 |
| σκίτσο Γιάννη Ιωάννου (δημοσιεύθηκε στο Έθνος) |
από την Αυγή
Όποιος είδε κι άκουσε τις συνεντεύξεις των μελών της τρόικας, τα νέα μέτρα -μεταρρυθμίσεις βαφτίστηκαν τα κακορίζικα…- και το παλιό μνημόνιο δεν μπορεί να έχει πια καμιά αμφιβολία ότι η πολιτική οικονομία είναι η απλούστερη των επιστημών.
Και το κεφάλαιο για την αντιμετώπιση των κρίσεων το απλούστερο από όλα τα κεφάλαια, που συνοψίζεται σε μια μόνο φράση: Κόψτε από το κράτος και απ’ όσους δεν έχουν και δώστε σε αυτούς που έχουν. Δεν είναι φυσικό που ακόμα κι ο Παπανδρέου το εμπέδωσε αμέσως και το εφαρμόζει επιτυχώς, χωρίς να χρειάζεται η βέργα της Μέρκελ;
Έτσι κόβουν ευσυνειδήτως από συνταξιούχους, μισθωτούς και μικρομεσαίους. Κόβουν επιδόματα ανεργίας, αναπηρίας, μητρότητας, πολυτέκνων και τριτέκνων.
Κόβουν από την υγεία, την Παιδεία, την αυτοδιοίκηση. Κόβουν εν γένει ότι κόβεται αλλά κυρίως ότι δεν κόβεται, υπερήφανοι που άφησαν επιτέλους πίσω τους τον επικίνδυνο Κέυνς και κινούνται στις κατευθύνσεις της έξοχης οικονομολόγου κυρίας Μέρκελ και του ΔΝΤ. Εσχάτως και του Αλέκου Παπαδόπουλου, ου μην και του Θεόδωρου Πάγκαλου, ο οποίος, αφού περιπλανήθηκε ματαίως στα δύσβατα μονοπάτια του Μαρξ, τώρα ανακάλυψε ότι το Μνημόνιο είναι ευτυχία!
Και ό,τι κόβουν το δίνουν φυσικά -πώς αλλιώς; Στους τοκογλύφους, πρωτίστως, αλλά κανένας δεν μένει παραπονεμένος. Οι μεγάλοι επιχειρηματίες απολαμβάνουν μικρότερους μισθούς και μικρότερα δικαιώματα των μισθωτών τους, μικρότερη φορολογία, μικρότερες περιβαλλοντικές και άλλες γραφειοκρατικές δυσκολίες και μεγαλύτερη πίστη (επιτέλους!) στην ιδιωτική πρωτοβουλία.
Οι τράπεζες ζεστό χρήμα, αλλά και τη στοργική φροντίδα του κράτους και της τρόικας, που από τις δέκα τελευταίες εντολές της οι εννιά είναι “κόψτε” και μόνο μία “δώστε” -στις τράπεζες. Και όλοι μαζί τρέχουν προς τη νέα ανταγωνιστικότητα χωρίς την τροχοπέδη των συλλογικών συμβάσεων.
Όλα αυτά δεν σημαίνουν φυσικά ταξική μονομέρεια και κοινωνική αναλγησία. Α, όχι! Τέτοιοι δογματισμοί δεν χωρούν στην πολιτική οικονομία ούτε στα κεφάλια του Παπανδρέου και της τρόικας. Κόβουν εν ονόματι του φτηνότερου κράτους και της ανταγωνιστικότητας. Δίνουν εν ονόματι των επενδύσεων και της ανταγωνιστικότητας. Η καταστροφή των πολλών είναι ευκαιρία της οικονομίας.
Και το κεφάλαιο για την αντιμετώπιση των κρίσεων το απλούστερο από όλα τα κεφάλαια, που συνοψίζεται σε μια μόνο φράση: Κόψτε από το κράτος και απ’ όσους δεν έχουν και δώστε σε αυτούς που έχουν. Δεν είναι φυσικό που ακόμα κι ο Παπανδρέου το εμπέδωσε αμέσως και το εφαρμόζει επιτυχώς, χωρίς να χρειάζεται η βέργα της Μέρκελ;
Έτσι κόβουν ευσυνειδήτως από συνταξιούχους, μισθωτούς και μικρομεσαίους. Κόβουν επιδόματα ανεργίας, αναπηρίας, μητρότητας, πολυτέκνων και τριτέκνων.
Κόβουν από την υγεία, την Παιδεία, την αυτοδιοίκηση. Κόβουν εν γένει ότι κόβεται αλλά κυρίως ότι δεν κόβεται, υπερήφανοι που άφησαν επιτέλους πίσω τους τον επικίνδυνο Κέυνς και κινούνται στις κατευθύνσεις της έξοχης οικονομολόγου κυρίας Μέρκελ και του ΔΝΤ. Εσχάτως και του Αλέκου Παπαδόπουλου, ου μην και του Θεόδωρου Πάγκαλου, ο οποίος, αφού περιπλανήθηκε ματαίως στα δύσβατα μονοπάτια του Μαρξ, τώρα ανακάλυψε ότι το Μνημόνιο είναι ευτυχία!
Και ό,τι κόβουν το δίνουν φυσικά -πώς αλλιώς; Στους τοκογλύφους, πρωτίστως, αλλά κανένας δεν μένει παραπονεμένος. Οι μεγάλοι επιχειρηματίες απολαμβάνουν μικρότερους μισθούς και μικρότερα δικαιώματα των μισθωτών τους, μικρότερη φορολογία, μικρότερες περιβαλλοντικές και άλλες γραφειοκρατικές δυσκολίες και μεγαλύτερη πίστη (επιτέλους!) στην ιδιωτική πρωτοβουλία.
Οι τράπεζες ζεστό χρήμα, αλλά και τη στοργική φροντίδα του κράτους και της τρόικας, που από τις δέκα τελευταίες εντολές της οι εννιά είναι “κόψτε” και μόνο μία “δώστε” -στις τράπεζες. Και όλοι μαζί τρέχουν προς τη νέα ανταγωνιστικότητα χωρίς την τροχοπέδη των συλλογικών συμβάσεων.
Όλα αυτά δεν σημαίνουν φυσικά ταξική μονομέρεια και κοινωνική αναλγησία. Α, όχι! Τέτοιοι δογματισμοί δεν χωρούν στην πολιτική οικονομία ούτε στα κεφάλια του Παπανδρέου και της τρόικας. Κόβουν εν ονόματι του φτηνότερου κράτους και της ανταγωνιστικότητας. Δίνουν εν ονόματι των επενδύσεων και της ανταγωνιστικότητας. Η καταστροφή των πολλών είναι ευκαιρία της οικονομίας.
Κι όσοι τρομάζουν μπροστά στην καταστροφή και την ύφεση ξεχνούν ότι και στον πόλεμο γίνονται καταστροφές, αλλά η ανοικοδόμηση που ακολουθεί είναι μια τεράστια ευκαιρία ανάπτυξης. Αν δεν το πιστεύουν, ας ρωτήσουν και τον οικονομολόγο Παπανδρέου…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου