Κυριακή 2 Μαΐου 2010

Απασχόληση στα χρόνια της κρίσης

Από το εξαιρετικό αφιέρωμα "ΑΠΑΣΧΟΛΗΣΗ ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ", (ένθετο στην ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΑΥΓΗ)


Απασχόληση και Κρίση: Το υπ' αριθμ. 1 κοινωνικό πρόβλημα
 
Η ανεργία είναι δομικό φαινόμενο των ευρωπαϊκών κοινωνιών. Στην Ελλάδα εξελίσσεται σε εφιάλτη, καθώς οι παρεμβάσεις του ΔΝΤ και η απροκάλυπτη επιμονή του για πολιτικές "αποπληθωρισμού" αναμένεται να εκτοξεύσουν σε πρωτοφανή επίπεδα την ήδη υψηλή ανεργία. Ήδη ο υπ Εργασίας προβλέπει για το 2010 ο αριθμός των ανέργων να φθάνει το ένα εκατομμύριο.
Με το δόγμα “μείωση μισθών-μείωση τιμών”, ο αποπληθωρισμός θα σπρώξει την ελληνική οικονομία σε βαθιά ύφεση, καθώς το 70% του ΑΕΠ στηρίζεται στην κατανάλωση. Με την μονοπωλιακή διάρθρωση της οικονομίας, οι τιμές δεν πρόκειται να υποχωρήσουν θεαματικά. Χωρίς παραγωγική βάση, κινητήρια δύναμη της οικονομίας είναι η εσωτερική ζήτηση. Η διακηρυγμένη μείωση των μισθών θα οδηγήσει σε συρρίκνωση της ζήτησης, σε μείωση της παραγωγής και εκτόξευση της ανεργίας.
Οι άνεργοι παραδοσιακά στη χώρα μας έχουν αφεθεί στο ιδιόρρυθμο “κοινωνικό κράτος” της οικογένειας. Χωρίς άξια λόγου επιδόματα, χωρίς διαδικασίες κατάρτισης και επανένταξης στην παραγωγή, έρμαια συχνά πελατειακών δικτύων και καταστάσεων διαφθοράς. Η παράδοση αυτή συνδυάζεται σήμερα με πολιτικές πλειοδοτήσεις των εργοδοτών, ώστε να προσλαμβάνουν νέους. Το μέτρο αυτό συχνά ισοδυναμεί με επιδότηση του μισθού ήδη εργαζομένων και ανακύκλωση της ανεργίας.
Την ατζέντα του δημόσιου διαλόγου στη χώρα μας έχει καταλάβει ολοκληρωτικά το δημόσιο χρέος. Χωρίς συζήτηση για την ανάγκη ανάπτυξης με επίκεντρο την απασχόληση. Πρόκειται για διαστροφή της πραγματικότητας. Ακόμη και η αντιμετώπιση της δημοσιονομικής κρίσης δεν μπορεί να γίνει χωρίς ανάπτυξη. Και όταν μιλάμε για ανάπτυξη, είναι αυτονόητο ότι χρειάζεται ανάκαμψη με απασχόληση. Όλες οι άλλες προαναγγελίες των διεθνών οργανισμών για ανάκαμψη χωρίς απασχόληση δεν οδηγούν στην έξοδο από την κρίση. Προδιαγράφουν ένα συνεχές κρίσεων.
Η “Αυγή” με το αφιέρωμα αναδεικνύει πλευρές του υπ' αριθμ. 1 κοινωνικού προβλήματος που η επίλυσή του θέτει επί τάπητος το αίτημα να υπερνικηθούν οι νεοφιλελεύθερες σχηματοποιήσεις οι οποίες οδήγησαν στην ύφεση και να αναλάβει ο δημόσιος τομέας επενδυτικές πρωτοβουλίες. Βεβαίως, ένας άλλος δημόσιος τομέας, αποκομματικοποιημένος, αξιόπιστος και δημοκρατικός.

5 ερωτήματα και απαντήσεις: 
1) Διεθνείς οργανισμοί προβλέπουν ότι η έξοδος από την κρίση θα γίνει χωρίς ανάλογη αύξηση της απασχόλησης. Πώς εξηγείτε αυτή την τάση; Πώς εκτιμάτε την εφαρμογή της στρατηγικής της Λισσαβώνας;
2) Στην Ελλάδα είναι σχεδόν ανύπαρκτες οι ιδιωτικές επενδύσεις, ενώ ο δημόσιος τομέας, λόγω και της δημοσιονομικής κρίσης, δεν αναλαμβάνει επαρκείς επενδυτικές πρωτοβουλίες. Πώς μπορεί να σπάσει αυτός ο φαύλος κύκλος;
3)Πώς βλέπετε τον ρόλο του τραπεζικού τομέα, σε μια περίοδο που το τραπεζοκεντρικό μοντέλο έχει περιέλθει σε κρίση;
4) Αν υποτεθεί ότι υπήρχε ικανό ποσό διαθέσιμο για επενδύσεις, σε ποιους τομείς θα έπρεπε κατά προτεραιότητα να διατεθεί;
5) Το ΔΝΤ προτείνει και η κυβέρνηση αποδέχεται να γίνει στη χώρα μας εσωτερική υποτίμηση, με στόχο τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας. Τις προηγούμενες φορές που έγινε υποτίμηση της δραχμής δεν αυξήθηκαν οι εξαγωγές αλλά αυξήθηκε ο πληθωρισμός. Για ποιον λόγο θα πετύχει τώρα η υποτίμηση;

Απαντούν:
Ευκλείδης Τσακαλώτος: Η ύφεση μπορεί να βαθύνει και να βγει εκτός ελέγχου
Γιώργος Σταθάκης: Οι αναπτυξιακοί θεσμοί έχουν διαλυθεί
Σάββας Ρομπόλης: Παντελής έλλειψη αναπτυξιακών στοιχείων
Θ. Σακελλαρόπουλος: Η αγορά από μόνη της δεν μπορεί  να δώσει βιώσιμες λύσεις
Γιάννης Μηλιός: Οι κυρίαρχες πολιτικές θεωρούν την κρίση της εργασίας δευτερεύουσας σημασίας

Άλλα θέματα του ένθετου:
στις 5/02/2010 07:00:00 μ.μ.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)