 |
| σκίτσο Γιάννη Ιωάννου (δημοσιεύθηκε στο Έθνος) |
από την Αυγή
Συναντήθηκαν ή δεν συναντήθηκαν η ΓΣΕΕ με τον ΣΕΒ; Συμφώνησε ή δεν συμφώνησε ο Παναγόπουλος με τον Δασκαλόπουλο τις «ρυθμίσεις» για τις επιχειρησιακές συλλογικές συμβάσεις και τις μειώσεις των μισθών στον ιδιωτικό τομέα; Ο κύριος ΣΕΒ λέει ότι και συναντήθηκαν και βρήκαν σημεία σύγκλισης. Ο σύντροφος ΓΣΕΕ πάλι λέει ότι αυτά είναι αθλιότητες και ούτε συναντήθηκε ούτε συμφώνησε με κανέναν. Διακηρύσσει μάλιστα και ότι δεν πρόκειται σε καμιά περίπτωση να συμφωνήσει σε τέτοια πράγματα. Α-πα-πα.
Ο ταξικός - επαναστατικός προβληματισμός βρίσκεται εδώ σε δίλημμα. Να πιστέψεις τον ταξικό συνάδελφο, έστω και σοσιαλδημοκράτη, ή τον μπουρζουά εκπρόσωπο του μεγάλου κεφαλαίου; Είναι δυνατόν ή ο ένας ή ο άλλος -σοβαροί κοινωνικοί εταίροι και οι δύο- να λέει τόσο χοντρά ψέματα; Μεγάλο μπέρδεμα! Και επειδή στις περιπτώσεις αυτές δεν βοηθάει η κοινωνική ανθρωπολογία, το καλύτερο είναι να καταφεύγει κανείς, για να βρει τον ένοχο, στις αφετηρίες.
Και να πώς ξεκινάει το μπέρδεμα: Τον Μάιο του 2010 ο Παπανδρέου υπογράφει το Μνημόνιο που αναφέρει ότι οι επιχειρησιακές συμβάσεις είναι δυνατόν, μπορεί, να υπερισχύσουν των κλαδικών. Δυνητικώς δηλαδή, στο χέρι μας είναι. Τον Αύγουστο του ίδιου χρόνου υπογράφει το επικαιροποιημένο Μνημόνιο, στο οποίο το μπορεί γίνεται πρέπει. Υποχρεωτικώς δηλαδή. Στο χέρι τους είναι. Η διαφορά είναι γλωσσικώς λεπτή, αλλά κοινωνικώς τεράστια, όπως καταλαβαίνετε. Μπορεί ή πρέπει;
Φυσικά δεν χρειάζεται μεγάλη σκέψη για να κατανοήσεις ότι το πρόβλημα είναι γλωσσικό. Μπορεί ο πρωθυπουργός να δηλώνει υπερήφανος που δεν ξέρει καλά ελληνικά, αλλά εδώ μπλέκει άσχημα τους εταίρους μεταξύ δυνητικού και υποχρεωτικού. Έτσι ο μεν Παναγόπουλος παρίσταται στη σχετική διαπραγμάτευση δυνητικώς, ενώ ο Δασκαλόπουλος παρίσταται υποχρεωτικώς. Και οι δυο επικαλούνται τον Παπανδρέου, ενώ θα έπρεπε να του συστήσουν να έχει σύμβουλο στα παζάρια με την τρόικα όχι τον Παπαδήμο, αλλά τον Μπαμπινιώτη.
Η Κατσέλη, που ξέρει καλύτερα τα ελληνικά και το πάνω χέρι-κάτω χέρι, διορθώνει εν συνεχεία τον χαμένο στη μετάφραση Παπανδρέου. Ο οποίος συμφωνεί και με το correction. Όταν οι κοινωνικοί εταίροι κάθονται μετά να συζητήσουν, δεν είναι λογικό να γίνει της κακομοίρας; Γι' αυτό το καλύτερο είναι, αντί να μαλώνουν, ο μεν Δασκαλόπουλος να χαρίσει στον Παπανδρέου μερικά δωρεάν μαθήματα ελληνικών, ο δε Παναγόπουλος μερικά μαθήματα συνέπειας...
Συναντήθηκαν ή δεν συναντήθηκαν η ΓΣΕΕ με τον ΣΕΒ; Συμφώνησε ή δεν συμφώνησε ο Παναγόπουλος με τον Δασκαλόπουλο τις «ρυθμίσεις» για τις επιχειρησιακές συλλογικές συμβάσεις και τις μειώσεις των μισθών στον ιδιωτικό τομέα; Ο κύριος ΣΕΒ λέει ότι και συναντήθηκαν και βρήκαν σημεία σύγκλισης. Ο σύντροφος ΓΣΕΕ πάλι λέει ότι αυτά είναι αθλιότητες και ούτε συναντήθηκε ούτε συμφώνησε με κανέναν. Διακηρύσσει μάλιστα και ότι δεν πρόκειται σε καμιά περίπτωση να συμφωνήσει σε τέτοια πράγματα. Α-πα-πα.
Ο ταξικός - επαναστατικός προβληματισμός βρίσκεται εδώ σε δίλημμα. Να πιστέψεις τον ταξικό συνάδελφο, έστω και σοσιαλδημοκράτη, ή τον μπουρζουά εκπρόσωπο του μεγάλου κεφαλαίου; Είναι δυνατόν ή ο ένας ή ο άλλος -σοβαροί κοινωνικοί εταίροι και οι δύο- να λέει τόσο χοντρά ψέματα; Μεγάλο μπέρδεμα! Και επειδή στις περιπτώσεις αυτές δεν βοηθάει η κοινωνική ανθρωπολογία, το καλύτερο είναι να καταφεύγει κανείς, για να βρει τον ένοχο, στις αφετηρίες.
Και να πώς ξεκινάει το μπέρδεμα: Τον Μάιο του 2010 ο Παπανδρέου υπογράφει το Μνημόνιο που αναφέρει ότι οι επιχειρησιακές συμβάσεις είναι δυνατόν, μπορεί, να υπερισχύσουν των κλαδικών. Δυνητικώς δηλαδή, στο χέρι μας είναι. Τον Αύγουστο του ίδιου χρόνου υπογράφει το επικαιροποιημένο Μνημόνιο, στο οποίο το μπορεί γίνεται πρέπει. Υποχρεωτικώς δηλαδή. Στο χέρι τους είναι. Η διαφορά είναι γλωσσικώς λεπτή, αλλά κοινωνικώς τεράστια, όπως καταλαβαίνετε. Μπορεί ή πρέπει;
Φυσικά δεν χρειάζεται μεγάλη σκέψη για να κατανοήσεις ότι το πρόβλημα είναι γλωσσικό. Μπορεί ο πρωθυπουργός να δηλώνει υπερήφανος που δεν ξέρει καλά ελληνικά, αλλά εδώ μπλέκει άσχημα τους εταίρους μεταξύ δυνητικού και υποχρεωτικού. Έτσι ο μεν Παναγόπουλος παρίσταται στη σχετική διαπραγμάτευση δυνητικώς, ενώ ο Δασκαλόπουλος παρίσταται υποχρεωτικώς. Και οι δυο επικαλούνται τον Παπανδρέου, ενώ θα έπρεπε να του συστήσουν να έχει σύμβουλο στα παζάρια με την τρόικα όχι τον Παπαδήμο, αλλά τον Μπαμπινιώτη.
Η Κατσέλη, που ξέρει καλύτερα τα ελληνικά και το πάνω χέρι-κάτω χέρι, διορθώνει εν συνεχεία τον χαμένο στη μετάφραση Παπανδρέου. Ο οποίος συμφωνεί και με το correction. Όταν οι κοινωνικοί εταίροι κάθονται μετά να συζητήσουν, δεν είναι λογικό να γίνει της κακομοίρας; Γι' αυτό το καλύτερο είναι, αντί να μαλώνουν, ο μεν Δασκαλόπουλος να χαρίσει στον Παπανδρέου μερικά δωρεάν μαθήματα ελληνικών, ο δε Παναγόπουλος μερικά μαθήματα συνέπειας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου