Κύριε λυκειάρχα

(πηγή)

του Κώστα Καναβούρη 
από την Αυγή της Κυριακής 

Τίποτα καλό δεν προμηνύουν τα νέα μέτρα για την παιδεία που είδαν το φως της δημοσιότητας στις εφημερίδες της Πέμπτης. Βεβαίως άλλοι είναι οι αρμόδιοι να τα κρίνουν, να τα αναλύσουν και να παρουσιάσουν τις ενστάσεις τους, αν δεν το έχουν ήδη κάνει μέχρι σήμερα που δημοσιεύεται αυτό το κείμενο (το οποίο γράφτηκε το απόγευμα της Πέμπτης). Εκείνο όμως που θα μπορούσε, ύστερα από μια πρώτη ανάγνωση, ο έντρομος γονιός (και αν θέλουμε να λέμε ότι υφίστανται ακόμη συνεκτικοί δεσμοί στη σημερινή κοινωνία) και ο έντρομος πολίτης να διαπιστώσει, είναι πως υπονομεύεται πολύ ψυχρά και πολύ υπολογισμένα το μέλλον αυτής της χώρας και η υπαγωγή της σε κατάσταση έρμαιου.  

Τούτο συμβαίνει διότι πολύ ψυχρά και πολύ υπολογισμένα τα νέα μέτρα στοχεύουν στην προσωπικότητα του μαθητή και μελλοντικού πολίτη της δύσμοιρης αυτής χώρας με τους ανάξιους ταγούς και τους πρόθυμους σε κάθε υποταγή. Όλος αυτός ο συρφετός, προεξαρχούσης της υπουργού Παιδείας και Θρησκευμάτων (ας μην το ξεχνάμε αυτό, τα οποία Θρησκευτικά, καλυμμένα πίσω από τις μοντερνιές του ορθού πολιτικού λόγου, κατέχουν εξέχουσα θέση στη διαμόρφωση με το στανιό της ψυχής ελληνοπαίδων), Άννας Διαμαντοπούλου, η οποία ονειρεύτηκε κάποτε ένα, ή μάλλον το πιο εθελόδουλο μέσο καταστροφής της Ελλάδας προτείνοντας τα Αγγλικά ως δεύτερη επίσημη γλώσσα, όλος αυτός ο συρφετός, λοιπόν, αντί να προτείνει την ανάπτυξη της ελεύθερης προσωπικότητας με σκοπό τη δημιουργία πολιτών ικανών να αντιμετωπίσουν τα ολοένα και πιο πολύπλοκα προβλήματα της εποχής τους (της εποχής τους, επαναλαμβάνω) προτείνει -εν πλήρει συνειδήσει έχω την εντύπωση- ακριβώς το αντίθετο. 

Προτείνει τη δημιουργία πολιτών ανίκανων να δράσουν ως ιστορικά υποκείμενα τα οποία διαμορφώνουν την εποχή τους. Προτείνει τη δημιουργία ενός συνονθυλεύματος από έρμαια, βορρά στα προβλήματα της εποχής τους. Προτείνει τη δημιουργία ψοφοδεών αδαημόνων περί την ορθή κρίση, εθισμένων στον φόβο των διαρκών εξετάσεων, που σκοπός τους δεν είναι η εγρήγορση, αλλά ακριβώς η καλλιέργεια του υπερβατικού φόβου. Του φόβου μπροστά στη μεταφυσική της εξουσίας, η οποία άνευ ελέγχου μπορεί κάθε φορά να θέτει νόμους και κριτήρια κατά το συμφέρον της. 

Τα νέα μέτρα θέτουν εν κινδύνω την προσωπικότητα των παιδιών μας, μέσα από ακατανόητες διαρκείς εξετάσεις των οποίων ουδείς γνωρίζει τη χρησιμότητα, μέσα από αλλοπρόσαλλα κριτήρια και σκοτεινούς εξεταστές (ή μήπως ιεροεξεταστές κολασμού και στραγγαλισμού εν τη γενέσει του προληπτικώς, όπως οι προσαγωγές παιδιών στην Ασφάλεια πριν από διαδηλώσεις, κάθε ίχνους ελεύθερης κρίσης) οι οποίοι επιβάλουν από καθέδρας την αποθηρίωση του δικαιικού φασισμού του ισχυρότερου.

Θα πρέπει να το κατανοήσουμε βαθιά αν λέμε ότι αγαπάμε τα παιδιά μας: κινδυνεύουν. Και δεν κινδυνεύουν μόνο από την εργασιακή ανασφάλεια και τη συνακόλουθη μανιακή προσπάθεια προετοιμασίας για παντί τρόπω εξεύρεσης θέσεως εργασίας στην οποία θα οδηγηθούν ως πρόβατα επί σφαγήν με καταπνιγμένες τις επιθυμίες, τα όνειρα και της δεξιότητες, μέσα στον βρόγχο των αναγκών κάποιας αόρατης και γι' αυτό εγκληματικής "αγοράς" η οποία θα διαθέτει το απόλυτο εξωθεσμικό δικαίωμα να κρίνει να δικάζει και να καταδικάζει τους πάντες χωρίς η ίδια να τίθεται ποτέ (και από ποιους άραγε όταν ο δογματισμός της μάζας θα έχει αντικαταστήσει την ελεύθερη βούληση και τη γνώση που προκύπτει από την ελεύθερη πράξη;) στη βάσανο του ελέγχου και της κρίσεως. Τα παιδιά μας κυρίως κινδυνεύουν από τον ζόφο μιας ζωής ανερμάτιστης, διαρκώς παραπεπεισμένης από συστηματικά και συστημικά καλλιεργημένη τύφλωση, κινδυνεύουν από τη φρικωδία μιας ζωής ανάξιας, από τη χυδαιότητα μιας προσωπικότητας που δεν θα μπορεί να φαντασθεί ποτέ τι είναι στ' αλήθεια ομορφιά και τι χαρά και τι λύπη σ' αυτό "το τραύμα στην αθανασία" που λέγεται ζωή, όπως γράφει ο Γιάννης Ρίτσος και που μια φορά μονάχα μας δίνεται. Δεν είναι κρίμα για τα παιδιά μας; Δεν είναι κρίμα για την ωραία λαχτάρα τού να μεγαλώνεις παιδιά;

Αυτό το ερώτημα θα ήθελα να απευθύνω στον λυκειάρχη που τηλεφώνησε στο σπίτι μας το μεσημέρι της Πέμπτης επειδή ο γιος μας συμμετείχε στην κατάληψη του σχολείου του αντιδρώντας στην εγκληματική συγχώνευση σχολείων. Μια κατάληψη που έγινε (και έληξε) με κάθε δημοκρατική σοβαρότητα και αίσθημα ευθύνης από τα παιδιά, με μοναδική φθορά ένα σπασμένο τζάμι το οποίο μάλιστα τα παιδιά θα πληρώσουν. Σε έξαλλη κατάσταση ο κύριος λυκειάρχης απείλησε με εισαγγελείς και μηνύσεις το παιδί κι εμάς, πιθανολογώ πανικόβλητος από το βάρος της ευθύνης για το σχολείο που διοικεί.  

Αυτό όμως περιμένουμε από τους δασκάλους των παιδιών μας αυτή την κρισιμότατη ώρα; Να πανικοβάλλονται και να επισείουν τον μπαμπούλα της νομιμότητας, όχι της δικαιοσύνης που δεν είναι μπαμπούλας, αλλά της παγωμένης άπαξ και διά παντός, τρομακτικής "νομιμότητας"; Και μάλιστα σε ποιους; Στα παιδιά τα οποία διδάσκουν, δηλαδή τα εφοδιάζουν με ευθυκρισία, παρρησία, ελευθεροφροσύνη, υπερηφάνεια και αξιοπρέπεια; Η απειλή του ποινικού κολασμού σε ένα παιδί που παλεύει, όπως νομίζει για το μέλλον του, ας έχει πίσω της χίλιους νόμους, λέγεται τιμωρητικός συνετισμός, λέγεται φασιστικός σωφρονιστικός λόγος που σε καμία περίπτωση δεν είναι δυνατόν να έχει παιδευτικό αποτέλεσμα.  

Ειλικρινά λυπάμαι που δεν το κατανοεί αυτό ο κύριος λυκειάρχης και ειλικρινά φοβάμαι που το παιδί μας έχει τέτοιο δάσκαλο. Αν πάλι το απειλητικό του παραλήρημα ήταν η απόλυτη έκφραση της έντιμης αγωνίας του για το σχολείο, θα ήθελα να του θυμίσω ότι τα παιδιά είναι τα απόλυτα θύματα βίας από τον αισχρό τρόπο με τον οποίο συστατικά αντιμετωπίζει την παιδεία η κρατική εξουσία. Όποιος απειλεί τα παιδιά, κύριε λυκειάρχα, δεν είναι με τα παιδιά, είναι μ' αυτούς που δένουν τα παιδιά πισθάγκωνα. Όποιος δεν είναι με τα παιδιά, είναι εναντίον τους. Δουλειά σας, κύριε λυκειάρχα, είναι η πειθώς, όχι η αστυνομική καταστολή. Και -ξανά λυπάμαι που το λέω- είναι τόσο άγρια η κατάσταση στον χώρο της παιδείας ώστε θα έπρεπε πρώτα να αυτοπυρποληθείτε (σχήμα λόγου, έτσι;) διαμαρτυρόμενος στα κεραμίδια του σχολείου σας και ύστερα να απειλήσετε με μηνύσεις. Βλέπετε, κύριε λυκειάρχα, οι απόλυτες εκφράσεις αγωνίας θέλουν και απόλυτες πράξεις ειλικρίνειας προκειμένου να πείσουν. Δηλαδή να διδάξουν και όχι να στείλουν τη γνώση στο κρατητήριο. Τα παιδιά τα "αποφυλακίζουμε" από την άγνοια, δεν τα φυλακίζουμε στον φόβο. Αν με εννοείτε τι εννοώ. Κύριε λυκειάρχα.