Δευτέρα 10 Μαΐου 2010

Ποιοί ζητούν αίμα στην αρένα...


Οσο πιο σκληρά γίνονται τα μέτρα της κυβέρνησης τόσο πληθαίνουν οι φωνές που ζητούν εδώ και τώρα τιμωρία των «υπευθύνων» και απαιτούν «να κάτσουν στο σκαμνί οι ένοχοι». Το σύνθημα δόθηκε από τον ίδιο τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας ο οποίος, εκφράζοντας το κοινό αίσθημα, ζήτησε από τον πρωθυπουργό «να παταχθούν όλοι αυτοί που πλούτισαν σε βάρος του ελληνικού λαού», διότι «το αίσθημα της ανομίας είναι διαλυτικό μιας δημοκρατικής κοινωνίας». (από iospress)

Τη σκυτάλη πήραν τα πρωινάδικα, τα μεσημεριανάδικα και τα βραδινά της τηλεόρασης υποδεικνύοντας κατά βούληση υποψήφιους για λιντσάρισμα. Οι πιο προσεκτικοί αναλυτές περιορίζονται σε γενικές καταγγελίες και ευχές, αλλά οι περισσότεροι δεν διστάζουν να μιλούν με ονόματα, καταγγέλλοντας πρώην πρωθυπουργούς, υπουργούς και κόμματα συλλήβδην.

Μόνο που αυτό που παρουσιάζεται ως πάνδημο αίτημα δεν είναι τίποτα άλλο παρά η συνήθης τακτική του «αποδιοπομπαίου τράγου» η απόδοση δηλαδή σε κάποια μεμονωμένα πρόσωπα από το παρελθόν της ευθύνης για όσα συμβαίνουν σήμερα. Τα μέσα ενημέρωσης και οι τηλεπαρουσιαστές που επιμένουν σ’ αυτή την εκστρατεία «κάθαρσης» θέλουν καταρχήν να εξασφαλίσουν τα δικά τους νώτα, δηλαδή τη δική τους «ατιμωρησία», εφόσον ήταν εκείνοι που υποστήριζαν τόσα χρόνια με φανατισμό την ακολουθούμενη οικονομική πολιτική. Και δεν διστάζουν να ετοιμάσουν την αγχόνη για τον πρώην πρωθυπουργό, οι ίδιοι που μέχρι το φθινόπωρο τον λιβάνιζαν προβάλλοντας μια φορά τη βδομάδα δημοσκοπήσεις για την «καταλληλότητά» του. Από την άλλη μεριά, οι ίδιοι τηλεαναλυτές υποθάλπουν τη δημιουργία ενός συλλογικού αισθήματος ενοχής, εφόσον όλοι «κάπου παρανομήσαμε». Μ’ αυτό τον τρόπο διευκολύνεται η στήριξη των σκληρών μέτρων εφόσον όλοι οι αμαρτωλοί πρέπει να υποστούμε τη δίκαιη τιμωρία.

Πρόκειται για οργανωμένη επιχείρηση αποπροσανατολισμού των πολιτών. Γιατί ο λόγος που οδηγήθηκε η δημοσιονομική κρίση της χώρας σε ακραίο σημείο δεν είναι ότι κάποιοι «τα έφαγαν» με παράνομους τρόπους. Συνέβη κι αυτό, αλλά τα ποσά που δαπανήθηκαν για τον πλουτισμό των ημετέρων ήταν ελάχιστα μπροστά σ’ αυτά που στερήθηκε το δημόσιο από τις επίσημες, νόμιμες και θεσμοθετημένες φοροαπαλλαγές και διευκολύνσεις που έγιναν καθεστώς τις τελευταίες δεκαετίες. Αλλά αυτό το καθεστώς δεν το θίγει ούτε η «τρόικα» ούτε βέβαια η κυβέρνηση. Το αντίθετο μάλιστα. Ετοιμάζεται να μειώσει τους φορολογικούς συντελεστές των κερδών στις εταιρείες, ενώ δεν συζητά καν την αναθεώρηση των δεκάδων φοροαπαλλαγών που διατηρούνται σκανδαλωδώς για τους εφοπλιστές.

Μ’ αυτή την έννοια, οι σημερινοί «ένοχοι» δεν είναι άλλοι από την ίδια την κυβέρνηση και όσοι από το πολιτικό σύστημα παρουσιάζουν τα σημερινά μέτρα ως ανηφορικό μονόδρομο που πρέπει να τον βαδίσουν εκείνοι που ούτως ή άλλως συνεισέφεραν το μεγάλο μερίδιο στα δημόσια έσοδα. Οσοι δείχνουν προς τα πίσω, υποδεικνύοντας το φαύλο πολιτικό προσωπικό του παρελθόντος και εισηγούμενοι τον ανασκολοπισμό ορισμένων στο σωρό, πρώτα πρώτα αποδέχονται την ίδια λογική των μέτρων.

«Πρέπει πρώτα να κλείσουμε τους λογαριασμούς μας με το παρελθόν, στέλνοντας τους πρωταίτιους της βαθιάς κρίσης στο εδώλιο του κατηγορουμένου», έγραφε στο κύριο άρθρο του την περασμένη Κυριακή ο Νίκος Χατζηνικολάου. «Πρέπει να δώσουν λόγο για τις άθλιες και προδοτικές τους πράξεις. Και παράλληλα πρέπει να ανοίξουν επιτέλους οι τραπεζικοί λογαριασμοί των επίορκων πολιτικών, για να δημευθούν περιουσίες όσων κατέκλεψαν την ταλαίπωρη πατρίδα».

Μιλάμε δηλαδή για «προδότες», «επίορκους» και «δημεύσεις περιουσιών». Οσο κι αν ακούγεται ανακουφιστικά, η πρόταση δεν παύει να κρύβει την πραγματικότητα.

Θυμίζει έντονα τη χρήση των ίδιων μεθόδων σε περιόδους μεγάλων εθνικών κρίσεων. Θυμίζει τον απαγχονισμό από τους Γερμανούς λίγων μαυραγοριτών στην πλατεία Αγάμων, όταν η δυσβάστακτη κατοχή οδηγούσε τον λαό στην αντίσταση. Θυμίζει ακόμα την απόφαση της χούντας του Ιωαννίδη να οδηγήσει στο εδώλιο τον (επίσης) αρχιπραξικοπηματία Μπαλόπουλο, καταλογίζοντάς του την εισαγωγή σάπιων κρεάτων στη χώρα.

Ούτε η «θυσία» των συνεργατών τους μαυραγοριτών έσωσαν τους Γερμανούς, ούτε η διαπόμπευση του Μπαλόπουλου προσέδωσε λαϊκό έρεισμα στον Ιωαννίδη. Εξαρτάται από την αντίδραση των πολιτών στην επιβολή του πρωτοφανούς αντιλαϊκού πακέτου μέτρων αν αυτή τη φορά θα αρκεστούμε στο αίμα που είναι έτοιμοι να χύσουν στην αρένα οι μέχρι χτες ομοτράπεζοι και μυστικοσύμβουλοι υπουργών και πρωθυπουργών.

6 σχόλια:

  1. Νομίζω ότι αυτό που δεν κουβεντιάζουμε καθόλου είναι τελικά και η ουσία της ιστορίας.
    Τελικά έχουμε ΚΡΙΣΗ,το ζήτημα όμως είναι τι λογής κρίση είναι αυτή.
    Είναι κρίση που αντιμετωπίζει η χώρα μας λόγω της κακής διαχείρισης,οφείλετε στις ρεμούλες και την αδιαφάνεια,οφείλετε στον πολιτικό κόσμο,οφείλετε στην ανοχή μας,στην ατιμωρησία; Άρα να.....κρεμάσουμε 2-3 στο Σύνταγμα και σε εθνικό δίκτυο αναμετάδοσης, να το βλέπει να χαίρετε το Πανελλήνιο και να δέχεται αδιαμαρτύρητα τα μέτρα που παίρνονται σε βάρος του.
    Μήπως είναι μια συνηθισμένη κρίση λοιπόν, από αυτές που περνάει ο Καπιταλισμός κάθε 7-10 χρόνια η μήπως είναι μια δομική κρίση του συστήματος που σηματοδοτεί το νομοτελειακό του αδιέξοδο και τέλος και που φυσικά δεν περιορίζετε και δεν έχει να κάνει μόνο με την δική μας χώρα.
    Αν ναι τότε έχει πολύ κουβέντα το πράγμα και έχει αξία να το κουβεντιάσει κανείς, να το ερευνήσει,να το αναλύσει,έτσι ώστε τα συμπεράσματα να οδηγούν σε βάθος και να προκύπτουν προτάσεις, λύσεις και τρόποι διεξόδου. Άλλωστε για τούτα τα ζητήματα μπορεί κανείς να ανατρέξει στα Μαρξιστικά βιβλία στις αναλύσεις που τόσα χρόνια πριν έχουν διατυπωθεί και που διαβάζοντάς τα θαρρείς πως γράφτηκαν χθες για την σημερινή κρίση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Θα σου έλεγα, ναι σε όλα.
    Η δική μας κρίση (κάποιες αιτίες της έχεις στην δεύτερη παράγραφό σου) δεν έχει και πολύ σχέση με την διεθνή. Αν σε κάτι μας έχει αγγίξει από το 2008 που ξέσπασε είναι οι απώλειες της τάξης του 10-15% στον τουρισμό.
    Όσο για την διεθνή. Νομιζω πως δεν είναι μια συνηθισμένη αλλά μια δομική κρίση που θα κρατήσει αρκετά -αλλά όχι πολλά- χρόνια. Η διαρκής μεγένθυνση πρώτα και κύρια έχει αρχίσει να αγγίζει τα όριά της σε αυτό που δεν μπορεί να βρεί λύση: τις πρώτες ύλες, είτε για παραγωγή, είτε για ενέργεια. Εξάλλου ήδη η υπερσυσώρευση κεφαλαίου έχει πάψει να βασίζεται στην μεγένθυνση της παραγωγής, και αντλεί από το χρηματιστηριακό καζίνο. Απολύτως προβλέψιμη η σύγκρουση ΗΠΑ-ΕΕ. Μετά το γονάτισμα της νοτιοανατολικής Ασίας, ήταν βέβαιο πως επόμενος στόχος θα ήταν η Ευρώπη. Που θα πάει αυτό; Ήδη στις ΗΠΑ έχει αρχίσει η συζήτηση... Ιστορικά πάντως το σύστημα έδινε διέξοδο σε ανάλογα "μποτιλιαρίσματα" με πολέμους. Μόνο που μετά την καταστροφή ανθρώπινου δυναμικού και υποδομών δεν είχε το πρόβλημα που υπάρχει τώρα. Των πρώτων υλών και της αντοχής του οικοσυστήματος.
    Δεν ξέρω κι εγώ, δεν βλέπω καμμιά βιώσιμη προοπτική, στα πλαίσια αυτού του μοντέλου.
    Όσο για αλλαγή μοντέλου ζωής... Μου φαντάζει κι αυτό εξαιρετικά δύσκολο. Άντε κι ο Δυτικός μετά την καταστροφή που ΘΑ βιώσει να το αναθεωρήσει και να αλλάξει. Ο τριτοκοσμικός όμως πως θα πεισθεί να μην ζήσει αυτό που έζησε η δύση από τα μέσα του 20ου και μετά; Δύσκολα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ενδιαφερουσα η συζητηση που κανετε
    Κ εγω πανω στο θυμο εχω εκφραστει με τα χειροτερα λογια για τους πρωην Πρωθυπουργους κ τους Υπουργους τους

    Δε μετανιωνω για οσα εχω πει κ κρινω επιτακτικη την αναγκη να τιμωρηθουν,θα ειναι μια αρχη του τελους της συγκαλυψης
    Ομως αναγνωριζω αυτο που λετε,οτι το προβλημα δηλαδη ειναι δομικο κ ενυπαρχον στη καπιταλιστικη ιδεα

    Ουτε εγω βλεπω βιωσιμη προοπτικη αλλα σιγουρα οι πλανηταρχες αυτου του κοσμου δε νομιζω οτι θα κανουν πιο ανθρωπινη κ δικαιη τη διαδοχη κατασταση
    Για να το πω ωμα,αν θελουμε κατι να αλλαξει,πρεπει να ειμαστε ετοιμοι για ολα,κ αν εχουμε πολεμο-που εχουμε-αυτο σημαινει οτι,αν δε πολεμησουμε κ παραδοθουμε αμαχητι,μετα δε θα φταιει ο καπιταλισμος αλλα εμεις
    Κ οταν λεω πολεμο,δεν εννοω ανταρτικο.Εννοω
    ο,τι μπορει ο καθενας απο τη μερια του
    για ενισχυση της Αριστερας

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. θα σας θυμίσω τον Αρκά και τον πικρό χιούμορ του στον Ισοβίτη.
    Λέει ο φυλακισμένος στον Μοντεχρίστο:
    -- Οταν βγω από εδώ Μοντεχρίστο θα σκοτώσω όλους με τους οποίους έκανε σχέση η γυναίκα μου όσο ήμουν μέσα στη φυλακή.
    Και ο Μοντεχρίστος:
    -- Όλους πώς; Με ατομική βόμβα;

    Τι θέλει να πει με αυτά ο... ποιητής; Προφανώς ΔΕΝ φταίνε όλοι για την σημερινή κατάσταση, όπως και δεν φταίνε όλοι για κάθε κατάσταση στην οποία βρίσκεται ένα κράτος, μια συλλογικότητα ή έστω και μια μικρή ομάδα. Δυστυχώς(;) οι ευθύνες δεν είναι ισόποσα μοιρασμένες. Ομως υπάρχουν σημαντικότατες ευθύνες όχι μόνο σε αυτούς που διαμόρφωσαν το σημερινό φορολογικό και νομοθετικό σύστημα όσο και στην κουστωδία τους που εκμεταλλεύτηκε τις αδυναμίες που οι ίδιοι δημιούργησαν για να κατακλέψουν, με ημινόμιμους έως χοντροπαράνομους τρόπους, την επιχείρηση με το όνομα "Ελληνικό Δημόσιο".

    Θα συμφωνήσω με τον φίλο μου τον Ρήγα για την πρακτική του αποδιοπομπαίου τράγου (και άλλων τινών ζώων) που συνήθως ακολουθείται και, φυσικά, έτσι δεν θα λυθεί τίποτε, τουναντίων μάλιστα θα κουκουλώσουμε ότι μπορεί να κουκουλωθεί. Αλλά θα διαφωνήσω στη βασική του θεώρηση: Η άποψή μου είναι ότι το πελατειακό κράτος που δημιουργήθηκε (όταν δημιουργήθηκε) στην Ελλάδα την οδήγησε σε αυτή την κατάσταση και είναι ο μόνος υπεύθυνος για αυτήν.

    Το τί φαγώθηκε στα τελευταία 25 χρόνια ίσως να μην φαγώθηκε στα προηγούμενα 150, αλλά αυτό είναι απότοκο του πλούτου που συσσωρεύθηκε στη συγκεκριμένη περίοδο. Με την άνοδο της τεχνολογίας και την απελευθέρωση της αγοράς, επιχειρήσεις αιχμής του Δημοσίου πήραν αξία (Τράπεζες, τηλεπικοινωνίες, μεταφορές, ενέργεια). Το ίδιο και η γη και το συνολικό ΑΕΠ της χώρας.

    Αυτά που φαγώθηκαν ήταν ευθέως ανάλογα με τον πλούτο που μπορούσε να φαγωθεί. Σε ένα μίζερο και φτωχό κράτος δεν συμφέρει να στήσεις πολλές και έξυπνες κομπίνες. Χάνεις τον καιρό σου. Στην αναπτυσσόμενη (καπιταλιστικά) Ελλάδα του 1985-2000 συμφέρει όμως να πουλήσεις και την ψυχή στο διάβολο για να καρπωθείς την προστιθέμενη αξία της.

    Θα σας θυμίσω ότι η σημαντικότερη από αυτές τις κινήσεις έγινε με το χρηματίστηριο (εκεί έπαιξε και ιδιωτικός και δημόσιος πλούτος) αλλά εδώ και 25 χρόνια -τουλάχιστον- και σίγουρα συστηματικά οι διουκούντες φροντίζουν να κλέβουν κάθε χρόνο το ίδιο ποσοστό τους από τον συνολικό πλούτο.

    Στο ίδιο πλαίσιο είναι και οι φορολογικοί νόμοι και τα χαρισμένα χρέη και οι απαλλαγές (η Εκκλησία για παράδειγμα δεν είναι πελάτης τους; οι εφοπλιστές που ανέφερες το ίδιο, αυτοί που χρωστάνε λεφτά στο ΙΚΑ και τους τα χαρίζουν με αστείες ρυθμίσεις τι είναι;)

    Τώρα που το πλοίο βυθίζεται το εγκαταλείπουν βέβαια, αλλά έχουν κάνει το κομπόδεμά τους.

    Μπορούμε βέβαια να τους τιμωρήσουμε και με ατομική βόμβα κατά την πρόταση του Αρκά, αλλά ένας είναι ο σίγουρος τρόπος: Μην τους ξαναβγάλετε κυβέρνηση. Ο δρόμος προς την καπιταλιστική ωρίμανση είναι προς τα Αριστερά, όσο οξύμωρο και να φαίνεται αυτό...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. @ celin Δεν έχω κάτι να προσθέσω στα όσα λές.

    @ panpapi Η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο.:):) Λοιπόν, όπως εγώ στην ανάρτηση μπέρδεψα τον Σοφιανό με τον Ανταίο, έτσι κι εσύ μπέρδεψες εμένα με τον Ιό!

    Πάμε παρακάτω: δεν καταλαβαίνω εκεί που λες πως διαφωνείς με τον "Ιό":
    "Αλλά θα διαφωνήσω στη βασική του θεώρηση: Η άποψή μου είναι ότι το πελατειακό κράτος που δημιουργήθηκε (όταν δημιουργήθηκε) στην Ελλάδα την οδήγησε σε αυτή την κατάσταση και είναι ο μόνος υπεύθυνος για αυτήν."
    Λες το "πελατειακό κράτος που δημιουργήθηκε" Μα δεν είναι κάτι το αυτοφυές ή ουρανόπεμπτο. Κάποιοι το φτιάξανε αυτό. Και για να μην πηγαίνουμε πίσω τους φιλορώσους, φιλογάλλους, φιλοάγγλους... Από τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο και μετά αυτοί που -έστω- το συνέχισαν και το θέριεψαν είναι οι δύο μεγάλοι πόλοι του πολιτικού συστήματος που κυβέρνησαν. Η δεξιά (ΕΡΕ - ΝΔ) και το κέντρο (ΕΝΩΣΗ ΚΕΝΤΡΟΥ - ΠΑΣΟΚ). Ή όχι; Δεν καταλαβαίνω δηλαδή που διαφωνείς με τον Ιό (που νομίζεις πως είμαι εγώ :));

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ιός είσαι και φαίνεσαι!!!!

    Προφανώς δεν το πρόσεξα ότι είναι από τον Ιό και πως δεν είναι πνευματικό σου δημιούργημα, αλλιώς δεν θα... διαφωνούσα!!! :)

    Βρε βλαμμένο βάζεις το {από iospress} στο τέλος της πρώτης παραγράφου. Πώς θα ξέρουμε ότι δεν τελειώνει εκεί το κείμενο του ιού και αρχίζει το δικό σου? Βάλε την πηγή στην αρχή ή καλύτερα και στο τέλος του κειμένου για να ξέρουμε ποιός γράφει.

    Στα σοβαρά τώρα, δεν διαφωνώ με το άρθρο, απλά επισημαίνω ότι ένα πελατειακό κράτος με τη διαφθορά που το ακολουθεί είναι ο κύριος υπαίτιος της σημερινής κατάστασης (και όχι απλά οι νομοθέτες αυτοί καθαυτοί). Προφανώς οι περισσότερες ρεμούλες έγιναν με την αρωγή νομοθετημάτων που θεσπίστηκαν για αυτόν ακριβώς τον σκοπό αλλά πρέπει να διαχωρίσουμε τον σκοπό από το μέσο... Ο σκοπός ήταν να φαγωθεί ο (αυξημένος) πλούτος της εικοσαετίας, τα μέσα ήταν πολλά και μόνον κάποια από αυτά κάποιοι από τους νόμους που ψηφίστηκαν...

    Και για να είμαι πιο συγκεκριμένος ακολουθεί η παράθεση του "ιού" την οποία στην ουσία σχολίασα:

    Γιατί ο λόγος που οδηγήθηκε η δημοσιονομική κρίση της χώρας σε ακραίο σημείο δεν είναι ότι κάποιοι «τα έφαγαν» με παράνομους τρόπους. Συνέβη κι αυτό, αλλά τα ποσά που δαπανήθηκαν για τον πλουτισμό των ημετέρων ήταν ελάχιστα μπροστά σ’ αυτά που στερήθηκε το δημόσιο από τις επίσημες, νόμιμες και θεσμοθετημένες φοροαπαλλαγές και διευκολύνσεις που έγιναν καθεστώς τις τελευταίες δεκαετίες.

    Αυτά που φαγώθηκαν παράνομα είναι πάρα μα πάρα πολλά και μη μετρήσιμα. Εκτός και θεωρήσουμε ότι ένας διαγωνισμός που κατοχυρώνεται σε κάποιον για την δημιουργία site για τη Βουλή των Ελλήνων με κοστολόγιο 1.300.000 ευρώ είναι νόμιμο (επειδή έγινε με νομότυπο τρόπο)... Προφανώς η εξαπάτηση με σκοπό οικονομικό όφελος είναι ποινικά κολάσιμο αδίκημα και στη χώρα μας. Η συλλογική μας βλaκεία, όμως, είναι αδίκημα που δεν τιμωρείται (από τον νόμο)...

    ΑπάντησηΔιαγραφή