Μήπως είναι και σκιτζήδες;

από antistachef

του Θανάση Καρτερού

από την ΑΥΓΗ

Ούτε χαραμάδα ελπίδας ούτε ακτίνα φωτός. Ό,τι παρουσιάστηκε ως προσχέδιο του νέου προϋπολογισμού θα μπορούσε να έχει ως μότο τη γνωστή φράση του Δάντη για την κόλαση: Όσοι εδώ μέσα μπαίνετε αφήστε κάθε ελπίδα.

Ακόμα και επιδερμικά αν διατρέξει κανείς τα μεγέθη, τον πιάνει ανατριχίλα. Τεράστια διόγκωση των φόρων, μεγαλύτερη ύφεση, πάνω από εκατό χιλιάδες νέοι άνεργοι, επιμονή του πληθωρισμού, μείωση της αγοραστικής δύναμης μισθών και συντάξεων, εξοντωτικές ποινές σε όσους έχουν διαπράξει το έγκλημα να είναι δημόσιοι υπάλληλοι, κι άλλη περικοπή των λυμφατικών δημοσίων επενδύσεων. Μαύρη μαυρίλα…

Κατά τα άλλα, ο εύχαρις Παπανδρέου-Qadriga κλίνει την ανάπτυξη, κατά προτίμηση πράσινη, σε όλες τις πτώσεις και βλέπει το Κατάρ και την Κίνα στο βάθος του τούνελ. Έτερον εκάτερον που όσο κι αν ψάξει κανείς στο προσχέδιο του Δάντη δεν θα βρει ούτε υπόνοια προοπτικής για οποιαδήποτε ανάπτυξη, εκτός από την ανάπτυξη της ύφεσης, του πληθωρισμού, της φτώχειας, της αποθάρρυνσης -και των στρατιωτικών δαπανών βεβαίως.

Ξέρετε τι δείχνει το προσχέδιο αυτό; Ότι έχουμε να κάνουμε με μια παχύδερμη κυβέρνηση τοποτηρητών, θα πείτε. Ότι έχουμε να κάνουμε με μια εξουσία που θεωρεί την κοινωνική αδικία απαραβίαστο κανόνα. Ή ότι έχουμε να κάνουμε με μια πολιτική που περιφρονεί και δένει χειροπόδαρα εν ονόματι ξένων και πάντα έντοκων συμφερόντων τον ίδιο το λαό που υποτίθεται ότι εκφράζει και υπηρετεί. Ότι οι άνθρωποι δεν έχουν ούτε ιερό ούτε όσιο δηλαδή και δεν διστάζουν να αρπάξουν και το τελευταίο κομμάτι ψωμί από το τραπέζι μας.

Σωστά όλα αυτά, αλλά υπάρχει και το χειρότερο -αν είναι δυνατόν!- που σκιαγραφεί το προσχέδιο. Καθώς για τον κάθε λογικό άνθρωπο, για τον κάθε άνθρωπο της αγοράς, για τον κάθε πρωτοετή της οικονομίας, είναι χρονικό μιας προαναγγελλόμενης καταστροφής -οικονομικής, κοινωνικής, ακόμα και εθνικής- οδηγεί σε ένα δραματικό ερώτημα: Μήπως εκτός από μεσάζοντες των δανειστών, είναι και σκιτζήδες; Μήπως η λάμψη των αγορών τούς στραβώνει και δεν βλέπουν καν πού οδηγούν τον τόπο τους; Ή μήπως δεν είμαστε μόνο εμείς ινδικά χοιρίδια, αλλά είναι κι αυτοί; Εμάς μας παρακολουθούν πίσω από το τζάμι να δουν πόσα αντέχουμε να μας κάνουν κι αυτούς τους παρακολουθούν να δουν πόσα αντέχουν να μας κάνουν; Λέτε;