Έκτυπη κρίση

(πηγή)

του Παντελή Μπουκάλα

από την Καθημερινή

Τώρα λοιπόν όλοι σπεύδουν να συμφωνήσουν για τη «φούσκα του Τύπου», χάρτινου και γυάλινου. Τα σημάδια όμως ήταν πολλά και καθαρά από παλιά, απλώς δεν αξιολογήθηκαν έγκαιρα. Μπορεί να φταίει και το γεγονός ότι η φούσκα του Τύπου ήταν μία μόνο από τις πολλές μικρές φούσκες που υπήρχαν μέσα στην τεράστια φούσκα με το όνομα Ελλάδα, την ισχυρή Ελλάδα εννοείται, αυτή που «εκσυγχρονίστηκε», ύστερα «επανιδρύθηκε» και τώρα «αναμορφώνετα» με τις πέδες του ΔΝΤ. Γιατί είχαμε και τη φούσκα του Χρηματιστηρίου δίπλα στη φούσκα του Τύπου και τη φούσκα των Ολυμπιακών που θα μας έκαναν περήφανους και θα έφερναν μιλιούνια τους τουρίστες αιωνίως. Και υπήρξε και η φούσκα των ευρωπαϊκών επιδοτήσεων, που έγιναν καγιέν για τους αγρότες των βορείων προαστίων ή τούρμπο ναβάρα για τους αγρότες των περιοχών της χώρας που ευνοούνται ανέκαθεν από τους τοπάρχες. Και άλλες φούσκες, μικρές και μεγαλύτερες. Ωσπου πήραν να σκάνε η μια μετά την άλλη.

Τώρα σκάει η φούσκα του Τύπου. Κι αφήνει πίσω της συντρίμμια. Εφημερίδες που κλείνουν, εφημερίδες που μεταπηδούν στο Διαδίκτυο πετώντας το αχρείαστο πια έρμα των εργαζομένων, τάχα εθελούσιες περικοπές μισθών (αλλά το ερώτημα του Αρη Αλεξάνδρου επιμένει: «Είδατε ποτέ κανέναν έλατο να κατεβαίνει μοναχός του στο πριονιστήριο;») και «ελαστικοποίηση»· μα ναι, ο κυνισμός, είτε των νεογιαπίσκων και των γκόλντεν μπόις, που νομίζουν ότι ζουν στην τηλεόραση και όχι στην αληθινή ζωή, είτε των εχόντων και κατεχόντων εκείνων που όλο κηρύγματα φιλοπατρίας κάνουν και όλο απέχουν από τον πόνο της πατρίδας, έχει χιλιάδες τρόπους να τσακίσει και τη γλώσσα, εκτός από την ψυχή αναγκεμένων ανθρώπων.

Αλλά, μια στιγμή. Το γεγονός ότι και ο Τύπος διογκώθηκε σαν φούσκα, δίχως σχέση με την πραγματικότητα της μικρής μας αγοράς, δεν σημαίνει ότι αυτό που μοιράστηκε τόσα χρόνια στο εσωτερικό της φούσκας ήταν αεριώδες, πλασματικό.

Οχι, υλικό ήταν το χρήμα που έρρευσε, υλικότατο· και υλική η ισχύς που κερδήθηκε από ανθρώπους που ίσως δεν ήταν προετοιμασμένοι για κάτι τέτοιο, ζαλίστηκαν, κορδώθηκαν και, ορισμένοι, παριστάνουν τώρα τους τιμητές. Γι' αυτό και συνέχισαν να εκδίδονται εφημερίδες ενώ η αγορά δεν τις αντάμειβε ούτε με χίλια φύλλα· επειδή στο «πάουερ γκέιμ» έπαιζες απλώς και μόνο αν διέθετες δυο - τρεις άδειους τίτλους για να εκβιάζεις και να γεύεσαι τις κρατικές διαφημίσεις, με τις οποίες έδενε τα πολιτικά της συμβόλαια κάθε κυβέρνηση. Και γι' αυτό επίσης η πολιτεία, ο ένας υπουργός Τύπου μετά τον άλλον, δεν βρήκε τον τρόπο, που παναπεί το σθένος, να καθαρίσει το τοπίο με την παράνομη απόλαυση των συχνοτήτων.

Ναι, η φούσκα έσκασε. Αλλά εν τω μεταξύ κάποιοι κέρδισαν χρήμα και δύναμη. Και, αν εξαιρεθούν ελάχιστοι «προβεβλημένοι», αφεντικά πια και όχι εργαζόμενοι, δεν είναι δημοσιογράφοι όσοι πλούτισαν.

.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.

Επτά αλήθειες για τον Τύπο 

του Αντώνη Δελλατόλα
από το Ποντίκι


Η ελληνική κοινωνία βιώνει ίσως τη χειρότερη οικονομική κρίση της μεταπολεμικής περιόδου και το κύριο βάρος της ευθύνης πέφτει σε όλες τις κυβερνήσεις και γενικότερα στο πολιτικό μας σύστημα.

Προφανώς και ο Τύπος έχει το δικό του μερίδιο σε αυτήν την κατάσταση για τον τρόπο που άσκησε τη λεγόμενη «τέταρτη εξουσία», είτε γιατί ανέπτυξε σχέσεις διαπλοκής με τα κόμματα είτε γιατί έκανε πολλές φορές τα στραβά μάτια για τα κακώς κείμενα που αφορούσαν τη λειτουργία του κράτους αλλά και τις αυθαιρεσίες ορισμένων κοινωνικών ομάδων.

Τώρα που ο Τύπος περνάει τη δική του κρίση (οικονομική, στρατηγική), λειτουργεί με την ίδια τακτική, εθελοτυφλεί, αναζητά αλλού τα αίτια, ρίχνει την μπάλα στην εξέδρα, για να μην πει ορισμένες αυτονόητες αλήθειες:

◆ Ότι δημιούργησε σχέσεις εξάρτησης με την πολιτική και οικονομική εξουσία.

◆ Ότι χρησιμοποιήθηκε από επιχειρηματίες ως όπλο για να αναπτύξουν άλλες δραστηριότητες (κατασκευές, οπλικά συστήματα, προμήθειες του Δημοσίου, παράνομες δραστηριότητες, τζόγο κ.λπ.).

◆ Ότι συμμετείχε σε σχέδια σπίλωσης πολιτικών αντιπάλων και, χωρίς αιδώ, έκανε εκ των υστέρων τον τιμητή.

◆ Ότι οι μεγαλοεκδότες έπαιξαν στις πλάτες των αναγνωστών – αλλά και των μετόχων των εταιρειών τους – στο πάρτι του χρηματιστηρίου για προσωπικό τους όφελος.

◆ Ότι, ενώ πλούτισαν οι ίδιοι, οι εταιρείες τους κατέφευγαν σε υπέρογκους δανεισμούς με προδιαγεγραμμένη την πορεία προς την πτώχευση.

◆ Ότι, με πρόσχημα τάχα μου τον ανταγωνισμό, επιδόθηκαν σε μια ξέφρενη κούρσα «προσφορών» εις βάρος της πραγματικής δημοσιογραφίας.

◆ Ότι εμείς οι ίδιοι οι δημοσιογράφοι απαξιώσαμε τη δουλειά μας με τον τρόπο που λειτουργήσαμε όλα αυτά τα χρόνια.

Έτσι λοιπόν, ας γίνει κατανοητό σε όλους: Ούτε όλοι το ίδιο φταίμε για την κρίση που περνάει ο χώρος μας ούτε όλοι μαζί τα φάγαμε. Και κυρίως, δεν είμαστε όλοι το ίδιο.

Όσοι από το σινάφι μας έχουν αντιρρήσεις, εδώ είμαστε να τα συζητήσουμε με διευθύνσεις και ονόματα.