Τρίτη 4 Μαΐου 2010

Δεκάλογος

Πάλι μέσω του φίλου celin (ευχαριστώ!) βρέθηκα στο εξαιρετικό blog του oldboy... Δείγμα γραφής του, αυτό το θαυμάσιο, πικρό κι ειρωνικό κείμενο:

Δεκάλογος


Τι έχω ως τώρα καταλάβει:
1) Μπορεί επί 36 χρόνια να μας κυβερνάνε εναλλάξ δύο συγκεκριμένα κόμματα, αλλά ο βασικός υπαίτιος που μας οδήγησε στην χρεοκοπία είναι τα δύο κόμματα της αριστεράς, που με τις απεργίες τους, τις διαδηλώσεις τους και τις καταλήψεις τους εμπόδισαν τα δύο κόμματα εξουσίας να προβούν εγκαίρως στις αναγκαίες τομές. Δηλαδή ασφαλώς και φταίνε ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, αλλά η κύρια ευθύνη τους συνίσταται στο ότι άφησαν τους αριστερούς να κάνουν κουμάντο και δεν τους αντιστάθηκαν όταν έπρεπε. Στο χείλος του γκρεμού δεν μας οδήγησαν αυτοί που κυβερνούσαν, με τον τρόπο που κυβερνούσαν και τις πολιτικές που εφάρμοζαν, αλλά αυτοί που δεν κυβερνούσαν, που όμως συνειδητοποιούμε τώρα ότι ήταν οι αληθινοί μας κυβερνήτες. Οι αριστεροί πρώτα κατέστρεψαν τις χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού και δυο δεκαετίες αργότερα και την Ελλάδα.
2) Υπάρχει μια απολιτική έννοια που ονομάζεται «πραγματικότητα». Η πραγματικότητα είναι έννοια οικονομικής υφής. Όταν η πραγματικότητα σου χτυπήσει την πόρτα, δεν έχει το παραμικρό νόημα να συζητάς πολιτικά και να αμφισβητείς το τι πρέπει να γίνει. Το τι πρέπει να γίνει δεν είναι πλέον αντικείμενο πολιτικών βαυκαλισμών, το τι πρέπει να γίνει προκύπτει τεχνοκρατικά με βάση αριθμούς και δείκτες. Αν δεν το βλέπεις, αν το αρνείσαι, είτε εξακολουθείς να εθελοτυφλείς είτε καταστροφικά εξακολουθείς να λαϊκίζεις.
3) Για την ακρίβεια λαϊκισμός και πολιτική σε μεγάλο βαθμό είναι ένα και το αυτό. Αυτό που συνηθίζαμε να αποκαλούμε πολιτική ήταν βασικά λαϊκισμός, ήταν αυτιστική άρνηση των αριθμών και των δεικτών, ήταν η ψευδαίσθηση ότι η πραγματικότητα μπορεί να παρακαμφθεί. Δεν μπορεί. Ένα κι ένα έκαναν, κάνουν και θα κάνουν δύο.
4) Η ευεργετική συνέπεια του σοκ που βιώνουμε είναι το σπάσιμο του παραμορφωτικού καθρέφτη μέσα από τον οποίο βλέπαμε τον εαυτό μας. Πίσω από τα θρυμματισμένα του κομμάτια που μας κατακόβουν, μπορούμε επιτέλους να μας αντικρίσουμε όπως πραγματικά είμαστε. Ζήσαμε καταβροχθίζοντας την υπεραξία του κράτους, ζήσαμε καταβροχθίζοντας την υπεραξία των κοινοτικών κονδυλίων. Ζήσαμε, συνεπώς, σαν παράσιτα.
5) Το να λες ότι ναι μεν η ελληνική κοινωνία είναι από πάνω ως κάτω άρρωστη, ναι μεν χαρακτηρίζεται από φαυλοκρατία, αναξιοκρατία, αγκυλώσεις και όλων των λογιών τα ελλείμματα, αλλά ταυτόχρονα και το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα έχει εντονότατα σημάδια σήψης στο κορμί του, δεν αποτελεί παρά μια ακόμα δικαιολογία, παρά έναν ακόμα μας αυτισμό, παρά μια ακόμα απέλπιδα προσπάθεια να ρίξουμε μέρος της ευθύνης κάπου αλλού. Όχι, λοιπόν. Φτάσαμε ως εδώ επειδή φταίμε εμείς και μόνο εμείς. Ας αφήσουμε το οικονομικό σύστημα ήσυχο ή ας ορθοποδήσουμε πρώτα και τότε θα μπορούσαμε ίσως να κάνουμε μια -ακαδημαϊκή- συζήτηση και για τις παθογένειες του καπιταλισμού.
6) Όταν με την βοήθεια των μέτρων το απόστημα σπάσει και το πύον αρχίσει να χύνεται, όταν τα επώδυνα χρόνια αρχίσουν να περνούν, τότε ίσως μπορέσουμε να χτίσουμε σιγά σιγά μια κοινωνία που θα λειτουργεί υγιώς. Ναι, δεν είμαστε τυφλοί. Ξέρουμε ότι θα λειτουργεί ταυτόχρονα και νεοφιλελεύθερα. Δεν σημαίνει ότι υγεία και νεοφιλευθερισμός ταυτίζονται. Στην ψυχή μας τουλάχιστον, στο DNA μας. Αλλά οι αγορές είναι ευνοϊκά διακείμενες απέναντι στον νεοφιλευθερισμό κι αυτό δεν είναι στο χέρι μας να το αλλάξουμε. Κάτι τέτοιο σε περιβάλλον παγκοσμιοποιημένης οικονομίας δεν θα ήταν απλά ουτοπικό, αλλά και λίαν επικίνδυνο, αφού οι αγορές θα εκτροχιάζονταν αν διαπίστωναν να φυτρώνουν εκ νέου τέτοιες πεθαμένες συζητήσεις. Οπότε στην παρούσα φάση, στα χρόνια δηλαδή που έρχονται, ο εθνικός μας στόχος πρέπει να είναι το νοικοκύρεμα, το ξερίζωμα κάθε αγκύλωσης και κατάλοιπου που ανεβάζει το εργασιακό κόστος πλήττοντας την ανταγωνιστικότητα (όπως είναι κατ' εξοχήν η επιμονή στο χρεοκοπημένο μοντέλο των συλλογικών διαπραγματεύσεων που απαγορεύει στον κάθε εργαζόμενο και στον κάθε εργοδότη ελεύθερα να καθορίσουν το κατώτερο ύψος του μισθού) και τελικά η δόμηση μιας κοινωνίας που θα μπορεί μια μέρα στο μέλλον να ξαναβγεί στις αγορές και να ξαναδανειστεί με τις δικές της δυνάμεις. Αυτό είναι ένα όραμα εθνικής ανεξαρτησίας και αξιοπρέπειας που αξίζει τις θυσίες που θα χρειαστεί να κάνουμε.
7) Ως τότε, επειδή θαύματα δεν γίνονται και νοοτροπίες δεν ξεριζώνονται από την μια μέρα στην άλλη κι επειδή είναι βέβαιο ότι οι αριστεροί θα αντιδράσουν, απαιτείται μια ριζική διαφοροποίηση στην στάση του κράτους απέναντι σε κάθε περιστατικό ανομίας. Ο νόμος πρέπει να αρχίσει επιτέλους να γίνεται σεβαστός αντί για κουρελόχαρτο. Όλοι οι νόμοι, από τον πιο ασήμαντο έως τον πιο σημαντικό. Με την πιθανή εξαίρεση του σημαντικότερου, των διατάξεων δηλαδή του Συντάγματος που ορίζουν ποιά είναι τα αρμόδια όργανα άσκησης των εξουσιών. Εξαίρεση που γίνεται μόνο και μόνο επειδή αφενός αυτή είναι η πραγματικότητα (και η πραγματικότητα εκτός από εκτός πολιτικής έννοια είναι και εκτός Συντάγματος έννοια) και αφετέρου επειδή η λαϊκή εντολή στις εκλογές έχει εντελώς συνειδητά τον χαρακτήρα λευκής επιταγής. Μπορεί κανείς με τρόμο να φανταστεί ένα πολίτευμα που η ψήφος σε ένα κόμμα θα σήμαινε και την υποχρέωση του να εφαρμόσει όσα προεκλογικά δεσμευόταν ότι θα εφάρμοζε. Η κοινοβουλευτική δημοκρατία είναι ένα βαθιά λαϊκίστικο πολίτευμα που διασώζεται ακριβώς επειδή υπάρχει η δικλίδα της λευκής επιταγής, πάνω στην οποία οι πολιτικοί μπορούν να γράφουν οτιδήποτε απαιτείται προκειμένου η χώρα να συμμορφώνεται με την πραγματικότητα.
8) Αλλά αυτό καμιά φορά χρειάζεται κότσια, χρειάζεται συναίσθηση της ευθύνης, χρειάζεται ένα πολιτικό σύστημα που θα έχει κόμματα εξουσίας τα οποία θα μπορούν να πάρουν την κρίσιμη ώρα κάθε αναγκαία απόφαση, οσοδήποτε επώδυνη κι αν είναι. Δεν είναι λοιπόν υπερβολή να πούμε ότι αυτό που μας κρατά αυτή τη στιγμή όρθιους είναι -ναι, μη στραβώνεις- ο επάρατος δικομματισμός. Κι όσο κι αν έχει μέρος της ευθύνης που φτάσαμε στο χείλος, είναι ταυτόχρονα εκείνος ο μόνος που μπορεί να μας συγκρατήσει από το να πέσουμε, την ώρα που οι αριστεροί θέλουν να μας δώσουν μια και να τσακιστούμε προκειμένου να ξεκινήσουν την επανάστασή τους πάνω στη σύνταξη που δεν θα πάρεις, γιαγιάκα, πάνω στον μισθό που δεν θα σου καταβληθεί, δημόσιε υπάλληλε. Αλλά δεν θα τους αφήσουμε. Είναι πάνω απ' όλα στη δική σου συνείδηση που έχουν χρεοκοπήσει και αυτοί και οι πρακτικές τους.
9) Κι είναι ακριβώς η δική σου συνείδηση που συνεχίζει να μας εκπλήσσει θετικότατα, με την ωριμότητά της, με την συνειδητοποίηση των δικών σου ευθυνών, με την συνειδητοποίηση της πραγματικότητας.
10) Η δική σου συνείδηση είναι το μεγάλο μας αριστούργημα.

5 σχόλια:

  1. φιλε αξιζει να διαβασεις οταν βρεις χρονο κ τα σχολια των 5 τελευταιων αναρτησεων του old boy
    το τι μαχες δινω με νεοφιλελευθερους,δε λεγεται,μπες κ απολαυσε τες!
    καθε βοηθεια,καλοδεχουμενη!!
    στο ειπα κ πιο κατω,τεραστια ωθηση στην επιχειρηματολογια μου,μου εχουν δωσει κ οι αναρτησεις σου κ τα στοιχεια που παραθετεις!
    ειδικα στην αναρτηση του ολντ μπου του Σαββατου,Η ΕΛΛΑΔΑ ΤΩΝ ΑΓΟΡΩΝ,εκει παραθεσα το κειμενο του Δημητρη Χατζη
    συνεχισε να τροφοδοτεις με επιχειρηματολογια τον αγωνα μας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Celin είδα αρκετά -όσα πρόλαβα λόγω δουλειάς- και χαρά στο κουράγιο σου... Το λέω αυτό, όχι απαξιωτικά για τους συνομιλητές σου, αλλά γιατί δεν μπορώ να καταλάβω τι άλλο επιχείρημα χρειάζεται από ό,τι ζούμε σήμερα (κι όχι μόνο στην Ελλάδα)...

    Αν κάποιος αρνείται την πραγματικότητα, πως μπορείς να του αποδείξεις ότι δεν είσαι ελέφαντας, ότι έξω είναι βράδυ κ.λπ. Τα στοιχεία τα έχει, αλλά αρνείται να τα δει, οπότε...

    Π.χ. (από http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=6&artid=186372&dt=27/01/2008)
    «Το μερίδιο των κερδών βρίσκεται σήμερα ασυνήθιστα ψηλά (και το μερίδιο των μισθών και ημερομισθίων ασυνήθιστα χαμηλά). Η έκταση αυτής της εξέλιξης, αλλά και ο αριθμός των χωρών που αφορά, είναι χωρίς προηγούμενο στα τελευταία 45 χρόνια». Ανήκει η διαπίστωση σε κατ' εξοχήν αυστηρής ορθοδοξίας πόλο του διεθνούς οικονομικού συστήματος, την Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών της Βασιλείας. Σύμφωνα με το επίσης ανεπίληπτης ορθοδοξίας Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, μεταξύ 1983 και 2006 η πτώση του μεριδίου των μισθών και ημερομισθίων στο ΑΕΠ των χωρών του G7 ήταν 5,8%.

    Και, για να ξεφύγουμε από την απλή περιγραφικότητα, πού οδηγεί αυτή η εξέλιξη; «Ο αποσυντονισμός μεταξύ αδύναμης προόδου των αμοιβών της εργασίας και ιστορικά υψηλών κερδών, μας κάνει να φοβόμαστε [...] ένταση της απόρριψης του καπιταλισμού και της αγοράς τόσο στις ΗΠΑ όσο και αλλού». Η εκτίμηση ανήκει στον μέχρι προ καιρού διοικητή της Fed, της κεντρικής τράπεζας των ΗΠΑ Αλαν Γκρίνσπαν, γκουρού των αγορών. (Δανειζόμαστε την πυκνή συλλογή στοιχείων από τον Φρανσουά Ριφέν στον «Monde Diplomatique».)

    Οταν στις πιο «σκληρές» φωλιές του διεθνούς οικονομικού κατεστημένου - και όχι σε σοσιαλιστικά κόμματα, λαϊκιστές πολιτικούς ή μαχητικά συνδικάτα - φουντώνουν αυτού του είδους ανησυχίες, κάτι στραβό πρέπει να έχει δώσει η εξέλιξη των τελευταίων δύο δεκαετιών. Κάτι στραβό και δυνητικά εκρηκτικό, συνάμα: μια μη διατηρήσιμη ανισορροπία που προξενεί κοινωνική πίεση - όσο κι αν πολιτικά δεν κατορθώνει να εκφρασθεί ακόμη.


    O αρχιερέας του νεοφιλελευθερισμού, Αλαν Γκρίνσπαν, πρόεδρος (επί 18 χρόνια) της Ομοσπονδιακής Κεντρικής Τράπεζας των ΗΠΑ (Fed) έφτασε να δηλώσει stiw 23/10/2008:

    «Εκανα λάθος με το να θεωρώ ότι η αίσθηση αυτοσυντήρησης των Οργανισμών, κυρίως των τραπεζών, θα οδηγούσε στο να κάνουν ό, τι είναι καλύτερο για τους επενδυτές και τη δική τους αξία... Ανακάλυψα σφάλμα στο μοντέλο το οποίο θεωρούσα ότι καθόριζε πώς λειτουργεί ο κόσμος».

    Όταν λοιπόν αυτός μιλάει για λάθος θεωρία, τι άλλη απόδειξη χρειάζεται; Βέβαια, αυτά τότε... Στη συνέχεια, χάρις στην κρατική παρέμβαση-υποστήριξη οι τράπεζες διασώθηκαν και έχοντας πια εξασθενημένα κράτη απέναντί τους, κερδοσκοπούν εναντίον τους!

    Έχει πλάκα πάντως αυτό εδώ το λινκ με τις δηλώσεις που κάνανε κα΄ποιοι όταν (2008) ξέσπασε για τα καλά η κρίση http://www.ododeiktes.gr/index.php?option=com_content&view=article&catid=51:gnomes&id=841:2008-11-06-08-56-41

    Π.χ. 30.10.2008
    Ντομινίκ Στρος-Καν, πρόεδρος του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου:

    “Θα προτείνω μία νέα πολιτική ρύθμισης της οικονομίας και των αγορών, κατά τη σύνοδο κορυφής της G-20 το Νοέμβριο. Ανησυχώ περισσότερο για την παγκόσμια οικονομική ύφεση και τον κοινωνικό της αντίκτυπο, παρά για την αστάθεια των χρηματιστηρίων, η οποία κατά την εκτίμησή μου θα εξομαλυνθεί μετά την εφαρμογή των σχεδίων διάσωσης των τραπεζών”.

    Και μετά... πήγε σε Ουγγαρία, Ρουμανία, Λετονία και διέλυσε τον κοινωνικό ιστό...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Sε ευχαριστω για τα λινκς
    δε θα τους αφησω σε χλωρο κλαρι!

    παντως οποιος απαξιωνει τη πραγματικοτητα την ιδια,στους δυσκολους καιρους που ζουμε,δεν πρεπει να αφηνεις αναπαντητους τους απαραδεκτους ισχυρισμους του,
    προσπαθω βεβαια να μη χανω τη ψυχραιμια μου αλλα με αυτα που ακουω,δεν ειναι κ τοσο ευκολο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. δίκιο έχεις αλλά προσωπικά δεν θα μπορούσα να απαντήσω σε εκείνο τον συνομιλητή σου που κάπου έγραφε στα σχόλια, πως λίγο-πολύ, τι να κάνουμε, όσοι δεν τα καταφέρνουν, στον Καιάδα... Π.χ. στον συγκεκριμένο πρέπει να παρουσιάσεις όλη την ιστορία του ανθρώπινου πολιτισμού, για να του απαντήσεις, αφού η λογική του είναι της ζούγκλας...
    Αλλά από όσα λέμε επιμένω πως φτάνει η διαπίστωση του ίδιου του ΔΝΤ που ανέφερα και πιο πάνω. Μετά από 23 χρόνια (1983-2006) κυριαρχίας του "μονόδρομου" του νεοφιλελευθερισμού το ποσοστό των μισθών και ημερομισθίων στο ΑΕΠ ΤΩΝ 7 ΠΛΟΥΣΙΌΤΕΡΩΝ ΚΡΑΤΏΝ, ΕΠΕΣΕ ΚΑΤΑ 5,8%... Κι αφήνω έξω το τρομερό κόστος της οικοκαταστροφής που προκαλεί από τη φύση της η διαρκής μεγένθυση... Οι άνθρωποι επιμένουν ΔΟΓΜΑΤΙΚΑ που κοινωνικά, οικονομικά, περιβαλλοντικά οδηγεί σε καταστροφές, κι όμως την αριστερά εγκαλούν για δογματισμό και μη ρεαλιστικές λύσεις! Σωστά... είναι εξωπραγματικά τα αιτήματα της... γαλλικής επανάστασης, ενώ η βαρβαρότητα που επιβάλανε σε Χιλή, Αργεντινή, Λετονία... Να, κοίτα ρεαλισμός. Στη Λετονία έχουν κλείσει τα 100 από τα 125 νοσοκομεία! Ρεαλιστές βλέπεις... Οι νεοφιλελεύθεροι Ταλιμπάν... Δεν τους αντέχω βρε celin, ξέρεις πόσα χρόνια πάλευα με αυτή τη λογική; Και τώρα που οδήγησαν στο γκρεμό οι απόψεις τους, λένε πως αν φταίνε σε κάτι ήταν πως δεν ήταν αρκετά επιθετικοί απέναντι στη κοινωνία κι όσους αντιστέκονταν... Αντί να κρυφτούν... Τέλος πάντων... με πιάνει μελαγχολία σκεφτόμενος πόσο δίκιο είχε ο Αλβέρτος με την ανθρώπινη βλακεία και την απεραντοσύνη της...
    Άντε καλή σου μέρα και καλή συνέχεια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. ωχ, έφαγα το "σε θεωρίες" μετά το ΔΟΓΜΑΤΙΚΑ

    ΑπάντησηΔιαγραφή