από το ΠΟΝΤΙΚΙ
Στα «παγωμένα» μας χρόνια, όλο και πληθαίνουν εκείνες οι εικόνες ανθρώπων εξαθλιωμένων οικονομικά που καραδοκούν στους σκουπιδοτενεκέδες των σούπερ μάρκετ για τα ληγμένα τρόφιμα. Αναπαραστάσεις, δηλαδή, αποκαλυπτικές μιας βίαιης, κυνικής κι απάνθρωπης οικονομικής κρίσης που λιώνει όσους δεν «προικίστηκαν» με το προνόμιο να τη διαφεντεύουν ως Δυνατοί της εποχής.
Η ελληνική τηλεόραση, λοιπόν, (ΑΝΤ-1, 16.6.2010) έδειξε τις ίδιες σκηνές και από το λαμπερό Παρίσι. Του 2010. Έτσι, είχαμε τη δυνατότητα να παρηγορηθούμε (;) διαπιστώνοντας ότι συμβαίνει κι αλλού. Σαν να πρόκειται για φυσικό φαινομένο. Επομένως, σε τέτοιες περιπτώσεις, δε μπορεί παρά μόνο μια λιτανεία να μας σώσει. Το ρεπορτάζ, ωστόσο, συνοδεύτηκε και από ενα ρεπορτάζ -συνειδητά ή ασυναίσθητα- ωμού ρατσισμού:
«Οι εικόνες που θα δείτε δεν αφορούν, δε δείχνουν, προσέξτε, άστεγους ή κλοσάρ (εκείνοι που κοιμούνται στους δρόμους ή το μετρό)! Είναι κανονικοί άνθρωποι» Μπίνγκο! Ο ορισμός του κανονικού ανθρώπου -τηλεοπτικά και κοινωνικά μαζί- περασμένος μέσα στο μπλέντερ της τρομοκρατίας.
Προσοχή, λοιπόν. Οι κανονικοί άνθρωποι δε μπορεί να είναι άστεγοι ή κλοσάρ. Ή με άλλα λόγια, οι θεόφτωχοι δεν θεωρούνται κανονικοί άνθρωποι! Αλλά ακόμη και κανονικοί άνθρωποι, όπως εκείνοι που παρακολουθούν τηλεόραση μπορεί να γίνουν, να γίνετε, να γίνουμε όλοι: Κανονικοί άνθρωποι ζητιάνοι τροφής στο λαμπερό κόσμο του σήμερα.
Αποστολή εξετελέσθη. Εκών άκων ο δημοσιογράφος διδάσκει και διδάσκεται ότι η φτώχεια αποτελεί ένα σοκ που δεν το χωρά ο νους. Καλείσαι να πιστέψεις βαθιά ότι συμβαίνει όλως τυχαίως. Σαν λότο της κόλασης. Σου έλαχε και έτσι, ξεφτιλίζεσαι από την ανέχεια και την πείνα. Και μπορεί να σε δείξει κι η τηλεόραση σεβόμενη (sic) τ' ανθρώπινα δικαιώματά σου χωρίς πρόσωπο. Δυο πόδια και μια φωνή. Στα γαλλικά. Όπως και στα ελληνικά. Στην παγκόσμια γλώσσα των ανθρώπων που αποδέχονται την ήττα έστω περιστασιακά: «Πώς να ζήσω, τι να φάω, με 300 ευρώ σύνταξη καθαριστή;».
Ο ρεπόρτερ παραμένει ανθρωπιστής και γι’ αυτό έκθαμβος από την τόλμη της απελπισίας: «Μα, θ' αρρωστήσετε, τρώγοντας ληγμένα τρόφιμα!». «Πλένω με σαπούνι τα λαχανικά», απαντάει ο κύριος, ο οποίος έμεινε στα 60 του άνεργος. Έκλεισε το μικρό συνεργείο αυτοκινήτων του. Τέλος. Περνάμε στο επόμενο θέμα: «Τι γύρευαν τα μοντέλα- μπάρμπι στο Θωρηκτό Αβέρωφ;».
Όσο, τελικά, οι εργαζόμενοι αναζητούν λύσεις -λύσεις επιβίωσης- στα σκουπίδια τόσο θα γίνονται σκουπίδι ανάμεσα στους «κανονικούς» ανθρώπους. Που με τη σειρά τους φαντάζουν υποψήφια σκουπίδια. Εξάλλου, τον σκουπιδοφάγο των ανθρώπων μπορεί να ελέγξει μόνον ο άνθρωπος της υψωμένης γροθιάς. Τ' άλλα μοιάζουν με επικίνδυνες εικόνες για αυτόχειρες τηλεθεατές που δε συνάντησαν ακόμα την… κανονική κόλαση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου