Εγώ ήξερα από βιβλία, ταινίες και τραγούδια πως αποχαιρετάς την πατρίδα από το κατάστρωμα ενός πλοίου, το παράθυρο κάποιου , κάποιου αεροπλάνου... Έμαθα κι απ' τους φτωχοδιάβολους πως την αποχαιρτραίνουετάς και μέσα από ψυγεία, καμιόνια, σαπιοκάραβα, μονοπάτια ελπίδας και θανάτου μαζί...
Πως υπάρχει κι αποχαιρετισμός της πατρίδας από τον καναπέ δεν το ήξερα. Αλλά τον βλέπω παντού γύρω...Και δεν σβήνουν οι καναπεδάτοι στη γραμμή του ορίζοντα, η πατρίδα σβήνει, βουλιάζει στην οθόνη, μπροστά στο ασάλευτο πλήθος τους...
To τραγούδι "Μάνα που ζω" είναι του Βαγγέλη Κορακάκη
Ακριβώς έτσι....δυστυχώς.....
ΑπάντησηΔιαγραφή:-(((
Αλήθεια θυμαται κανείς μας πως έπεσε το τειχος; Μετά απο ...χρόνια, μέσα σε ένα βραδυ, απο ...φημες, κόντρα σε κάθε προβλεψη, κόντρα σε κάθε πολιτική, κόντρα σε κάθε στατιστική.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυθαδικη η ιστορία δεν μας ρωτάει ποτέ για το timing, κάνει τους δικούς της τους λογαρισμούς, τα δικά της τα σχεδια, τις δικές της τις γραφές.
Αν η Ιστορία ήταν γκομενα, θα ήταν απο αυτές τις αργοπορημένες που σε στηνουν πάντα στα καθορισμένα ραντεβου, για να έρθουν να πεσουν στην αγκαλιά σου, την ώρα που τις έχεις πια ξεγραψει.
Κατερίνα, πολύ γοητευτική η metΑfora (κατά τον "ταχυδρόμο"...) Για την ίδια άλλωστε ο Γκάτσος έγραφε
ΑπάντησηΔιαγραφή"...δε μου δίνεις σημασία κι η καρδιά μου πώς βαστά
(...)
Είσαι σκληρή σαν του θανάτου τη γροθιά
μα ήρθαν καιροί που σε πιστέψανε βαθιά
Κάθε γενιά δική της θέλει να γενείς
Ομορφονιά, που δεν σε κέρδισε κανείς..."
ενώ κι ο Νικόλας ο Πορτοκάλογλου έγραψε τον καημό του για αυτή και τη γενιά μας
"Τώρα τα τραγούδια μας τους πέφτουνε λίγα
και κάτω απ’ τα μουστάκια τους γελάν οι παλιοί
έχουν βλέπεις πίσω τους την λάμψη του εξήντα, καθάρισαν αυτοί
μα αν τίποτα δεν έδωσε σε μας η ιστορία
αυτό το τίποτα να εκφράσεις και να εκφραστείς
είναι η μόνη ευκαιρία που ‘χω εγώ και συ γι' αυτό σου λέω γι' αυτό σου λέω..."
Και άλλοι πολλοί...
Αν αφήσουμε όμως τους ποιητές, στιχουργούς... Αυτό που περιγράφεις ερωτικά, στην πράξη είναι άλμα. Κι όποτε η Ιστορία κάνει άλματα είναι άλματα στο κενό. Γοητευτικά μεν, καταστροφικά στο αποτέλεσμά τους δε...
Αν και τώρα δεν πάρει χαμπάρι το είδος πως δεν αρκεί να καθυστερήσουμε το τραίνο, αλλά να κατέβουμε από αυτό και να πάμε για αλλού, δεν ξέρω αν θα έχει άλλο περιθώριο για επόμενο "ραντεβού"...
Ευχαριστώ πάντως για την αισιοδοξία σου (το ό,τι μ' αρέσει η παρομοίωση προφανώς δείχνει πως ανήκω στους μαζόχες :) που επιμένουν να περιμένουν). Άλλωστε, αγάπη δίχως παίδεμα, δεν έχει νοστιμάδα... αλλά κι αυτή η ομορφονιά "τίποτα δεν έδωσε σε μάς"...
Ίδωμεν...
«Αυτό που προκαλεί την χαύνωση στις χώρες που υποφέρουν, είναι η διάρκεια του κακού το οποίο αιχμαλωτίζει την φαντασία των ανθρώπων, κάνοντάς τους να πιστεύουν ότι δεν θα τελειώσει ποτέ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜόλις όμως βρουν κάποιον τρόπο για να ξεφύγουν από αυτό -κάτι που
πάντοτε συμβαίνει όταν το κακό έχει φθάσει σ' ένα ορισμένο σημείο-
αισθάνονται τέτοια έκπληξη, ανακούφιση και ενθουσιασμό, ώστε περνούν κατ' ευθείαν στο άλλο άκρο και αντί να θεωρούν τις επαναστάσεις αδύνατες, τις θεωρούν εύκολες. Αυτή και μόνο η προδιάθεση είναι ενίοτε
ικανή να τις πραγματοποιήσει.»
Καρδινάλιος του Ρετζ, Απομνημονεύματα