Βία στη βία του... Καντάφι;

σκίτσο του Βαγγέλη Χερουβείμ από την Αυγή

των Γιάννη Μπαλάφα

Κώστα Ζαχαριάδη

από την Αυγή

Όταν κάτι ευχάριστο σε πλημμυρίζει, θέλεις να το μοιραστείς με τους γύρω σου, συχνά με τον γραπτό λόγο. Δυστυχώς, στις μέρες μας, που τα ευχάριστα σπανίζουν, πνίγεσαι συχνά απ' όσα αρνητικά σε περιβάλλουν. Για παράδειγμα από τον Παπανδρέου, τον Πεταλωτή, τον Πάγκαλο και την κυβέρνησή τους, με τα ασύστολα ψέματα, τα ανομολόγητα σχέδια, τον πόνο που δημιουργούν με τις ενέργειές τους.

Για τον ίδιο λόγο σήμερα γράφουμε για τη Λιβύη. Για τον δικτάτορα Καντάφι και για την επέμβαση και τους βομβαρδισμούς των δήθεν ανθρωπιστών. Για τη Λιβύη, όπου περισσεύουν η υποκρισία και η διγλωσσία, ενώ, απ' όλες τις πλευρές, χάνονται ζωές. Όταν το τσουνάμι των λαϊκών αραβικών εξεγέρσεων έφθασε στη Λιβύη, το δικτατορικό καθεστώς του Καντάφι αντέδρασε βίαια. Έχοντας στρατιωτική υπεροπλία ανάγκασε σε υποχώρηση τους εξεγερθέντες, σκότωσε, κατέστρεψε και απείλησε με γενικευμένη σφαγή. Ο ΟΗΕ αντέδρασε και με ένα ασαφές (;) ψήφισμα άνοιξε τον δρόμο στη στρατιωτική επέμβαση στο όνομα της προστασίας των αμάχων. Στη βαρβαρότητα του Καντάφι αντιπαρατίθεται η βαρβαρότητα των βομβαρδιστικών και του πολέμου. Βία ενάντια στη βία.

Οι δημοκράτες, οι προοδευτικοί και αριστεροί άνθρωποι όπου γης, που υποστηρίζουν τα αραβικά προοδευτικά κινήματα, δεν μπορούν να εγκρίνουν τη συνεχιζόμενη επέμβαση των «συμμάχων» στη Λιβύη, γι' αυτό η θέση του Συνασπισμού και του Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς, για άμεση, συνολική και άνευ όρων κατάπαυση του πυρός, ανταποκρίνεται στα συμφέροντα του λιβυκού λαού, αλλά και στον στόχο της υπεράσπισης της ειρήνης στην ευρύτερη περιοχή.

Ορισμένοι, και μάλιστα αριστεροί, επικροτούν τη στρατιωτική επέμβαση χαρακτηρίζοντάς την «ανθρωπιστική βοήθεια» και «δίκαιο πόλεμο». Είναι, όμως, έτσι; Δεν τους προβληματίζει η επιλεκτική ευαισθησία για τη Λιβύη και η αδιαφορία είτε για την εισβολή στρατευμάτων της Σαουδικής Αραβίας στο Μπαχρέιν, για να συντρίψουν τον αγώνα του λαού του, είτε για τις πρόσφατες σφαγές στην Ακτή του Ελεφαντοστού, είτε για τους όχι πολύ μακρινούς βομβαρδισμούς της Γάζας από το Ισραήλ;

Και ακόμα είναι άσχετο το ενδιαφέρον των δυτικών πετρελαϊκών εταιρειών για το λιβυκό πετρέλαιο; Οι αεροπορικές επιδρομές, ως απάντηση στη βαρβαρότητα του καθεστώτος Καντάφι, φέρνουν για άλλη μια φορά στην επιφάνεια το πρόβλημα της βίας, της προσφυγής στη βία.

Για τη δικιά μας αριστερά, τη σύγχρονη δημοκρατική και σοσιαλιστική αριστερά, η χρήση βίας δεν είναι επιλογή μας ούτε στις κοινωνικοπολιτικές διαμάχες ούτε στις διεθνείς σχέσεις. Δεν υπάρχει η «καλή» βία που θα αντιπαρατεθεί στην «κακή» βία του Καντάφι. Πρόκειται για θέση αρχής, για αφετηριακή θέση. Τα αποτελέσματα από τη χρήση βίας είναι πάντοτε αρνητικά. Ας θυμηθούμε το Ιράκ, όπου η εισβολή των Αμερικανών με πρόσχημα την ανατροπή του αντιδημοκρατικού καθεστώτος του Σαντάμ οδήγησε σε γενίκευση της αιματοχυσίας, σε εμφύλιο και αδιέξοδο, αποδεικνύοντας ότι η δημοκρατία δεν εγκαθιδρύεται με εισαγόμενη βία, δεν μπορεί ποτέ να προέλθει από τα βομβαρδιστικά αεροπλάνα του ΝΑΤΟ.

Η ιστορία επαναλαμβάνεται στη Λιβύη. Οι αεροπορικές επιθέσεις, η γενίκευση της βίας δεν θα βοηθήσουν τους εξεγερμένους Λίβυους, δεν θα φέρουν την ειρήνη. Το φάρμακο αποδεικνύεται εξίσου βλαβερό με το κακό που υποτίθεται ότι θέλει να θεραπεύσει.

Η θέση της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, ότι δεν υπάρχει στρατιωτική λύση στην κρίση της Λιβύης, δεν σημαίνει απραξία της διεθνούς κοινότητας. Ας μην ανησυχεί ο καλός δημοσιογράφος που «εμπιστευτικά» θεωρεί καθήκον τής διεθνούς κοινότητας την πολεμική παρέμβαση.

Αντίθετα, η Ευρωπαϊκή Αριστερά καλεί σε γενικευμένη κατάπαυση του πυρός, που θα μπορούσε να προωθηθεί με την αποστολή και παρεμβολή μεταξύ των αντιμαχόμενων μιας πολυεθνικής ειρηνευτικής δύναμης, με την αποκλειστική ευθύνη του ΟΗΕ. Πολιτικές και διπλωματικές αποστολές και προσπάθειες χρειάζονται και όχι αεροπλανοφόρα.

Αντίθετα, η κλιμάκωση της βίας και από τις δύο πλευρές, θα οδηγήσει σε ακόμη περισσότερο αίμα και πόνο, με θύμα τον λιβυκό λαό, τις ελευθερίες του, τη δημοκρατία. Ο Καντάφι και οι «ανθρωπιστές» με τα βομβαρδιστικά, σε ρόλο -για να θυμηθούμε άλλες εποχές- Αμερικανών πεζοναυτών ή σοβιετικών τανκς. Στο Βιετνάμ και στη Βουδαπέστη, στον Παναμά, στον Άγιο Δομίνικο και στην Πράγα.