Λατινοαμερικανική ζώνη στο ευρώ

σκίτσο Γιάννη Ιωάννου (δημοσιεύθηκε στο Έθνος)

από την Αυγή

Μετά την προγραμματική εμφάνιση των Υπάτων του ΔΝΤ και της Ε.Ε. ενώπιον της Βουλής, η κυβέρνηση κλείνει μ' ένα νομοσχέδιο, που θα ψηφιστεί την ερχόμενη εβδομάδα με διαδικασία - εξπρές, όλα τα επίμαχα θέματα - το εργασιακό, το φορολογικό, τις ΔΕΚΟ.

Οι νέες εργασιακές (απο)ρυθμίσεις γκρεμίζουν μισθούς και συμβάσεις στον ιδιωτικό τομέα. Δεν προσδιορίζουν διοικητικά τις περικοπές των μισθών, όπως συνέβη στο Δημόσιο. Κάνουν κάτι χειρότερο, κάτι "διαρθρωτικό". Καταργούν το σύστημα των συλλογικών διαπραγματεύσεων και αφήνουν τους εργαζόμενους ανυπεράσπιστους στη βουλιμία των εργοδοτών.

Οι επιχειρησιακές συμβάσεις θα συνάπτονται "από τους κοινωνικούς εταίρους στο επίπεδο της επιχείρησης". Ακόμη και σε επιχειρήσεις με λιγότερους από 50 εργαζόμενους η κατεύθυνση είναι να συσταθεί "επιχειρησιακό σωματείο", διαφορετικά "οι εργαζόμενοι θα εκπροσωπούνται από το κλαδικό".

Οι επιχειρησιακές συμβάσεις θα μπορούν να μειώνουν τους μισθούς, χωρίς μάλιστα να καθορίζεται το ύψος της απόκλισης από την κλαδική σύμβαση, να καθορίζουν τον αριθμό θέσεων εργασίας (δηλαδή απολύσεις και μείωση θέσεων), "καθώς και λοιπούς όρους, όπως μερική απασχόληση, εκ περιτροπής εργασία, διαθεσιμότητα, διάρκεια εφαρμογής κ.λπ. κ.λπ. κ.λπ.", δηλαδή όλα!

Οι εργαζόμενοι σπρώχνονται στην απόλυση ή τη μερική απασχόληση, στην απόλυση ή τη μείωση μισθού, δηλαδή στην ανοιχτή ή τη συγκεκαλυμμένη ανεργία. Τα συνδικάτα, χωρίς το μαξιλάρι της συλλογικής σύμβασης, χάνουν οποιαδήποτε διαπραγματευτική ισχύ. Συντόμως θα ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια τα "εργοστασιακά σωματεία", που τα περισσότερα θα είναι εργοδοτικά.

Πρόκειται για εξέλιξη που σπρώχνει την Ελλάδα εκτός της κοινωνικής Ευρώπης. Και ανοίγει τον δρόμο για τη δημιουργία μιας λατινοαμερικανικής ζώνης μέσα στο ευρώ. Για τη Λατινική Ευρώπη. Αυτό είναι το διαρθρωτικό επίτευγμα του Μνημονίου, που δεν θα αφορά μόνο την Ελλάδα, η χώρα μας είναι το πειραματόζωο. Έρχεται η σειρά της Ιρλανδίας, της Πορτογαλίας, της Ισπανίας ή και της Ιταλίας, ώστε η Λατινική Ευρώπη να αντιστοιχηθεί προς την Ευρώπη των ασθενέστερων οικονομιών, στον λεγόμενο ευρωπαϊκό Νότο. Τώρα πια χωρίς τον στόχο της σύγκλισης, αλλά με το μανιφέστο της απόκλισης.

Η κυβέρνηση Παπανδρέου αποδεικνύεται μοιραία για τη χώρα και την Ευρώπη. Όσο πιο γρήγορα φύγει, όσο πιο γρήγορα ανατραπεί, τόσο πιθανότερο είναι να μπει ένας κάποιος φραγμός στο σχέδιο της λατινοαμερικανοποίησης του ευρωπαϊκού Νότου.