Δεκέμβρης: τότε και τώρα

της Μάνιας Σωτηροπούλου 

(μέλος του Συντονιστικού Μαθητών 

Αλέξης Γρηγορόπουλος)

από REDNotebook

Να που πέρασαν δύο χρόνια... Να που πολλοί από μαθητές, είμαστε πια φοιτητές... Να που τελικά μας σφράγισε και είμαστε για την ιστορία «η γενιά του Δεκέμβρη». Τιμή μας... Ο Δεκέμβρης τώρα, με την απόσταση των δύο χρόνων, μας κάνει να βλέπουμε πιο καθαρά αυτό που τότε ήταν απλή αίσθηση: ότι άλλαξε την ίδια την κοινωνία, τα αντανακλαστικά της, τον τρόπο που αντιδρά. Τον τρόπο που αντιδρά.

Σάββατο 6 Δεκεμβρίου 2008. Οι μαθητές και οι μαθήτριες, έπειτα από μια εξοντωτική εβδομάδα με φροντιστήρια, άγχος και ανταγωνισμό, περιμένουμε τη σαββατιάτικη έξοδο για να ξεχαστούμε, να γελάσουμε, να μιλήσουμε, να κάνουμε φιλίες, να ερωτευτούμε. Κι όμως, ακόμη κι αυτή την ημέρα, που την περιμένουμε για να νιώσουμε έφηβοι, προσπάθησαν να μας τη στερήσουν, στερώντας μας τον Αλέξανδρο. Κι ύστερα, όλοι και όλες στους δρόμους! Κάθε μέρα, μια μέρα για τον Αλέξανδρο... Κάθε μέρα, μια μέρα για εμάς, για να διεκδικήσουμε τη ζωή και τα όνειρά μας... Κάθε μέρα, μια μέρα που τελικά θα κατογραφόταν στο συλλογικό υποσυνείδητο...

Στο άκουσμα της είδησης της δολοφονίας νιώσαμε πολλά και δυνατά. Αυτό που διήρκησε όμως πιο πολύ από όλα ήταν ο πόνος κι η οργή.

Πόνος, γιατί με τη δολοφονία του Αλέξανδρου, σα να μας πήραν μαζί του μέρος των σκέψεων, των ανησυχιών, των ονείρων της γενιάς μας. Σαν να χάσαμε μαζί με τον Αλέξανδρο και κάτι από την αθωότητά μας.

Οργή, επειδή μας στέρησαν τον Αλέξανδρο, επειδή μας μεγάλωσαν χωρίς να το θέλουμε, επειδή τόσα χρόνια απαιτούνε από εμάς να είμαστε άψογοι σε κάτι που δεν αντέχουμε, που είμαστε στα όρια να «μισούμε», σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα, όπου ο επιθετικός προσδιορισμός «εκπαιδευτικό» μόνο καλλωπιστικούς λόγους εξυπηρετεί.

Αυτά τα δύο συναισθήματα μας έβγαλαν στους δρόμους, μας έκαναν να διεκδικήσουμε. Να διεκδικήσουμε αυτο που εμείς θέλουμε και αντέχουμε, κι όχι αυτό που πρέπει... Να διεκδικήσουμε τη ζωή, την χαμένη μας παιδικότητα, τα όνειρα μας... Να διεκδικήσουμε το μέλλον μας... Κι αυτό και έγινε! Λειτουργήσαμε με κύριο στοιχείο το θυμικό μας, και δεν ντρεπόμαστε γι΄ αυτό, αντίθετα είμαστε πολύ υπερήφανοι, γιατί αυτή ήταν η αλήθεια μας!

Ο Δεκέμβρης μας έμαθε πολλά, μας άλλαξε! Μάθαμε να λειτουργούμε συλλογικά και να κατανοούμε στην πράξη την έννοια της αλληλεγγύης. Βιώσαμε την έννοια της αυτοδιάθεσης με τις καταλήψεις, κάνοντας τα σχολεία έτσι όπως θα θέλαμε να είναι και να λειτουργούν, βάζοντας τη φαντασία μας επιτέλους σε λειτουργία. Ενώ με τις συνελεύσεις και τη δημιουργία του συντονιστικού μας, του «Συντονιστικού Σχολείων Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος» δείξαμε πώς θέλουμε να ερχόμαστε σε επικοινωνία και να συναναστρεφόμαστε με τους άλλους. Διεκδικήσαμε μέσα στα άλλα, δείχνοντας τον τρόπο με τον οποίο θέλουμε να ζούμε, αντιτιθέμενοι στην απάθεια και την πλήρη αποδοχή των πάντων που απαιτούν από εμάς. 

Ο Δεκέμβρης, λοιπόν, ως προς τον τρόπο που λειτουργήσαμε και δράσαμε, θα μπορούσε να εκληφθεί ως ένα είδος αντιπαραδείγματος για το πώς εμείς οι μαθητές θέλουμε και ονειρευόμαστε το σχολείο μας, ακόμη και την ίδια μας την κοινωνία. Ένα αντιπαράδειγμα αλληλεγγύης, αυτοδιαχείρησης, ανθρώπινων μεγεθών! Καταφέραμε να κάνουμε, έστω και για λίγο, το όνειρο πράξη!

Αυτό που έχει μεγάλο ενδιαφέρον, είναι ο αντίκτυπος όλων αυτών: τόσο στην Ευρώπη όσο και σε ολόκληρο τον κόσμο, από τη Λατινική Αμερική ως την Αυστραλία. Η ανταπόκριση μαθητών σε όλη την Ευρώπη, με διαδηλώσεις και καθιστικές διαμαρτυρίες, τόσο για καθεαυτό το γεγονός της δολοφονίας, όσο και για τους ίδιους. Έδειξαν πως οι μαθητές διεκδικούν και παλεύουν για τα όνειρα τους, όχι μονο στην Ελλάδα, αλλά και στην Ευρώπη. Έδειξαν πως το θυμικό είναι στοιχείο σύμφυτο με τον άνθρωπο και ιδιαίτερα τον έφηβο, και πως με την καταπίεσή του προκύπτει η αντίδρασή μας! Έδειξαν πως δεν ήμασταν μόνοι μας, αλλά μαζί μας θρηνούσαν και διεκδικούσαν ταυτόχρονα όλοι οι συνομήλικοί μας πανευρωπαϊκά! Κι όλα όσα έγιναν στην Ελλάδα είχαν αντίκτυπο και στις κυβερνήσεις των ευρωπαϊκών χωρών, καθώς φοβούμενες αυτές μήπως τα επεισόδια κι ο αναβρασμός της Ελλάδας μεταφερθεί και σε άλλες χώρες, απέσυραν νομοσχέδια, όπως στην περίπτωση της Γαλλίας.

Έτσι, λοιπόν, ερχόμαστε στο σήμερα, δύο χρόνια μετά. Ο Δεκέμρης είναι επίκαιρος. Η κοινωνία, εξ΄αιτίας της όλης οικονομικής και κοινωνικής κατάστασης, βρίσκεται σε αναβρασμο κι είναι στα όριά της. Μέτα το Δεκέμβρη, η κοινωνία έχει βρει και ξέρει πια και τον τρόπο και τον δρόμο για να διεκδικήσει. Κι αυτό ισχύει πολύ περισσότερο για τους μαθητές, που ούτε θέλουν ούτε αντέχουν αυτή την κατάσταση μέσα στην οποία πρέπει να περάσουν την εφηβεία τους. Μια κατάσταση που φαίνεται ακόμη πιο δυσοίωνη με βάση το πολυνομοσχέδιο Διαμαντοπούλου κι όσα αυτό προβλέπει για το σχολείο και τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση.

Μάλλον λοιπόν ο Δεκέμβρης ήταν πραγματικά η αρχή. Κι αν ίσως δεν έδωσε απάντηση, μάλλον έδειξε τον τρόπο με τον οποίο μπορούμε να βρούμε την απάντηση!

Ό,τι έγινε τον Δεκέμβρη μπορεί πλέον να ανήκει στην ιστορία. Αυτά όμως που ζήσαμε, σκεφτήκαμε, πιστέψαμε, μπορεί να αποτελέσουν τις κινητήριες δυνάμεις γι’ αυτά που θα έρθουν και θα έχουν τα ίδια χαρακτηριστηκά με τον Δεκεμβρη! Η ελληνική κοινωνία μετά το Δεκέμβρη άλλαξε, ωρίμασε ως προς τον τρόπο δράσης και κινητοποίησης. Στο χέρι της λοιπόν, στο χέρι μας, είναι να αλλάξουμε ό,τι πάει να μας πνίξει!

Εις το επανιδείν λοιπόν!