Παραμένω άφωνος από την τραγική κατάληξη της πορείας της Τετάρτης (5/5). Δεν ξέρω τι να πω, δεν μου βγαίνει κάτι να γράψω σε άρθρο, αν και με καίει. Προσπαθώ να αφομοιώσω τον καταιγισμό των πληροφοριών- πολλές με υπερβαίνουν, με ξεπερνούν.
Μάλλον είμαστε απαλή γενιά, δεν έχουμε μάθει σε πολεμικές καταστάσεις. Μεγαλώσαμε σε καθεστώς μειωμένης έντασης, σταδιακά κλιμακούμενης, και τώρα το πράγμα είναι δύσκολα διαχειρίσιμο. Πολλές απόψεις παντού- σαν αυτές που επικαλέστηκε ο Άντυ Γουόρχολ. Φανατισμένες, ποτισμένες με ιδεολογικό φαρμάκι, διάσπαρτες, μα εναγώνιες συνάμα. Ένα μάγμα από δίκαιες και άδικες, που αλληλοσυμπληρώνονται και αλληλοεξοντώνονται.
Με λύπη μου συμφωνώ με τη φράση του Κ. Παπούλια: "Η χώρα μας έφτασε στο χείλος της αβύσσου". Λέξεις που στοιχειώνουν το μυαλό μου- διότι παύουν απλώς να διαχέουν λυρισμό, να είναι όμορφα διατυπωμένες λέξεις. Μοιάζουν πραγματικές. Είναι εικόνα του σήμερα.
Τρεις νεκροί εργαζόμενοι. Δολοφονημένοι από εγκληματίες που κραδαίνουν μολότοφ. Τρεις ζωές στο θάνατο, μία χώρα παγωμένη, δυστυχισμένη, φοβική και φοβισμένη- που της ταιριάζει το πένθος.
Με πολίτες οργισμένους από τις αλλεπάλληλες σταγόνες που όχι μόνο ξεχείλισαν το ποτήρι της υπομονής/ανοχής, το θρυμμάτισαν κι' όλας. Και η χώρα περπατά ξυπόλητη στα σπασμένα γυαλιά, ματώνει. Είναι ανέλπιδη.
Γαμώτο. Μία χώρα με Ιστορία αιώνων, ένας τόπος όμορφος μες την ιδιαιτερότητα του, παίζει τώρα ρόλο πρωταγωνιστικό στη διεθνή σκηνή. Με τον πλέον αρνητικό τρόπο. Θύμα του εαυτού της, άθυρμα καιροσκοπισμών.
Μία χώρα που τρώει τα παιδιά της. Διώχνει τα καλύτερα μυαλά της, τιμωρεί αδιάκοπα τους πολίτες της. Που με τη σειρά τους, αθώοι του αίματος ή μικρό-συνένοχοι του κακού, χαμένοι στο συναισθηματισμό τους, περιδεείς στο φως των μελλούμενων, οργίζονται, εκρήγνυνται, αγριεύουν. Μία βάρβαρη χώρα- κανιβαλική... δικαίως και αδίκως μαζί.
Με τον πολιτικό της κόσμο κατώτερο των περιστάσεων. Αλαφιασμένο, συμφεροντολόγο και βοερό μέσα στο Κοινοβούλιο. Και τους πολίτες της έξαλλους, θολωμένους και επιθετικούς έξω από τη Βουλή. Εικόνα τέλους.
Μέρες τώρα προσπαθώ να πρωτοτυπήσω, στύβω το μυαλό μου για να γράψω κάτι το αισιόδοξο. Τίποτα. Να προτείνω κάποια λύση για τη συνέχεια. Τίποτα. Οι καταστάσεις είναι εξαιρετικά άγριες και με ξεπερνούν.
Έσκασε η φούσκα της μεταπολιτευτικής Ελλάδας και γέμισε ο τόπος οδύνη, μπόχα, χρέη και κακό. Αδιανόητο, ασύλληπτο- μολονότι πολλές περιοχές της νέας κατάστασης είχαν από καιρό προβλεφθεί. Είχαν από μόνες τους προειδοποιήσει. Τώρα κάθε πιθανή πρόβλεψη μοιάζει κενή, αβέβαιη, παρακινδυνευμένη. Ευχολόγιο ίσως ή αυτοτροφοδοτούμενη προφητεία. Και με τούτα δεν γράφεις Ιστορία.
Υγ: Μία στάλα αισιοδοξίας: διαπιστώνω ότι τα διεθνή ΜΜΕ άφησαν για λίγο τα spread, τα δημοσιονομικά, τα άψυχα νούμερα και ασχολούνται και με τους ανθρώπους πίσω από αυτά. Βοήθησαν σε αυτό οι κινητοποιήσεις. Μπορεί και να αποτελέσουν σπίθα για γενικότερο ξεσηκωμό- εκτός συνόρων. Εναντίον της αδικίας των αριθμών και του χορού των τεράτων τους.
Πτώχευση γενικώς...
Ποτέ δεν ήταν εύκολη η διαχείριση οιονεί πολεμικών καταστάσεων. Απλά για πολλούς από μας είναι το βάπτισμα του πυρός. Μετά τους γιαλαντζί θριάμβους η πραγματική καταστροφή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα ζήσουμε.