Τρομοκρατία ο συνδικαλισμός!

(πηγή)

του Γιώργου Λαουτάρη

από το ΠΡΙΝ

Νέο ιδιώνυμο, 81 χρόνια μετά την ψήφιση του νόμου 4229 του 1929, έφερε εν κρυπτώ η κυβέρνηση. Τότε το αντικομμουνιστικό ιδιώνυμο επέβαλε μεταξύ άλλων και περιστολή των συνδικαλιστικών ελευθεριών και την απαγόρευση των απεργιών. Ακολουθώντας τα βήματα του Ελ. Βενιζέλου, η σύγχρονη Ελλάδα του Γιώργου Παπανδρέου, του ΔΝΤ και της τρόικας, βαφτίζει τρομοκρατικές πράξεις τις διαδηλώσεις, την ανοιχτή πολιτική και συνδικαλιστική δράση.

Το μίνι αυτό πραξικόπημα πέρασε «στα ψιλά», καθώς η τροποποίηση του σχετικού άρθρου 187Α του ποινικού κώδικα έγινε από θερινό τμήμα της Βουλής στα τέλη του Αυγούστου και η απόφαση δημοσιεύτηκε μόλις αυτή την εβδομάδα. Η μακιαβελικής έμπνευσης παρέμβαση των συντακτών της νέας έκδοσης του «τρομονόμου» ήταν να απαλείψουν εκείνη την παράγραφο, η οποία παρείχε δικλείδες ασφαλείας για τα αδικήματα που αποτελούσαν δράση υπέρ της ελευθερίας ή αποσκοπούσαν στην άσκηση θεμελιωδών ελευθεριών, ατομικών, πολιτικών και συνδικαλιστικών. Με μια μονοκοντυλιά η παράγραφος αφαιρέθηκε, αφήνοντας στο εξής έκθετους όλους όσοι τολμήσουν να διασαλεύσουν τη σιδερένια πειθαρχία των κυβερνώντων και όσους αμφισβητήσουν την άνωθεν επιβεβλημένη πειθαρχία στις ειλημμένες αποφάσεις. Στο στόχαστρο μπαίνουν πλέον και οι συνδικαλιστικές οργανώσεις, οι ενώσεις των εργαζομένων που συλλογικά διατρανώνουν τη θέλησή τους και παλεύουν για την κατοχύρωση των συμφερόντων τους.

  Ο νέος ολοκληρωτισμός που θα στείλει στις αίθουσες των δικαστηρίων και στις φυλακές απεργούς συνδικαλιστές και κάθε πρωτοπόρο εργαζόμενο με την κατηγορία του τρομοκράτη, όσο κι αν θυμίζει το αυταρχικό ελληνικό κράτος των πρώτων δεκαετιών του αιώνα, έρχεται από το μέλλον. Μπορεί και τότε οι αντιθέσεις στη χώρα να οξύνονταν και η ανάπτυξη του εργατικού κινήματος να δημιουργούσε τρόμο στην κυρίαρχη τάξη, ωστόσο η τωρινή επίθεση εναντίον του δικαιώματος στον αγώνα αποκτά νέα χαρακτηριστικά. Δρα προληπτικά και τρομοκρατικά απέναντι σε κάθε κλάδο που θα τολμήσει να διεκδικήσει και βέβαια απέναντι σε κάθε πολιτική πρωτοπορία. Εντάσσεται σε ένα ολόκληρο σχέδιο καταστολής που περιλαμβάνει και τις προσφιλείς στα ΜΑΤ συλλήψεις «στο σωρό» διαδηλωτών, ενώ καλύπτεται και με το ιδεολογικό ένδυμα του δήθεν αναπόδραστου των μέτρων που ξεσηκώνουν την κοινωνία. Η ειρωνεία είναι ότι το σχέδιο αυτό καλείται να εκτελέσει το λεγόμενο «αριστερό ΠΑΣΟΚ» που βρέθηκε στην κυβέρνηση μετά τον ανασχηματισμό, δηλαδή ο πρώην πρόεδρος της ΕΦΕΕ και νυν υπουργός Προστασίας του Πολίτη, Χρήστος Παπουτσής.

Απέναντι σε ποιον οχυρώνονται; Όχι φυσικά απέναντι στην επίσημη έκφραση του συνδικαλιστικού κινήματος, τη ΓΣΕΕ. Τη συνομοσπονδία που διαβεβαίωσε μόλις αυτή την εβδομάδα πως δεν θα προχωρήσει σε καμία απεργία και όταν το κάνει, φροντίζει η κινητοποίηση να έχει όσο το δυνατό πιο εθιμοτυπικό και συμβολικό χαρακτήρα χρειάζεται, ώστε να περάσει απαρατήρητη. Ούτε φυσικά οι νέες φροντίδες του τρομονόμου αφορούν το ΚΚΕ, το κόμμα που μπορεί τις δεκαετίες πριν τον πόλεμο να αποτελούσε ένα αντίπαλο δέος εξουσίας, ωστόσο σήμερα περιφρουρεί τον ειρηνικό χαρακτήρα κάθε διαδήλωσης, αποφεύγοντας ακόμη και την παρουσία έξω από το... κοινοβούλιο.

Στόχος της ποινικοποίησης είναι οι σποραδικές ακόμα αλλά ορατές τάσεις χειραφέτησης του εργατικού κινήματος, που ακόμα και σε κρίσιμους τομείς της οικονομίας αμφισβητούν τη νομιμότητα της υποταγής στους συσχετισμούς και διεκδικούν δυναμικά. Πρόσφατα παραδείγματα που σίγουρα θορύβησαν τους εμπνευστές των τρομονόμων είναι οι απεργίες στη ΔΕΗ, όπου οι εργάτες καταλαμβάνουν τα ορυχεία, οι εναερίτες κουκουλώνουν τις χαφιεδοκάμερες και οι διαχειριστές κόβουν το ρεύμα. Είναι οι κινητοποιήσεις των λιμενεργατών που υποδέχτηκαν από την πρώτη ημέρα τη νέα κυβέρνηση με κλειστό το λιμάνι του Πειραιά. Οπωσδήποτε είναι και τα μπλόκα των αγροτών που και φέτος άναψαν σαν πυρκαγιά σε όλη τη χώρα.

Η σκλήρυνση του τρομονόμου σε βαθμό ολοκληρωτικού παροξυσμού δυστυχώς δεν είναι μεμονωμένο γεγονός. Όσο κι αν ακόμη το Σύνταγμα περιλαμβάνει σχετικές πρόνοιες, οι κυβερνητικές παρεμβάσεις στον ευαίσθητο τομέα των ελευθεριών δείχνουν ότι έχει εκπονηθεί και εκτελείται ένα σχέδιο βαθμιαίας σιδερένιας θωράκισης της αστικής δημοκρατίας απέναντι σε κάθε διαφορετική φωνή. 

Τρία κορυφαία παραδείγματα σταθμοί από τους τελευταίους μήνες συνηγορούν σε αυτό το συμπέρασμα: Πρώτο, η δολοφονική προβοκάτσια στην απεργία της 5ης Μαΐου, μια πρωτοφανής ενέργεια καταστολής που έδρασε καταλυτικά στον κατευνασμό των κινητοποιήσεων. Δεύτερο, η επιστράτευση των φορτηγατζήδων. Και τρίτο –ίσως και κυριότερο– η προσεχής (το φετινό Δεκέμβριο) δίκη των έντεκα ανηλίκων στη Λάρισα, ορισμένοι εκ των οποίων κατηγορούνται βάσει τρομονόμου για τις κινητοποιήσεις τους στην πόλη το 2008, με αφορμή το θάνατο του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Ο συναγερμός για τα δημοκρατικά δικαιώματα και τις λαϊκές ελευθερίες έχει ανάψει από καιρό. Τώρα γίνεται κόκκινος.