωλιακή διάρθρωση και με καχεκτικές ή και διαβρωμένες υπηρεσίες ελέγχου των συνθηκών ανταγωνισμού, μπορούμε, άραγε, να ελπίζουμε σε στοιχειώδη τιθάσσευση της κατ' ουσίαν αισχροκέρδειας;

Ποιον κοροϊδεύει το ΔΝΤ όταν υποθέτει ότι ο μέσος πληθωρισμός στην Ελλάδα το 2010 θα είναι 1,9%;

Καθώς η ύφεση σμπαραλιάζει την οικονομία και προκαλεί εκατοντάδες χιλιάδες νέες απολύσεις και χάνονται θέσεις εργασίας, εκτοξεύεται η ανεργία. Ο συνδυασμός πληθωρισμού και ανεργίας σε υψηλά επίπεδα επαναφέρει τον εφιάλτη του στασιμοπληθωρισμού.

Απέναντι σ' αυτή την εφιαλτική πραγματικότητα, οι κινητοποιήσεις των εργαζομένων αποκτούν σημασία επιβίωσης. Και αναδεικνύεται επιτακτικά η ανάγκη να ανοιγούν δρόμοι ανάπτυξης, που εξ αντικειμένου ανατρέπουν τη μέγκενη του στασιμοπληθωρισμού. Η μάχη κατά της ακρίβειας έχει κομβική σημασία για την υποστήριξη του λαϊκού εισοδήματος, για να μη μετατραπεί ο αποπληθωρισμός σε μονομερή κίνηση, σε περαιτέρω λεηλασία του εισοδήματος. Αντιστρέφοντας τη μονομέρεια των κυρίαρχων πολιτικών, μπορούμε να διεκδικήσουμε με όρους μαζικού κινήματος τον αποπληθωρισμό των τιμών, δηλαδή των κερδών.