Ζητείται αριστερός ρεαλισμός

του Θανάση Καρτερού

από την ΑΥΓΗ

"Ουσιαστικά, όμως ποιο θα ήταν το πραγματικό δίλημμα; Χρεωκοπία ή σωτηρία. Να διασφαλίσουμε τη σύνταξη για τις επόμενες γενιές ή να κρατήσουμε ένα σύστημα που θα τους τη στερούσε. "

Αυτό απάντησε στον Αλέξη Τσίπρα ο Γιώργος Παπανδρέου όταν ο τελευταίος του έθεσε θέμα δημοψηφίσματος για το ασφαλιστικό και του θύμισε την ωραία εποχή που ο ίδιος ζητούσε δημοψήφισμα για τον νόμο Πετραλιά. Τα ίδια Παντελάκη μου, τα ίδια Παντελή μου, δηλαδή, από έναν πρωθυπουργό και μια κυβέρνηση που και την Ελλάδα ρημάζουν, και τη λογική μας δοκιμάζουν. Με καθαρό τον εντελώς ταπεινό σκοπό να οργανώσουν και να περάσουν έναν τεράστιο και τερατώδη εκβιασμό: ή τα δικά μας μέτρα, ή μετράτε μέρες.


ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ να αντιτείνει κανείς στον εκβιαστή ότι αλλά έλεγε πριν λίγο καιρό και αλλά λέει τώρα. Ότι τα συνδικάτα, που δεν είναι εξαρτήματα του ΣΥΡΙΖΑ, έχουν προτείνει και εξακολουθούν να προτείνουν λύσεις για το ασφαλιστικό απευθυνόμενα σε ώτα μη ακουόντων. Ότι η κοινωνική ασφάλιση δεν είναι τιμάριο του μπαμπά του για να την κάνει φύλλο φτερό. Ότι οι επόμενες γενιές, εκείνες δηλαδή που θα πληρώσουν τις αμαρτίες του, ίσως, ίσως λέμε, θα έπρεπε να ρωτηθούν για όσα ετοιμάζουν το ΠΑΣΟΚ και οι τεχνοκράτες των δανειστών για το μέλλον τους. Όπως θα μπορούσε να του ζητήσει επίσης κανείς να κάνει ό,τι κάνει χωρίς να προσθέτει σε παχύδερμα νομοσχέδια την παχύδερμη ρητορική του.

ΟΜΩΣ ο Παπανδρέου επιμένει με εκνευριστική αυτοπεποίθηση. Αν δεν σφαγιαστούν εισοδήματα, δικαιώματα και συντάξεις, πάμε για φούντο, πάει και τελείωσε. Πίσω απ’ αυτή την επιχειρηματολογία του εκβιασμού οχυρώνονται ψοφοδεείς βουλευτές και υπουργοί, αυτήν έχουν κορώνα στο κεφάλι τους οι Δασκαλόπουλοι και οι Μίχαλοι, αυτήν διακινούν οι προφήτες του ολοκαυτώματος που μας περιμένει αν δεν… Αυτή προορίζεται να κάμψει αντιστάσεις και να υπονομεύσει αντιδράσεις, αυτή κατασκευάστηκε για να μετατρέψει την κοινωνία με τον Μεγάλο Φόβο σε κατεψυγμένη.

Ε, ΑΝ ΘΕΛΟΥΜΕ να είμαστε ειλικρινείς, αυτή η λογική περνάει, έχει ακροατήριο, τρομάζει, λειτουργεί, πώς το λένε. Και γιατί πατάει πάνω στην καλλιεργημένη ανασφάλεια ενός κόσμου ολόκληρου, και γιατί την υπηρετούν πιστά και συστηματικά μεγάλα ΜΜΕ, και γιατί είναι απλή και εύπεπτη όπως όλοι οι εκβιασμοί και γιατί την επαναλαμβάνουν πολλοί και διάφοροι, ανάμεσά τους πρώτος και καλύτερος ο μπάρμπας τους ο πρώτος ψεύτης.

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ όμως μόνο αυτά. Ο εκβιασμός πατάει και σε μια αναμφισβήτητη πραγματικότητα. Πρώτο, πολύς κόσμος έχει πειστεί πως ό,τι και να κάνει αυτοί θα περάσουν τα μέτρα τους, πως ο συσχετισμός των δυνάμεων δηλαδή είναι ασ' τα να πάνε, η αριστερά είναι διασπασμένη, τα συνδικάτα αναξιόπιστα, το παιχνίδι σικέ. Και, δεύτερον, δεν υπάρχει εξίσου σαφής με τον εκβιασμό πρόταση, ένα κι ένα κάνουν δύο, αυτό μπορούμε να κάνουμε με τις αγορές, τους δανειστές, το ασφαλιστικό, το εργασιακό, την εθνική κυριαρχία, το παρόν των συνταξιούχων και το μέλλον των νέων. Και ποιοι θέλουμε και μπορούμε.

ΤΑ ΕΥΚΟΛΩΣ εννοούμενα δεν πρέπει συνεπώς να παραλείπονται. Και δεν είναι δυστυχώς σε θέση καμιά επαναστατική ρητορική να αναπληρώσει το κενό που αφήνει η έλλειψη μιας λίγο πολύ ρεαλιστικής εναλλακτικής λύσης, που ο ρεαλισμός της θα έχει να κάνει φυσικά όχι με βολικές για το σύστημα προτάσεις, αλλά με τη συγκέντρωση εκείνης της κρίσιμης κοινωνικής και πολιτικής μάζας που είναι σε θέση να καταστήσει ρεαλιστικό τον στόχο των αλλαγών που επαγγέλλεται. Σκοντάφτουμε πάλι έτσι πάνω στο μεγάλο ζήτημα κάποιου είδους πολιτικής σύμπραξης πρώτα-πρώτα των δυνάμεων της αριστεράς, που όσο εμμένουν στον αυτισμό τους δεν ευνοούν παρά τον εκβιασμό του Παπανδρέου. Η ενότητα, η συνεργασία, το μέτωπο, το αβάφτιστο, όπως θέλετε πείτε το, είναι στις σημερινές, συνθήκες το ήμισυ παντός ρεαλισμού και εν όψει των εκλογών του φθινοπώρου διαγράφεται μια μεγάλη ευκαιρία. Όχι;

πηγή εικόνας