Το χαβιάρι μαύρο, το ροκφόρ μουχλιασμένο…

Ενα από τα βασικά τρικ του προπαγανδιστικού μπαράζ υπέρ της βίαιης αναδιάρθρωσης της ελληνικής κοινωνίας, σε βάρος της μισθωτής εργασίας, είναι η ενοχοποίηση όλου συλλήβδην του «ελληνικού λαού» για τα χρόνια της «πλαστής ευημερίας» που εξέπνευσε. Κάποιες όμως φορές, τα παραδείγματα που επιστρατεύονται μας αποκαλύπτουν τον (πραγματικό) κόσμο μέσα στον οποίο ζουν και κινούνται τα επιτελεία αυτής της «επικοινωνιακής» διαχείρισης.  (από iospress)

«Νοικοκυριά σε ύφεση» είναι π.χ. ο τίτλος του ρεπορτάζ του «Κ» (της «Καθημερινής» των Αλαφούζου-Παπαχελά), με «τρεις τυπικές ελληνικές οικογένειες» να μας «ανοίγουν τους λογαριασμούς τους» σε καιρό κρίσης (1.2.09). Ιδέα όντως ενδιαφέρουσα – μόνο που παθαίνεις σοκ διαπιστώνοντας τι ακριβώς θεωρείται από την καλή εφημερίδα σαν «τυπική ελληνική οικογένεια»: το «φτωχότερο» από τα τρία δείγματα έχει μηνιαίο εισόδημα 4.475 ευρώ το μήνα, τα δε άλλα 6.883 και μέχρι 30.000 ευρώ!

Οσο για τις επιπτώσεις της κρίσης, αυτές αποτυπώνονται σε μελαγχολικές εξομολογήσεις όπως η παρακάτω: «Αδυνατώ πιά να αγοράσω επώνυμα ρούχα. Πηγαίνω σε δυο πιο οικονομικά μαγαζιά στο Χαλάνδρι, για να πάρω ό,τι χρειάζομαι για τη δουλειά – φτηνομπλουζάκια, τέτοια. Δεν θα πάω πια στου ‘Βάρδα’, όπως συνήθιζα». Με τέτοιο επίπεδο ζωής, λογικό δεν είναι να σφίξουμε κάπως το ζωνάρι προκειμένου, όπως μας καλεί ο κ. Παπακωνσταντίνου, «να σωθεί η χώρα»;

Ανάμεσα στις γραμμές του ίδιου ρεπορτάζ διακρίνουμε ωστόσο -υπό μορφήν «εξόδων»- κάποιους άλλους συμπολίτες μας:

* Η ανώνυμη π.χ. «κοπέλα» που τα καλοκαίρια «προσέχει» τον εννιάχρονο γιο της οικογένειας των 4.475 €, «κοστίζει 100 ευρώ την εβδομάδα». Βγάζει, δηλαδή, μόλις 400 ευρώ το μήνα – για απασχόληση ισόχρονη, υποθέτουμε, με την απουσία των γονέων απ’ το σπίτι.

* Η «γυναίκα για την καθαριότητα στο σπίτι» της ίδιας οικογένειας, που λόγω κρίσης «έρχεται» πια μόνο «κάθε 15 ή ακόμη και 20 μέρες», παίρνει 60 ευρώ το μήνα. Τουτέστιν, έχει μεροκάματο 30 ή 40 ευρώ.

* 15.000 ευρώ το χρόνο (μείον το ΙΚΑ) πληρωνόταν ο υπάλληλος στο μαγαζί της τρίτης οικογένειας, που απολύθηκε λόγω κρίσης, ενώ άγνωστες παραμένουν οι απολαβές του «έκτακτου υπαλλήλου για τις γιορτές» – που φέτος δεν προσλήφθηκε («ούτε καν» αυτός…) στο ίδιο μαγαζί.

* 800 ευρώ είναι ο μηνιαίος μισθός της γυναίκας που απασχολεί η οικογένεια των 6.883 € «για βοήθεια στην κατάκοιτη μητέρα του συζύγου», χωρίς να προσδιορίζεται αν δουλεύει 8ωρο ή 24ωρο.

Οπως δεν μαθαίνουμε τίποτα για τον προϋπολογισμό όσων δουλεύουν στα «ιδιωτικά σχολεία των παιδιών», στο «συνοικιακό κομμωτήριο» που «αντικατέστησε το καλό», στα «απλά ταβερνάκια» και τις «αλυσίδες με φτηνά ρούχα» όπου κατέφυγαν οι εν λόγω μικρομεσαίοι μετά την έκπτωσή τους απ’ τον πρωτοκλασάτο καταναλωτικό παράδεισο. Ενός ολόκληρου κόσμου, δηλαδή, που προφανώς δεν συνυπολογίζεται στις «τυπικές ελληνικές οικογένειες» – και, ως εκ τούτου, το ρεπορτάζ δεν μπαίνει στον κόπο να μας διαφωτίσει πώς τα φέρνει βόλτα.

Στο ίδιο ακριβώς μήκος κύματος, ο Σταύρος Θεοδωράκης καταγράφει στο www.protagon.gr (26/4/10) «όσα πρέπει να ξεχάσουμε» πιά: «τα κολωνακιώτικα τακούνια των 485 €», «τα ρολόγια των 13.970 της πλατείας Συντάγματος», «τα δίκλινα έναντι 199 € τη βραδιά», «τα δεκάευρα στα πουρμπουάρ» κ.ο.κ.

Σε ποιους ακριβώς απευθύνεται ο έμπειρος δημοσιογράφος; Απλά μαθηματικά του δημοτικού θα αρκούσαν, πάντως, για να διαπιστώσει πως οι αγοραστές των παραπάνω «αγαθών» δεν πρόκειται να «ξεχάσουν» τίποτα: το πακέτο Παπανδρέου-ΔΝΤ ουδόλως τους θίγει, απεναντίας εκπληρώνει τις πιο μύχιες επιθυμίες τους σε βάρος των μισθωτών (τους). Για την «ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας» της οικονομίας «μας», ρε γαμώτο!