Το ΠΑΣΟΚ στο δρόμο της "Νέας Δεξιάς"...

Μίλτον Φρίντμαν, ο θεωρητικός του ακραίου νεοφιλελευθερισμού, (συνεργάτης του δικτάτορα Πινοσέτ...), τις ιδέες του οποίου είχαν ευαγγέλιο η Θάτσερ, ο Ρήγκαν, αλλά -απίστευτο κι όμως αληθινό- και σοσιαλδημοκράτες από τα μέσα της δεκαετίας του 90 και μετά... Τις οικονομικές θεωρίες του ευαγγελίζονται ανοικτά και κάποιοι δικοί μας, εκ δεξιάς προερχόμενοι, τους οποίους ο ΓΑΠ έσπευσε να βάλει στα ψηφοδέλτια του ΠΑΣΟΚ με το που έγινε αρχηγός του! Τότε, ξάφνιασε πολλούς με αυτή την επιλογή του... Σήμερα βλέπουμε πως εκείνος ο "αιφνιδιασμός" με Ανδριανόπουλο και Μάνο, δεν ήταν και τόσο τυχαίος. Τι άλλο από την θεωρία του Φρίντμαν εφαρμόζει, με την τακτική μάλιστα που περιγράφει το βιντεάκι (περί κοινωνικού σοκ για να περάσουν οι μεγάλες αλλαγές προς νεοφιλελεύθερη κατεύθυνση), ο "αισθάνομαι περισσότερο σοσιαλιστής τώρα" ΓΑΠ;

Μιλώντας για την επικράτηση του νεοφιλελευθερισμού (ή ψευδοφιλελευθερισμού, όπως προτιμά) σε Βρετανία και ΗΠΑ στη δεκαετία του 80, ο -φιλελεύθερος κι όχι αριστερός!- καθηγητής (πανεπιστήμιο Αθηνών και Σικάγο) Αριστείδης Ν. Χατζής, έγραφε στην εφημερίδα Express στις 29/02/2004:

"Η αλλαγή στον οικονομικό τομέα είχε προετοιμασθεί κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του '70 από μία σειρά δεξαμενών σκέψης. Πολιτικοί, δημοσιογρά­φοι, διανοούμενοι και ακαδημαϊκοί, συνέγραφαν επί σειρά ετών εργα­σίες, έδιναν ομιλίες, διοργάνωναν συνέδρια και τηλεοπτικές εκπομπές με θέμα την αποτυχία του «κράτους της ευημερίας» (welfare state) και του κεϋνσιανού θεωρήματος πάνω στο οποίο αυτό στηρίχτηκε. Η πολιτική κυρίως της Margaret Thatcher και δευ­τερευόντως και του Ronald Reagan υπήρξε εν μέρει προϊόν και αυτής της προσπάθειας"

(...)

"Η επιστροφή όμως αυτή στην αγορά δεν βασίζεται σε ιδεολογικές φιλελεύθερες αρχές, αλλά στην τήρηση των όρων που θέτει η παντοδύναμη και ανεξέλεγκτη πλέον παγκόσμια αγορά. Ταυτόχρονα όμως, σε μία σειρά περιορισμένων παρεμβάσεων που μόνο σκοπό έχουν την καλύτερη λειτουργία της και το ξεπέρασμα των προβλημάτων που αυτή τυχόν δημιουργεί."

(...)

"Όλα τα παραπάνω συνέτειναν στο να εισαχθεί από κάποιους συγγραφείς ο όρος «Νέα Δεξιά» (New Right)," εντάσσοντας "στη Νέα Δεξιά στοχαστές όπως o Kolakowski, o Popper, ο Hayek, ο Nozick και ο Friedman, καθώς και κάποιους καθαρόαιμους συντηρητικούς, όπως ο Roger Scruton ή φανατικές αμερικάνικες ακροδεξιές χριστιανικές οργανώσεις."

(...) 

"Ουσιαστικά όμως, συντηρητικοί και σοσιαλιστές, φιλελεύθεροι και πρώην κομμουνιστές, δεξιοί και αριστεροί, ακολουθούν την ίδια οικονομική πολιτική τα τελευταία δέκα περίπου χρόνια. Μια πολιτική που καθοδηγούν και πολλές φορές καθορίζουν η Διεθνής Τράπεζα, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, ο Διεθνής Οργανισμός Εμπορίου, ο ΟΟΣΑ και άλλοι παρόμοιοι διακρατικοί οργανισμοί. Επειδή μάλιστα οι περισσότεροι από τους οργανισμούς αυτούς εδρεύουν στην Washington, η πολιτική αυτή ονομάστηκε η «συναίνεση της Washington» (Washington consensus). Αυτή η γνωστή και στην Ελλάδα πολιτική της λιτότητας που συνίσταται σε μία σειρά τεχνασμάτων στη νομισματική πολιτική, στην υψηλή φορολογία και στον έλεγχο των δημοσιονομικών δαπανών ο οποίος εξαντλείται στη συμπίεση των εισοδημάτων, ονομάστηκε -- κατά τη γνώμη μου άδικα -- «νεοφιλελευθερισμός». Άδικα, διότι η παραπάνω πολιτική μικρή σχέση έχει με τον κλασσικό φιλελευθερισμό και ακόμα μικρότερη με την οικονομική θεωρία που διδάσκει πολύ συγκεκριμένα τις πολιτικές τις οποίες θα πρέπει να ακολουθήσει ένα κράτος που θέλει να αναπτυχθεί υγιώς οικονομικά. Οι πολιτικές αυτές περιλαμβάνουν πάνω απ' όλα απελευθέρωση της αγοράς και ιδιαίτερα απελευθέρωση της αγοράς εργασίας και κατάργηση κάθε προστατευτισμού, εκτεταμένες αποκρατικοποιήσεις και διαρθρωτικές αλλαγές."

(...)

"Δεν αποτελεί όμως αποκλειστικό σφάλμα των παραπάνω διεθνών οργανισμών η στρεβλή, πολλές φορές, εξυγίανση των οικονομιών. Οι διεθνείς αυτοί οργανισμοί βασίζουν συνήθως τις συστάσεις τους στην κυρίαρχη οικονομική θεωρία -- μένουν όμως ικανοποιημένοι ακόμη και με την επιφανειακή επίλυση κάποιων προβλημάτων. Αρκεί οι ενδιαφερόμενες χώρες να μπορούν να ξεπληρώσουν το εξωτερικό τους χρέος και να μην δημιουργούν μεγάλα προβλήματα στην παγκόσμια οικονομία. Έτσι, οι κυβερνήσεις των περισσότερων κρατών και ιδίως όσες δεν θέλουν να ονομάζονται νεοφιλελεύθερες, επιλέγουν εκείνο το μείγμα πολιτικής που συμβιβάζει τρία στοιχεία: την ευημερία των αριθμών, τη ρητορεία περί «κοινωνικής ευαισθησίας» και τη διατήρηση του κράτους, στον αναγκαίο βαθμό που απαιτείται για τον έλεγχο του εκλογικού σώματος και για τη διατήρηση της υποστήριξης από τις ομάδες πίεσης, τα γνωστά «διαπλεκόμενα» συμφέροντα".  

Συμπτώσεις...

Υ.Γ. Κλείνοντας χθες την ομιλία του στο υπουργικό συμβούλιο, ομιλία με όλα τα χαρακτηριστικά που περιγράφει η προηγούμενη παράγραφος στο τέλος, είπε πως στο τέλος της θητείας του θέλει να παραδώσει μια Ελλάδα που δεν θα είναι χρεοκοπημένη.
Απλά θα την παραδώσει με χρέος 150% επί του ΑΕΠ...