Περί τεθλιμμένων συγγενών και άγριας ελπίδας(;)...

«Έχουν γεμίσει οι οθόνες της τηλεόρασης θλιμμένους μεγαλοδημοσιογράφους στενοχωρημένους τραπεζίτες απαρηγόρητους πολιτικούς που εκφράζουν σπαρακτικά τη λύπη τους επειδή θα ματώσει ο λαός. Σαν να πρόκειται για μια αναπόφευκτη φυσική καταστροφή, μια θεϊκή κατάρα. Σαν να μην είναι αυτοί, η πολιτική και οικονομική ελίτ, που βύθισαν τη χώρα στο χάος. Αυτοί που θησαύρισαν ατιμώρητα σε βάρος της, που την κατάντησαν μια σάπια και διεφθαρμένη μπανανία. Και τώρα, καλοθρεμμένοι και «πρόθυμοι», με την άψογη στάση του καλού παιδιού, παραδίδουν δέσμιο τον ελληνικό λαό στο κεφάλαιο, με τους ταπεινωτικούς όρους του ηττημένου, σ' ένα παιχνίδι που ποτέ δεν συμμετείχε, χλεύη των ισχυρών, ‘μπαίγνιο ξένων και ντόπιων, αφεντάδων’ όπως θα 'λεγε κι ο Βάρναλης».

Τέλος, αναφερόμενος στην κοινωνική έκρηξη για την οποία πολύς λόγος γίνεται τον τελευταίο καιρό, το στέλεχος της 17Ν εκτιμά πως «όταν ένα μέρος του πληθυσμού, βρίσκεται σε εξαιρετικά χαμηλό βιοτικό επίπεδο, ενώ ένα άλλο ευημερεί πολύ, γίνονται εξεγέρσεις». Και συνεχίζει: «ταυτόχρονα διαμορφώνεται ένα ολοένα και πιο μαζικά, ρεύμα άγριας νεολαίας σε όλη την Ελλάδα, με έντονα εξεγερτική διάθεση, το οποίο διεκδικεί τον ρόλο του κινητήρα για μια ευρύτερη κοινωνική έκρηξη». «Άλλοι το βλέπουν αυτό ως κίνδυνο, εγώ ως ελπίδα», καταλήγει.

(απόσπασμα από τη συνέντευξη του Δ. Κουφοντίνα στην Real News, από TVXS)

Στην πρώτη παράγραφο συμφωνώ απολύτως! Στη δεύτερη, όμως, τα χαλάει... Δεν αρκούν οι μεγάλες κοινωνικές αντιθέσεις για να δημιουργηθούν εξεγερσιακές συνθήκες (αν ήταν έτσι στις ΗΠΑ θα είχαμε τρεις την ημέρα...) κι ούτε -για μένα- είναι ελπίδα το "ρεύμα μιας άγριας νεολαίας". Ο θυμός είναι κακός σύμβουλος, θολώνει τον στόχο, και εντέλει λειτουργεί εκτονωτικά για το σύστημα, στα ξεσπάσματά του... Παραβλέπει μάλιστα ο Δ.Κ. το ιστορικά -αλλά και στις μέρες μας- αποδεδειγμένο γεγονός, πως στις "άγριες νεολαίες" βρίσκει πρόσφορο έδαφος και ο φλόμος του φασισμού (και πάντα θα διαφωνώ στο "ο σκοπός αγιάζει τα μέσα" και τις παραλλαγές του...).  Η ελπίδα για μένα θα ήταν αν έβλεπα μια κινητικότητα στην Αριστερά, όχι βέβαια σ' αυτή των επαγγελματικών στελεχών αλλά στην κοινωνική Αριστερά, με διάθεση για αναζήτηση προτάσεων και λύσεων στις σημερινές συνθήκες. Αλλά κι εκεί υπάρχει ακινησία. Στο μεγάλο κομμάτι της υπάρχει ο δογματισμός των "ιερών κι οσίων", ενώ στα μικρά τμήματά της, κάποιοι "ψάχνοντας στα τυφλά καινούργιους δρόμους" αφήσανε τον κουρνιαχτό των επαγγελματιών του χώρου να τους σκεπάσει. Ίδωμεν...