από τις "Συναντήσεις"
στην Αυγή
Τα τελευταία χρόνια η εκρηκτική κατάσταση στις ελληνικές φυλακές έχει φέρει στο προσκήνιο το ζήτημα της φυλακής στο σύνολό του. Το κίνημα των κρατουμένων, το κίνημα της αλληλεγγύης που έχει δημιουργηθεί έχουν θέσει σε διαρκή δημόσιο διάλογο τη φυλακή ως θεσμό και την ευθύνη της πολιτείας και της κοινωνίας απέναντι σε αυτόν.
Οι νομοθετικές ρυθμίσεις μετά την απεργία πείνας του 2008 έχουν δώσει πολύ λίγους καρπούς. Τα δείγματα νομοθετικής γραφής του υπουργού κυρίου Καστανίδη είναι μέχρι τώρα σε θετική κατεύθυνση και αναμένουμε με ενδιαφέρον το έργο των τεσσάρων νομοπαρασκευαστικών επιτροπών για την αναμόρφωση των κωδίκων. Όμως η φυλακή δεν έχει εισπράξει ακόμη εμπράκτως θετικά μηνύματα από την πολιτεία. Επίσης δυσπιστία υπάρχει για τα νέα νομοθετήματα ως προς την εφαρμογή τους.
Ας μην ξεχνάμε ότι ο Σωφρονιστικός Κώδικας θεωρείται ως από τους πλέον φιλελεύθερους, και όμως όλοι γνωρίζουμε, και πιο πολύ οι ίδιοι οι κρατούμενοι, ότι δεν εφαρμόζεται. Τι εγγυήσεις δίνονται για την υπέρβαση αυτής της αντινομίας στο μέλλον;
Για την εκπροσώπηση των χωρίς φωνή ή πώς οι χωρίς φωνή διαμεσολαβούνται... στον Τύπο
Οι κρατούμενοι είναι πολίτες οι οποίοι έχουν μεν στερηθεί του δικαιώματος της ελευθερίας, πρέπει όμως να χαίρουν όλων των υπολοίπων δικαιωμάτων τους. Στην παθολογία των ελληνικών φυλακών πρέπει να προστεθεί και το έλλειμμα εκπροσώπησης των κρατουμένων. Η εκπροσώπησή τους δεν μπορεί να γίνεται «αναγκαστικά» από τους εκτός των τειχών. Ούτε πρέπει τα αιτήματά τους να τα διαπραγματεύονται μέσω του Τύπου με το υπουργείο.
Το υπουργείο γνωρίζει ότι οι κρατούμενοι δεν είναι εύκολο ούτε να επικοινωνήσουν μεταξύ τους ούτε να έχουν τη συγκρότηση, τις διαδικασίες και την έκφραση που έχουν άλλοι κοινωνικοί χώροι, συλλογικότητες ή κινήματα. Οι κρατούμενοι δεν μπορούν ούτε συνελεύσεις να κάνουν ούτε να εκλέξουν εκπροσώπους.
Όσοι διαθέτουν τηλεφωνικές κάρτες επικοινωνούν με τους έξω αλλά και μεταξύ τους. Ακόμα και έτσι οι συνομιλίες τους καταγράφονται πια από τα κατά περίσταση βαλιτσάκια της ΕΥΠ και της ΕΛ.ΑΣ. και ακολούθως γίνεται χρήση των συνομιλιών δια των εντεταλμένων δημοσιογράφων, όταν παραστεί ανάγκη. Για παράδειγμα τα ντεσού αυτής της κινητοποίησης μπορεί κανείς να τα μάθει από τον Γ. Σουλιώτη στο άρθρο του με τίτλο «Τηλεδιασκέψεις για εξέγερση» στην "Καθημερινή" (5.12.10).
Δύσκολη λοιπόν και ελεγχόμενη διαρκώς η επικοινωνία τους. Αυτός δεν είναι λόγος το υπουργείο να τους ακυρώνει ως υποκινούμενους ούτε να έχει την αξίωση να υπερβούν τα όρια που η συνθήκη της φυλακής τούς θέτει. Οι κρατούμενοι δεν μπορούν, τουλάχιστον μέχρι τώρα, να έχουν εκλεγμένους εκπροσώπους παρά μόνο συμφωνημένους μεταξύ τους -και αυτούς στον βαθμό που γίνονται ή τηρούνται οι μεταξύ τους συμφωνίες. Τα γνωρίζει αυτά πολύ καλά ο υπουργός.
Σήμερα συμπληρώνονται δεκαπέντε ημέρες αποχής συσσιτίου και για πολλούς μια εβδομάδα απεργίας πείνας. Δεν είναι ανάγκη οι άνθρωποι να εξοντώνονται με έσχατους και απεγνωσμένους τρόπους διαμαρτυρίας. Ας παρέμβει άμεσα ο υπουργός, ας πάει στις φυλακές, ας μιλήσει με τους κρατούμενους. Εξάλλου η πιο μεγάλη φυλακή της χώρας βρίσκεται στην έδρα του υπουργείου, στην Αθήνα. Σίγουρα εκεί, και χωρίς να προηγηθεί ο στημένος προ των επίσημων επισκέψεων εξωραϊσμός της εικόνας της φυλακής, θα βρει πολλούς και πολύ καλά γνωρίζοντες τα θέματα κρατούμενους. Πολιτική βούληση χρειάζεται και λύσεις μπορεί να δοθούν.
στην Αυγή
Τα τελευταία χρόνια η εκρηκτική κατάσταση στις ελληνικές φυλακές έχει φέρει στο προσκήνιο το ζήτημα της φυλακής στο σύνολό του. Το κίνημα των κρατουμένων, το κίνημα της αλληλεγγύης που έχει δημιουργηθεί έχουν θέσει σε διαρκή δημόσιο διάλογο τη φυλακή ως θεσμό και την ευθύνη της πολιτείας και της κοινωνίας απέναντι σε αυτόν.
Οι νομοθετικές ρυθμίσεις μετά την απεργία πείνας του 2008 έχουν δώσει πολύ λίγους καρπούς. Τα δείγματα νομοθετικής γραφής του υπουργού κυρίου Καστανίδη είναι μέχρι τώρα σε θετική κατεύθυνση και αναμένουμε με ενδιαφέρον το έργο των τεσσάρων νομοπαρασκευαστικών επιτροπών για την αναμόρφωση των κωδίκων. Όμως η φυλακή δεν έχει εισπράξει ακόμη εμπράκτως θετικά μηνύματα από την πολιτεία. Επίσης δυσπιστία υπάρχει για τα νέα νομοθετήματα ως προς την εφαρμογή τους.
Ας μην ξεχνάμε ότι ο Σωφρονιστικός Κώδικας θεωρείται ως από τους πλέον φιλελεύθερους, και όμως όλοι γνωρίζουμε, και πιο πολύ οι ίδιοι οι κρατούμενοι, ότι δεν εφαρμόζεται. Τι εγγυήσεις δίνονται για την υπέρβαση αυτής της αντινομίας στο μέλλον;
Για την εκπροσώπηση των χωρίς φωνή ή πώς οι χωρίς φωνή διαμεσολαβούνται... στον Τύπο
Οι κρατούμενοι είναι πολίτες οι οποίοι έχουν μεν στερηθεί του δικαιώματος της ελευθερίας, πρέπει όμως να χαίρουν όλων των υπολοίπων δικαιωμάτων τους. Στην παθολογία των ελληνικών φυλακών πρέπει να προστεθεί και το έλλειμμα εκπροσώπησης των κρατουμένων. Η εκπροσώπησή τους δεν μπορεί να γίνεται «αναγκαστικά» από τους εκτός των τειχών. Ούτε πρέπει τα αιτήματά τους να τα διαπραγματεύονται μέσω του Τύπου με το υπουργείο.
Το υπουργείο γνωρίζει ότι οι κρατούμενοι δεν είναι εύκολο ούτε να επικοινωνήσουν μεταξύ τους ούτε να έχουν τη συγκρότηση, τις διαδικασίες και την έκφραση που έχουν άλλοι κοινωνικοί χώροι, συλλογικότητες ή κινήματα. Οι κρατούμενοι δεν μπορούν ούτε συνελεύσεις να κάνουν ούτε να εκλέξουν εκπροσώπους.
Όσοι διαθέτουν τηλεφωνικές κάρτες επικοινωνούν με τους έξω αλλά και μεταξύ τους. Ακόμα και έτσι οι συνομιλίες τους καταγράφονται πια από τα κατά περίσταση βαλιτσάκια της ΕΥΠ και της ΕΛ.ΑΣ. και ακολούθως γίνεται χρήση των συνομιλιών δια των εντεταλμένων δημοσιογράφων, όταν παραστεί ανάγκη. Για παράδειγμα τα ντεσού αυτής της κινητοποίησης μπορεί κανείς να τα μάθει από τον Γ. Σουλιώτη στο άρθρο του με τίτλο «Τηλεδιασκέψεις για εξέγερση» στην "Καθημερινή" (5.12.10).
Δύσκολη λοιπόν και ελεγχόμενη διαρκώς η επικοινωνία τους. Αυτός δεν είναι λόγος το υπουργείο να τους ακυρώνει ως υποκινούμενους ούτε να έχει την αξίωση να υπερβούν τα όρια που η συνθήκη της φυλακής τούς θέτει. Οι κρατούμενοι δεν μπορούν, τουλάχιστον μέχρι τώρα, να έχουν εκλεγμένους εκπροσώπους παρά μόνο συμφωνημένους μεταξύ τους -και αυτούς στον βαθμό που γίνονται ή τηρούνται οι μεταξύ τους συμφωνίες. Τα γνωρίζει αυτά πολύ καλά ο υπουργός.
Σήμερα συμπληρώνονται δεκαπέντε ημέρες αποχής συσσιτίου και για πολλούς μια εβδομάδα απεργίας πείνας. Δεν είναι ανάγκη οι άνθρωποι να εξοντώνονται με έσχατους και απεγνωσμένους τρόπους διαμαρτυρίας. Ας παρέμβει άμεσα ο υπουργός, ας πάει στις φυλακές, ας μιλήσει με τους κρατούμενους. Εξάλλου η πιο μεγάλη φυλακή της χώρας βρίσκεται στην έδρα του υπουργείου, στην Αθήνα. Σίγουρα εκεί, και χωρίς να προηγηθεί ο στημένος προ των επίσημων επισκέψεων εξωραϊσμός της εικόνας της φυλακής, θα βρει πολλούς και πολύ καλά γνωρίζοντες τα θέματα κρατούμενους. Πολιτική βούληση χρειάζεται και λύσεις μπορεί να δοθούν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου