Τι είναι αυτό που ωθεί τον Γ. Παπανδρέου άλλα να λέει και άλλα να κάνει, και μάλιστα τα απολύτως αντίθετα; Με την ιδιότητα του προέδρου της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, ο κ. Παπανδρέου επιμένει ότι τα αίτια της κρίσης δεν είναι τα συστήματα πρόνοιας και ότι η έξοδος από την κρίση προϋποθέτει αναδιανομή. Ως πρωθυπουργός, ο ίδιος άνθρωπος, μηχανεύτηκε, προώθησε και υλοποιεί μια πολιτική, η οποία έχει ως ονομαστικό στόχο την αντιμετώπιση της κρίσης, μέσω της μείωσης των δαπανών και με αναδιανομή όχι από τους έχοντες και υπεύθυνους της κρίσης προς τις χειμαζόμενες κοινωνίες, αλλά το αντίστροφο. Με ποιο ιδεολογικοπολιτικό άλμα μετακινείται με τέτοια άνεση “από τον σοσιαλισμό στην βαρβαρότητα”;
Αν αντισταθεί κανείς να καταφύγει στην υπενθύμιση ότι “φεύγουν οι βάσεις που μένουν”, την πολιτική δηλαδή, άλλα λέμε μέσα, άλλα λέμε έξω και άλλα κάνουμε, που εφήρμοζε με μαεστρία ο Ανδρέας Παπανδρέου, θα πρέπει να αναζητήσουμε διαφορετικές αιτίες για αυτήν τη στάση, που δεν έχουν να κάνουν με τα κληρονομικά χαρίσματα. Στο ΠΑΣΟΚ και στην κυβέρνηση, δεν έχουν καταλήξει για τον χαρακτήρα των αλλαγών που επιβάλλουν. Αλλά δεν τις αμφισβητούν. Την ίδια ώρα που λένε ότι το Μνημόνιο, το ασφαλιστικό κ.λπ. “δεν είναι πολιτική ΠΑΣΟΚ, δεν είναι στο DNA του ΠΑΣΟΚ”, λένε και ότι “ακόμη και αν δεν υπήρχε το Μνημόνιο, αυτές τις ώριμες αλλαγές θα έπρεπε να τις φέρουμε ούτως ή άλλως”. Συχνά, όπως και στην περίπτωση του ΓΑΠ, τις δύο αντιδιαμετρικές θέσεις μπορεί να τις εκφράζουν τα ίδια στελέχη, στην ίδια ομιλία λίγες παραγράφους παρακάτω. Μια ερμηνεία που θα μπορούσε να σταθεί, με βάση την πρόσφατη ιστορία μας, είναι ότι το ΠΑΣΟΚ ακολουθεί, στην πραγματικότητα την πεπατημένη της τελευταίας δεκαπενταετίας.
Αυτήν των κυβερνήσεων Σημίτη, αλλά και τον προγραμματικό λόγο του ΠΑΣΟΚ το 2004 και το 2007, όταν ήταν στην αντιπολίτευση και δύσκολα μπορούσε κανείς να διακρίνει προγραμματικές διαφορές του με τη Ν.Δ. Απλώς, τότε, η κρίση δεν είχε εκδηλωθεί με όλη της την ένταση και σε όλες της τις πτυχές. Εκείνη την εποχή, του “τέλους της ιστορίας”, θεωρείτο απολύτως αποδεκτό το να είσαι σοσιαλιστής ή σοσιαλδημοκράτης, με σημαία τη νεοφιλελεύθερη απορρύθμιση. Η παγκόσμια κρίση προσγείωσε ανώμαλα τους τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας. Το ΠΑΣΟΚ, χωμένο ώς τον λαιμό στο νεοφιλελεύθερο παρελθόν του, ήταν αναγκασμένο να συνεχίσει την πεπατημένη, με τους σκληρότερους όρους που επιβάλλει η κρίση. Δεν άλλαξε σε κάτι. Απλώς τώρα φαίνεται πιο καθαρά ότι φοράει την ιδεολογία ως πανωφόρι.
-πηγή εικόνας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου