«Νόστιμον ήμαρ», να ο προορισμός...

(πηγή)

του Γιώργου Ανδρέου

από Ως3

Έρχονται Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά και Φώτα. Η αγαπημένη γιορτινή περίοδος των παιδιών (και των παιδιών που παραμένουμε εμείς οι «μεγάλοι»), με την προσδοκία ενός δώρου από τον Άγιο Βασίλη, ενός τρυφερού οικογενειακού γεύματος, μιας μικρής εκδρομής, μιας βόλτας στα στολισμένα καταστήματα, στην αγορά και τους μεγάλους δρόμους. 

Έρχονται Χριστούγεννα κι οι Έλληνες (φέτος περισσότερο από ποτέ) νιώθουν ασφυκτική την πίεση της γιορτής, την αναγκαιότητα (προς χάριν των ανηλίκων κυρίως) μιας πειστικής υπόδυσης - πως όλα είναι «καλά», όλα «θα περάσουν», τα οικονομικά προβλήματα κι η διάλυση του κοινωνικού ιστού θα θεραπευτούν και στην καμινάδα της χώρας θα γλυστρίσει ένα δώρο-φίλτρο μαγικό που θα «αντιστρέψει το κακό κλίμα», ένα spread σε τιμή λογική από τους «Ευρωπαίους αδελφούς» του Βορρά, ένα ευρωομόλογο σωτήριο που θα εγγυηθεί πως η Ελλάδα, αυτή η καταφερτζού, η εφτάψυχη, δεν θα χρεοκοπήσει.

Ωραίες, απελπισμένες ελπίδες - θα καούν στη φωτιά μαζί με το έλατο, θα μπουν στη ντουλάπα μαζί με τα στολίδια στις 8 Ιανουαρίου του 2011. Το 2011 (μας λένε σε όλους τους τόνους τα media) θα είναι η χειρότερη, η δυσκολότερη, η πιο απελπιστική χρονιά από τη Μεταπολίτευση και δώθε, κόλαση, τραγωδία. 

Αλίμονο, κάθε χρονιά από δω και πέρα, φοβάμαι, θα είναι «η χειρότερη». Δεν είναι (μόνο) τα λεφτά που λείπουν, είναι η ελπίδα που απουσιάζει, το αίσθημα πως η χώρα κι ο λαός της θα αντιδράσουν αποφασιστικά στον κίνδυνο, θα αντισταθούν, θα πάρουν το παιχνίδι πάνω τους. Όμως, όσο κι αν αφουγκράζομαι, δεν ακούω παρά θρήνους, όσο κι αν ψάχνω στο βλέμμα των συνελλήνων την αποφασιστική αστραπή, δεν ξεχωρίζω παρά το φαιό αποτύπωμα της συλλογικής ενοχής, την κατάθλιψη - ακόμα χειρότερα: το φόβο. 

«Η Ελλάδα γνώρισε πολλούς κατακτητές - χειρότεροι όλων οι (νεο)Έλληνες» δογμάτισε σε χρόνο ανύποπτο ο Τσαρούχης. 

Σήμερα δεν έχουμε πια αμφιβολία, το έχουμε συνειδητοποιήσει: Όλοι μαζί, με πράξεις και παραλείψεις, με ιδεολογήματα ανοχής και θεωρίες συνωμοσίας, με πολιτικάντικο ναρκισσισμό και καραγκιοζίστικο ζαμανφουτισμό, ζημιώσαμε τη χώρα, εκλέξαμε ανίκανους (αλλά «βολικούς») κυβερνήτες, νομοθετήσαμε «τα καλά και συμφέροντα», δολοφονήσαμε κάθε είδους αξιοκρατικό κριτήριο στο δημόσιο βίο, πήραμε «το φακελάκι», φοροδιαφύγαμε ασύστολα, σηκώσαμε ελληναράδικα λάβαρα πίσω από μουτζαχεντίν μητροπολίτες, κτίσαμε αυθαίρετα, μπαζώσαμε ρέματα, αποχαρακτηρίσαμε νεοκλασσικά, γεμίσαμε παράνομες χωματερές, διαλύσαμε πανεπιστήμια, γεμίσαμε την τηλεόραση πρωϊνάδικα και ριάλιτις, καταναλώσαμε ασύστολα, ξεδιάντροπα, χωρίς ίχνος μέτρου, πουλήσαμε μούρη «εθνικά υπερήφανης» και «ραγδαία αναπτυσσόμενης» χώρας (με λεφτά δανεικά κι όπως νομίζαμε αγύριστα) και....πτωχεύσαμε. 

Ναι, το ψάρι βρωμάει απ' το κεφάλι, αλλά το κεφάλι αυτό το ανεχόμαστε χρόνια και χρόνια, έχοντας συνάψει μαζί του θλιβερές συμφωνίες κοινής διαπλοκής, βολέματος, αδράνειας, ναρκισσιστικής κολακείας ελλατωμάτων που η απάλειψη τους θα έπρεπε να αποτελεί εθνικό στόχο. Και τώρα, με την κοινωνία που «χτίσαμε», τους ηγέτες που μας αξίζουν, το κράτος που ανεχτήκαμε, προχωρούμε στο άγνωστο, με βάρκα όχι την ελπίδα, αλλά την απελπισία και την παραίτηση. 

Και στα παιδιά μας, τι θα πούμε στα παιδιά, τους νέους μας; Πως φταίνε «οι Άλλοι», οι «ξένοι», ο «καπιταλισμός», η «παγκοσμιοποίηση»; Φυσικά φταίνε όλα αυτά κι άλλα τόσα, όμως περισσότερο φταίμε εμείς, που κατορθώσαμε ένα «μαγαζί γωνία» να το καταντήσουμε περίγελο, εμείς που βλέπαμε το κακό να έρχεται και γελούσαμε αμέριμνα επειδή, λέει, «ο Θεός της Ελλάδος...». Φτάνει πια, φτάνει με τα ψέματα και τις ρητορείες. Να βάλουμε κάτω το κεφάλι και να πιάσουμε δουλειά - είναι τόσα που θέλουν γκρέμισμα και χτίσιμο απ' την αρχή. Να ξαναγίνουμε κοινωνία, συλλογική Εκκλησία του Δήμου, να συνομιλήσουμε δημιουργικά, να αποφασίσουμε τον τρόπο και τα πρόσωπα. Να βρούμε την ψυχή που χάσαμε, το νόημα που περιφρονήσαμε, την παράδοση που αγνοήσαμε. Να επιστρέψουμε επιτέλους στην πατρίδα μας. «Νόστιμον ήμαρ», να ο προορισμός.

.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.

- Ο Γ.Α. ανήκει σε αυτούς που δικαιούνται δια να ομιλούν καθώς στα χρόνια της, κατά τον Τσαρούχη, κατοχής, κράτησε εαυτόν και αλλήλους μακριά από την ξεφτίλα και τη φτήνεια του Λαμογιστάν...
   

από iraclis62

Γράμμα στον κύριο Νίκο Γκάτσο 

στίχοι, μουσική: Γιώργος Ανδρέου

ερμηνεία: Τάνια Τσανακλίδου

από το δίσκο "Τραγούδια του παράξενου κόσμου" (1995)

Το σπασμένο βιολί του κόσμου 

ακόμα ουρλιάζει
Στα νωπά σπαρμένα χωράφια 

η μέρα χαράζει
Φαντάροι χορεύουν τις νύχτες 

σε άδειες ταβέρνες
Δελφίνια στο πέλαγο μόνα, 

νεράκι στις στέρνες
Νησιά ταξιδεύουν στον ήλιο,

κανείς δε μιλάει
Την Άνοιξη όλοι προσμένουν
κι αυτή προσπερνάει

Όλα κύριε Νίκο είναι εδώ
όπως τα άφησες εσύ 

κι όπως τα ξέρεις
από της λύπης τον καιρό
Κι όταν γυρίσεις και σε δω
μέσα στη στάμνα τη χρυσή 

νερό να φέρεις
της λησμονιάς πικρό νερό

Το πιστό σκυλί της Ιθάκης 

στα πόδια σου κλαίει
η καλή, παλιά Περσεφόνη 

τραγούδια σου λέει
Η φωτιά πληγή που σε καίει, 

δε λέει να γιάνει
Το πικρό το όνειρο φταίει 

του αδελφού Μακρυγιάννη
Πόσο ακόμα ραγιάδες;

Η Κρήτη κι η Μάνη
σκοτεινές μαυροφόρες μανάδες 

στου Οδυσσέα το χάνι

Όλα κύριε Νίκο είναι εδώ
όπως τα άφησες εσύ 

κι όπως τα ξέρεις
από της λύπης τον καιρό
Κι όταν γυρίσεις και σε δω
μέσα στη στάμνα τη χρυσή 

νερό να φέρεις
της λησμονιάς πικρό νερό

 

- για τους νεότερους: νόστιμον ήμαρ, ομηρική φράση για την ημέρα της επιστροφής (του Οδυσσέα) στην πατρίδα... Από εκεί  και το "νόστιμο" για κάθε τι που αφήνει ευχάριστη γεύση-αίσθηση...