Δευτέρα 17 Μαΐου 2010

Απελπισμένη ομορφιά των 20, που ζωγραφίζει ελπίδα...


5 του Μαγιού
(από nefeli's haiku
 
Ως Νεφέλη Λιούτα, γεννηθείσσα το '89, κάτοικος περιφέρειας Β' Αθηνών, χρώμα ματιών καστανό, καταγγέλλω επώνυμα το καθεστώς βρώμας που διοχετεύτηκε στο σύμπαν

Καταγγέλλω το συναίσθημα φόβου που φωλιάζει στα ζεστά σωθικά μου παγώνει το μέσα μου σκοτεινιάζει το έξω μου σκίζει τα γύρω μου μ' αφήνει μετέωρη να κρέμομαι δεξιά να σπαράζω αριστερά

Καταγγέλλω την έλλειψη ασφάλειας, την οποία ασφάλεια, απρόσεκτο σκουπιδιάρικο κοιτώντας από την άλλη, πέταξε σε λάκκο με απόβλητα από άλλες εποχές από άλλες μέρες

Καταγγέλλω την απουσία σεβασμού, ο οποίος κατέληξε κειμήλιο πίσω από απαρχαιωμένες αρχειακές βιβλιοθήκες σε μεγάλες αίθουσες παγερών ωδείων

Καταγγέλλω τη βεβαιότητα οτι κανείς δε θα μου εγγυηθεί τίποτα στις μέρες που φύγαν για τις μέρες που θα ρθουν που θα με βρουν σκυμμένη πάνω από ράγες να κοιτάω την άκρη με τα μάτια κενά με τα μάτια άδεια να μυρίζω ναφθαλίνη και να πίνω από τον ορό που με κρατάει ζωντανή

Καταγγέλλω τη θηλιά που έρχεται σιγά σιγά κι ανυποψίαστα και σφίγγει και στενεύει και μικραίνει γύρω από το λαιμό μου, πνίγοντας τη ματωμένη ανάσα μου που ασθμαίνει κομματιασμένη

Καταγγέλλω όλες τις πλευρές που στις μέρες που θα έπρεπε τα μάτια μου να λάμπουν, αυτά φοβούνται για ό,τι κινείται και για ό,τι ήταν κάποτε σταθερό

Γιατί βουλιάξαμε

Γιατί ο σφυγμός έσβηνε λίγο λίγο βασανιστικά αργά αφόρητα και όλα πέθαιναν από ασφυξία σε μια τράπεζα που κανείς δε θα υπερασπιζόταν όταν εμείς κι οι άλλοι είμαστε σε ανοιχτό πόλεμο

Γιατί σφαίρες και ψυχές πετάνε πάνω από την πόλη και το χώμα είναι ακόμα ζεστό κάτω από τις νεκρές πλάκες που χωρίζουν το εδώ από το εκεί, τον Ορφέα από ό,τι αγάπησε

Γιατί η πόλη κολυμπάει στα σκουπίδια, γιατί τα γκέτο προμηνύουν τη Γαλλία του '07, γιατί κανείς δε μπορεί υπεύθυνα να τραβήξει μπροστά και να πει “Ναι, θα γίνουμε καλά” γιατί κανείς από αυτούς που οφείλουν να το σχεδιάσουν δεν το πιστεύει, γιατί κουράστηκα από ανθρώπους που δεν ξέρουν να πατάνε στα πόδια τους και φιλάνε ξένα χέρια

Γιατί γαμώτο, είμαι 20 χρονών κι έχω όνειρα που θέλω να βγω στο δρόμο και να τα φωνάξω παντού να τα φτύσω στα μούτρα σας και να γελάσω με την αμηχανία σας

Με τα κενά σας λόγια
Με τα χέρια σας που δεν ξέρετε πώς να τα βολέψετε

Γιατί ελπίζω ακόμα

Και όσο ζω θα φωνάζω, θα φωνάζω ρε και θα κλαίω και θα γελάω και θα ζω και θα θυμάμαι αυτούς που φύγαν και δε θα ρθουν και θα γελάω πιο δυνατά για να ξεβουλώσουν τα κλειστά αυτιά σας που στείλαν την ηθική στη λήθη και την αγάπη στην ανυπαρξία

Και όταν όλα φτάσουν στον πάτο, εγώ θα βγάλω όλο τον αέρα από τα πνευμόνια μου και θα φωνάξω μια τελευταία φορά γιατί θα ξέρω οτι τίποτα δεν πάει πιο κάτω, τώρα μόνο πάνω, κι έτσι θα αγαπάω μόνο θα αγαπάω και δε θα υπάρχει εμείς κι εσείς ούτε λήθη μόνο το σήμερα κι ένα αύριο που θα κυματίζει στις ταράτσες, έτσι ανάλαφρα σαν τα σεντόνια, όπως τότε που δε φτάναμε το χερούλι της πόρτας και με την κούνια πετάγαμε ψηλά και ψηλάαα και ψηλάαααααα στον αέρα μόνο - 

Μόνο βιαστείτε

Γιατί ο αέρας τελείωσε

.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.

Δεύτερη ανάσα σε ένα πρωινό. Πάλι από την, άγνωστή μου, Νεφέλη. Τούτη τη φορά με ένα κείμενό της, στο blog της, μετά το έγκλημα στη Marfin. Και μπορεί το κατηγορώ της να είναι ολόδικό της, μα το βλέπω και σαν κατηγορώ των επόμενων για το γκρι που τους αφήνουμε:  "σκυμμένη πάνω από ράγες να κοιτάω την άκρη με τα μάτια κενά με τα μάτια άδεια να μυρίζω ναφθαλίνη"..."στις μέρες που θα έπρεπε τα μάτια μου να λάμπουν, αυτά φοβούνται για ό,τι κινείται και για ό,τι ήταν κάποτε σταθερό"

Τι να πω; Συγγνώμη; Κάνω και δικό μου αυτό του ξωτικούΈνα μεγάλο συγγνώμη στη γενιά σου, έχω στα χέρια μου, χρόνια τώρα! Σαν στεφάνι σε κηδεία μοιάζει και ψάχνω μέσα και γύρω μου να βρω, πως θα μπορούσε να γίνει ανοιξιάτικο...

Να πω όμως κι ευχαριστώ, γιατί, όπως και με το τραγούδι για τις ψυχές της Κυψέλης, αυτή η γραφή της απελπισμένης ομορφιάς των 20, (μετά το "βουλιάξαμε", υπάρχει το "ελπίζω ακόμα"...), ζωγράφισε στο μυαλό μου την ελπίδα που τραγούδαγε ο Παύλος... "αν γλυτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα...", γιατί να, κάποια παιδιά γλυτώσαν...

5 σχόλια:

  1. Οι δικές μας ελπίδες που δεν
    ευοδώθηκαν, γίναν θηλιά στους σημερινούς νέους μα και στο δικό μας
    λαιμό. Εύχομαι οι δικές τους ελπίδες
    να γίνουν φως, ανάσα ζωής και δύναμη ψυχής ... "Να φωνάζουν, να γελάνε, να κλαίνε" να ΖΟΥΝΕ ΩΣ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ευχαριστώ που πέρασες...
    Όσο για αυτό που λες, προϋποθέτει πως οι προηγούμενοι θα αφήσουν στους επόμενους περιθώρια και πόρους ζωής. Κάτι που δεν είμαι και πολύ σίγουρος πως είναι διατεθειμένοι να κάνουν...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Άγνωστε Ρήγα
    ειλικρινά χαίρομαι που εκτιμάς έτσι τη σκέψη και τις αγωνίες μα και τις καλλιτεχνικές ανησυχίες ενός νέου κοριτσιού και γω βεβαια είμαι μια ευτυχής μαμά!

    Να είσαι καλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Και πως να μην είσαι...
    Ξέρεις, δεν είναι μόνο εκτίμηση. Είναι και χαρά, η χαρά που δίνει η συνέχεια... Το "τίποτα δεν πάει χαμένο", που φαντάζομαι εσύ το νοιώθεις από κοντά. Να είσαι καλά κι εσύ και η ελπίδα που μεγαλώνεις...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ρήγα,
    μιας και δεν μπορώ να μπω στο μπλογκ μου να σου απαντήσω, ούτε να δημοσιεύσω το σχόλιό σου- και δεν ξέρω γιατί μου κάνει κολπάκια το σύστημα, ήρθα να σου απαντήσω εδώ, οτι η ιστορία με το Ωδείο Αθηνών συνεχίζεται ίδια και απαράλλαχτη. Απλήρωτοι εννέα μήνες και κανείς δεν βρίσκεται να μας ενημερώσει τι θα γίνει, τι σχέδιο υπάρχει, τι ενέργειες τέλος πάντων.
    Ένα τμήμα της επιχορήγησης που έφτασε στο Ωδείο από το ΥΠΠΟ άλλες τρύπες έκλεισε, άλλα χρωστούμενα κάλυψε πάντως σίγουρα όχι τους μισθούς μας....

    σε ευχαριστώ και για τα καλά σου λόγια!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή