Η ταπεινότητα του πολεμιστή...

(πηγή)

του Σταμάτη Θεοδωρόπουλου 

από την ΑΥΓΗ

«Γνωρίζω μόνο την ταπεινότητα του πολεμιστή και αυτό δεν θα μου επιτρέψει ποτέ να γίνω αφέντης κανενός...»

Το παραπάνω, από το εξαιρετικό βιβλίο του Carlos Castaneda, “Don Juan”, ίσως αποτελεί όλη τη βάση της σκέψης που οφείλουμε να έχουμε στην αριστερά, ο κάθε ένας από το δικό του μετερίζι. Και το λέω αυτό παρατηρώντας, όχι μόνο σήμερα, μα χρόνια ολόκληρα τον τρόπο σκέψης και δράσης διαφόρων εκλεγμένων, κάποια στιγμή πλειοψηφικά, ηγετών, αλλά και διαφόρων αυτόκλητων ηγετίσκων, που για λόγους προσωπικής «ανέλιξης» και φιλοδοξιών καταστρέφουν τους αγώνες των πολλών που μέσα από χώρους εργασίας και γενικώς, από όπου και με όποιον τρόπο μπορούν, βρίσκονται πάντοτε στην πρώτη γραμμή υπερασπιζόμενοι την ιδεολογική τους ταυτότητα, τους ιδεολογικούς τους στόχους και τα όνειρα μιας κοινωνίας αλληλέγγυας, δίκαιης ισότητας και όλα όσα η αριστερά πρεσβεύει.

Και όλα αυτά με θυσίες τεράστιες που έχουν αντίκτυπο τόσο στην επαγγελματική αλλά και στην οικονομική κατάσταση των ίδιων και των οικογενειών τους. Θυσία στον σκοπό τους. Βλέπετε, ο αριστερός δεν παύει να υπερασπίζεται τις αρχές του (οι οποίες είναι σταθερές), δεν τις διαπραγματεύεται και δεν τις πουλάει για τριάκοντα αργύρια, ο αληθινός, διασώζοντας με αυτόν τον τρόπο την ύπαρξη της αριστερής και κομμουνιστικής ιδέας ζωντανή κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες. Συνθήκες που διαμορφώνουν, μηχανεύονται και επανδρώνουν οι φιλοδοξίες και το φιλοχρήματο πάθος εκείνων που «κατέλαβαν» εξουσίες σε διάφορα επίπεδα, εξευτελίζοντας κόμματα, ιδέες και χώρους και που γίνονται οι «τιμωροί» του κάθε ειλικρινούς, αληθινού και με θυσίες αγωνιστή, μιας και τον θεωρούν στην ουσία «αντίπαλο» και εμπόδιο στα όποια σχέδιά τους. Και τέτοιοι υπάρχουν πολλοί... πάρα πολλοί και πολύ επικίνδυνοι, όχι μόνο για τους αγωνιστές της αριστεράς αλλά και για το σύνολο και την ίδια της την ύπαρξη, μιας και ο λαός χαζός δεν είναι, βλέπει... και για χάρη τους πετάει την αριστερά συλλήβδην στον κάδο των χαμηλών ποσοστών και της αναξιοπιστίας.
 

Μιας αριστεράς που με το βαρύ ιδεολογικό-πολιτικό οπλοστάσιο που διαθέτει μένει ανάπηρη και ανήμπορη να το χρησιμοποιήσει, αφοπλισμένη από ανθρώπους που δεν ξεπούλησαν μόνο τα προσωπικά τους ιδεώδη, αλλά και τα ιδεώδη όλων όσοι παραμένουν πιστοί στον αγώνα και στο μετερίζι, μόνοι κι απροστάτευτοι, και που όλα συμβαίνουν και αποφασίζονται ερήμην γύρω τους, αλλά που η αριστερά είναι αυτοί οι ίδιοι και κανένας άλλος.
 

Χωρίς αυτούς δεν θα υπήρχε αριστερά, χωρίς αυτούς δεν θα υπήρχε το όνειρο και η ελπίδα

Οι όποιες ηγεσίες των κομμάτων της αριστεράς οφείλουν επιτέλους να ξεκαθαρίσουν την “κόπρο του Αυγεία” και τους μηχανισμούς της άμεσα, από χθες..., γιατί αλλιώς τσάμπα και βερεσέ ψάχνουν να βρουν ποιος θα ηγηθεί στο εκάστοτε ψηφοδέλτιο κάθε εκλογές, θα ξυπνήσουν μια μέρα και θα αντιληφθούν πως έχουν μείνει μόνες.
 

Κι όχι μόνο δεν θα έχει η αριστερά ανεβάσει τα ποσοστά της (που λανθασμένα αναζητεί με πάθος χωρίς να έχει βάλει γερά θεμέλια ώστε να παραμείνουν, μοιάζοντας εκλογικό αλε ρετούρ ταξίδι κάποιων) αλλά θα έχει “χάσει” από ασφυξία την πνοή και ζωή της που δεν είναι άλλη από τους πολύπαθους... “ερήμην”.
 

Γιατί είναι σαφές πως με την υπάρχουσα κατάσταση και έχοντας πίστη το “ο αγωνιστής δεν σκύβει το κεφάλι του σε κανέναν, αλλά ταυτόχρονα δεν επιτρέπει και σε κανένα να σκύψει το κεφάλι του σε αυτόν”..., ο "ερήμην" θα το φάει το κεφάλι του, είναι βέβαιο, η ίδια η αριστερά τα μούτρα της τελειωτικά και η ελπίδα θα χαθεί για πάντα.
 

Η αριστερά χρειάζεται τέτοιους αγωνιστές που εμπνέουν και εμπνέονται από την ιδέα, τον αγώνα και τον στόχο, γνήσιοι και ανιδιοτελείς, κι όχι «βασιλείς» ούτε «πρίγκιπες» ούτε «γραμματείς» ούτε «φαρισαίους», βαρίδια στα φτερά της, παρά μόνο αυτούς που με συλλογικότητα θα γιγαντώσουν το μαζικό κίνημα, ελπίδα του λαού, ελπίδα των ανθρώπων, και θα διαμορφώσουν μέσα από τον αγώνα τους τη δικαίωση της κοινωνίας, μιας κοινωνίας που περιμένει την αριστερά για να τη σώσει, αλλά εκείνη, δεμένη πισθάγκωνα απ’ όλα αυτά τα κακώς κείμενα, είναι αδύνατον να την πλησιάσει.
 

Ας μπει μια τελεία κι ας ανοίξει επιτέλους νέα παράγραφος... Το αύριο ήρθε νωρίτερα και βρίσκεται εδώ... Υποχρέωσή μας να το δούμε... Υποχρέωσή μας να αλλάξουμε...